۱و خُداوند امُو رقم که گُفتُد، دَ بَلِه ساره نظر کد و چِیزی ره که وعدِه کدُد، بَلدِه ساره پُوره کد. ۲ساره حامِله شُد و بَلدِه اِبراهِیم دَ سِن-و-سالِ پِیری شی یگ باچه دَ دُنیا اَوُرد، دَ امزُو وختِ که خُدا دَزشی گُفتُد. ۳و اِبراهِیم باچِه خُو ره که ساره بَلدِه شی دَ دُنیا اَوُردُد، اِسحاق نام ایشت. ۴اِبراهِیم باچِه خُو اِسحاق ره دَ هشت روزَگی شی خَتنه کد، امُو رقم که خُدا دَزُو اَمر کدُد. ۵اِبراهِیم صد ساله بُود که باچِه شی اِسحاق پَیدا شُد. ۶ساره گُفت: ”خُدا دَز مه خَنده دَده. هر کسی که بِشنَوه، قد ازمه خوشی-و-خَنده مُونه.“ ۷ساره بسم گُفت: ”کِی باوَر شی میمَد که دَ اِبراهِیم بُگیه، ’ساره صاحِبِ نِلغه شُده اُو ره شِیر مِیدیه؟‘ مگم ما دَ سِن و سالِ پِیری ازُو بَلدِه شی یگ باچه دَ دُنیا اَوُردُم.“
۸امُو نِلغه کٹه شُده از شِیر جدا شُد و دَ امزُو روزِ که اِسحاق از شِیر جدا شُد، اِبراهِیم اوماغِ کٹه گِرِفت.
۹اوخته ساره دِید که باچِه هاجرِ مِصری، امُو که بَلدِه اِبراهِیم پَیدا شُدُد، قد اِسحاق رِیشخَندی مُونه. ۱۰پس ساره دَ اِبراهِیم گُفت: ”اِی کنِیز و باچِه شی ره از خانه بُر کُو، چراکه باچِه ازی کنِیز قد باچه مه اِسحاق دَ میراث شرِیگ نِییه.“ ۱۱مگم اِی توره دَ نظرِ اِبراهِیم دَ بارِه باچِه شی اِسماعیل سخت بَد خورد. ۱۲لیکِن خُدا دَ اِبراهِیم گُفت: ”دَ بارِه باچه و کنِیز خُو هاجر تَشوِیش نَکُو. هر چِیزی که ساره دَز تُو گُفته امُوطور بُکُو، چراکه از اِسحاق نسل تُو دَ نام تُو کُوی مُوشه. ۱۳و از باچِه کنِیز ام یگ مِلَّت جور مُونُم، چراکه اُو ام نسل تُو یَه.“
۱۴پس اِبراهِیم صَباح‌گاه باله شُد و نان و مَشکِ پُر از آو ره گِرِفته دَ هاجر دَد. اُو امُو چِیزا ره دَ شانِه شی ایشته اُو ره قد باچِه شی رَیی کد. اُونا رفت و دَ بیابونِ بِئیرشِبَع سرگردو شُد. ۱۵وختِیکه آوِ مَشک خلاص شُد هاجر باچِه خُو ره زیرِ یگ بُوٹه خاو دَد، ۱۶و خود شی دَ یگ فاصِلِه تِیررَس دُورتَر ازُو شِشت، چُون اُو قد خُو گُفت: ”نَمِیتنُم مرگِ باچِه خُو ره بِنگرُم“ و دَ حالِیکه رُوی خُو ره سُونِ ازُو کده شِشتُد آواز خُو ره بِلند کده چخرا کد. ۱۷و خُدا آوازِ باچه ره شِنِید و ملایکِه خُدا از عالمِ باله هاجر ره کُوی کده گُفت: ”اَی هاجر، تُو ره چی شُده؟ ترس نَخور، چراکه خُدا آوازِ باچه ره از جایی که اُو اَسته، شِنِیده. ۱۸باله شُو، باچه ره رُست کده دَ دِست خُو بِگِیر، چراکه ما ازُو یگ مِلَّتِ کٹه جور مُونُم.“ ۱۹اوخته خُدا چِیمای هاجر ره واز کد و اُو یگ چاهِ آو ره دِید. و هاجر سُون چاه رفته مَشک ره پُر از آو کد و باچِه خُو ره وُچی‌دَلجی کد. ۲۰و خُدا قد اِسماعیل بُود و اُو کٹه شُده دَ بیابو جای-دَ-جای شُد و تِیراَنداز جور شُد. ۲۱اُو دَ دَشتِ پاران زِندگی مُوکد و آبِه شی یگ خاتُو از سرزمِینِ مِصر بَلدِه شی گِرِفت.
۲۲دَ امزُو غَیت اَبِیمَلِک و فِیکول سرکردِه لشکر شی پیشِ اِبراهِیم اَمَده گُفت: ”هر کاری که مُوکُنی خُدا قد تُو اَسته! ۲۳پس دَ امِینجی بَلدِه مه دَ خُدا قَسم بُخور که دَز مه و اَولادِه مه و نسل مه خیانَت نَمُونی، بَلکِه امُو رقمِیکه ما دَ حقِ ازتُو مِهربانی بُودیم، تُو ام دَ حقِ ازمه و مردُمِ سرزمِینی که دَزشی دَ عِنوانِ بیگَنه زِندگی مُونی، مِهربان مُوبَشی.“ ۲۴اِبراهِیم گُفت: ”قَسم مُوخورُم.“ ۲۵اوخته اِبراهِیم دَ بارِه چاهِ آو که خِدمتگارای اَبِیمَلِک دَ زور گِرِفتُد، پیش اَبِیمَلِک شِکایت کد. ۲۶اَبِیمَلِک گُفت: ”ما خبر نَدرُم که امی کاره کِی کده؛ تُو ام دَ اِی باره دَز مه چِیز نَگُفتی و تا اِمروز ما دَزی باره نَشِنِیده بُودُم.“ ۲۷پس اِبراهِیم، گوسپندو و گاو ها ره دَ اَبِیمَلِک دَد و اُونا قد یگدِیگِه خُو عهد بسته کد. ۲۸اِبراهِیم هفت بارِه ماده از رَمِه خُو جدا کد؛ ۲۹و اَبِیمَلِک از اِبراهِیم پُرسان کد: ”معنای جدا کدونِ امزی هفت بارِه ماده چی اَسته؟“ ۳۰اِبراهِیم دَ جواب شی گُفت: ”امی هفت بارِه ماده ره از طرفِ ازمه قبُول کُو تا اَمیا یگ شاهِدی بَشه که ما امی چاه ره کَندیم.“ ۳۱پس اُو جای بِئیرشِبَع گُفته شُد چراکه هر دُوی ازوا دَ اُونجی قد یگدِیگِه خُو قَول-و-قَسم کد. ۳۲بعد از عهد بسته کدو دَ بِئیرشِبَع، اَبِیمَلِک و فِیکول قومَندانِ لشکر شی باله شُده پس دَ سرزمِینِ فَلسطِینیا رفت. ۳۳و اِبراهِیم دَ بِئیرشِبَع یگ دِرختِ گَز شَند و دَ اُونجی نامِ خُداوند، خُدای اَبَدی ره گِرِفته عِبادت کد. ۳۴و اِبراهِیم بَلدِه غَدر وخت دَ سرزمِینِ فَلسطِینیا دَ عِنوانِ بیگَنه زِندگی کد.