خرُوج - کِتابِ تَورات - بَخشِ دوّم
بَخشِ ۲۰
دَه حُکم
۱و خُدا گپ زَده تمامِ امزی تورا ره گُفت:
-
۲”ما خُداوند، خُدای تُو اَستُم که تُو ره از سرزمِینِ مِصر، از جایی که غُلام بُودی، بُرو اَوُردُم.
-
۳دَ پالُوی ازمه خُدایونِ دِیگه نَدَشته بَش.
-
۴بَلدِه خُو بُت جور نَکُو، نَه دَ شکلِ چِیزای که باله دَ آسمو اَسته یا تاه دَ رُوی زمی و یا دَ زیرِ آوهای زمی.
۵اُونا ره سَجده و عِبادت نَکُو، چُون ما خُداوند، خُدای تُو، خُدای غَیرَتی اَستُم و بچکِیچا ره بخاطرِ گُناهِ آته‌گون شی تا پُشتِ سِوّم و چارُمِ امزُو کسا که از مه بَد مُوبره، جَزا مِیدیُم.
۶لیکِن رَحمت خُو ره تا هزار پُشت نصِیبِ کسای مُونُم که مَره دوست دَره و احکام مَره نِگاه مُونه.
-
۷نامِ خُداوند، خُدای خُو ره دَ مقصدِ باطِل نَگِیر، چُون خُداوند کسای ره که نامِ ازُو ره دَ مقصدِ باطِل بِگِیره، بےجزا نَمیله.
-
۸روزِ آرام ره دَ یاد خُو بِگِیر و اُو ره مُقَدَّس حِساب کُو.
۹شَش روز کار کُو و پگِ کارای خُو ره انجام بِدی،
۱۰مگم روزِ هفتُم یگ روزِ آرام دَ اِحتِرامِ خُداوند، خُدای تُو اَسته. دَمزُو روز هیچ کار ره انجام نَدی؛ نَه خود تُو، نَه باچِه تُو، نَه دُختر تُو، نَه غُلام تُو، نَه کنِیز تُو، نَه چارپایای تُو و نَه بیگَنِه که دَ چاردیوالی تُو بَشه،
۱۱چراکه خُداوند دَ شَش روز آسمو، زمی، دریا و هر چِیزی ره که دَ مَنِه ازوا اَسته خَلق کد و دَ روزِ هفتُم دِست خُو ره از کار کشِید؛ امزی خاطر اُو روزِ هفتُم ره مُبارک خاند و اُو ره پاک حِساب کد.
-
۱۲آته و آبِه خُو ره اِحتِرام کُو تا دَ سرزمِینی که خُداوند، خُدای تُو دَز تُو مُوبَخشه، عُمرِ دِراز دَشته بَشی.
-
۱۳قتل نَکُو.
-
۱۴زِنا نَکُو.
-
۱۵دُزی نَکُو
-
۱۶دَ ضِدِ همسایِه خُو شاهِدی دروغ نَدی.
-
۱۷چِیم خُو ره دَ خانِه همسایِه خُو نَه ایل؛ خاتُونِ همسایِه خُو ره، غُلام و کنِیز شی ره، گاو و اُلاغ شی ره و هیچ مالِ دِیگِه همسایِه خُو ره تَی چِیم نَکُو.“
۱۸وختِیکه مردُم گُرگُردراغ و آتِشَک ره قد باله رفتونِ دُود از کوه دِید و صَدای شیپُور ره شِنید، اُونا از ترس دَ لَرزه اُفتَد و از کوه دُورتَر ایسته شُد.
۱۹و اُونا دَ مُوسیٰ گُفت: ”خود تُو پَیغامِ خُدا ره دَز مو بُگی و مو گوش مُونی، مگم خُدا قد ازمو توره نَگُیه، نَشُنه که مو بُمُری.“
۲۰لیکِن مُوسیٰ دَ مردُم گُفت: ”ترس نَخورِید؛ خُدا بَلدِه ازی اَمَده که شُمو ره آزمایش کنه تاکه ترسِ خُداوند دَ پیشِ رُوی شُمو بَشه و شُمو گُناه نَکُنِید.“
۲۱دَ حالِیکه پگِ قَوم دُورتَر ایسته بُود، مُوسیٰ دَمزُو آوُرِ ترِیک و سیاه که خُدا دَ اُونجی بُود، نزدِیک شُد.
۲۲اوخته خُداوند دَ مُوسیٰ گُفت: ”دَ بَنی اِسرائیل اینی رقم بُگی، ’خودون شُمو دِیدید که ما از آسمو قد شُمو توره گُفتُم.
۲۳دَ پالُوی مه خُدایونِ دِیگه از نُقره و طِلّا بَلدِه خُو جور نَکُنِید.
۲۴بَلدِه ازمه یگ قُربانگاه از خاکِ زمی جور کُنِید و دَ بَلِه ازُو قُربانی‌های سوختَنی و قُربانی‌های سلامَتی ره از مَنِه گلّه و رَمِه خُو دَز مه تقدِیم کُنِید. هر جای ره که ما اِنتِخاب کنُم تا دَ اُونجی نام مه یاد شُده سِتایش شُنه، ما دَ اُونجی پیش شُمو مییُم و شُمو ره بَرکت مِیدُم.
۲۵ولے اگه بَلدِه ازمه یگ قُربانگاهِ سنگی جور مُونِید، سنگا ره تَراش نَکُنِید، چُون اگه اَوزارِ کار ره دَ بَلِه ازوا اِستِعمال کُنِید، قُربانگاه نَجِس مُوشه.
۲۶قُربانگاهِ زِینه‌دار جور نَکُنِید؛ نَشُنه وختِیکه شُمو از زِینه باله مورِید، شرمگاهِ شُمو دِیده شُنه.‘“
