۱بعد ازُو یعقُوب دَ سَفر خُو اِدامه دَد و دَ سرزمِینِ مردُمای مشرِق رسِید. ۲دَ حالِیکه توخ مُوکد، یگ چاه ره دَ دَشت دِید که سِه رَمِه گوسپو دَ پالُوی شی خاو کدُد، چُون امزُو چاه رمه ها ره آو مِیدَد. سنگِ دانِ چاه کٹه بُود. ۳و غَیتِ که تمامِ رمه ها جَم مُوشُد، اوخته چوپونو سنگ ره از دانِ چاه لول دَده گوسپندو ره آو مِیدَد و بعد ازُو سنگ ره دُوباره دَ جای شی دَ دانِ چاه می ایشت. ۴یعقُوب ازوا پُرسان کد: ”بِرارو، شُمو از کُجا اَستِید؟“ اُونا گُفت: ”مو از حَران اَستی.“ ۵بسم ازوا پُرسِید: ”شُمو لابان باچِه ناحور ره مینَخشِید؟“ اُونا گُفت: ”مِینَخشی.“ ۶اُو دَزوا گُفت: ”جان شی جور اَسته؟“ اُونا گُفت: ”اَرے، جور اَسته. اونه، دُختر شی راحیل قد رَمِه ازُو دَرَو مییه.“ ۷اوخته یعقُوب گُفت: ”توخ کنِید، تا آفتَو شِشتو غَدر وخت مَنده؛ و زمانِ جَم کدونِ چارپایا نِییه؛ گوسپندو ره آو بِدِید و رفته اُونا ره بِچرَنِید.“ ۸اُونا گُفت: ”مو نَمِیتنی؛ مو معطل مُونی تاکه تمامِ رمه ها جَم شُنه و اُونا سنگ ره از دانِ چاه لول بِدیه؛ اوخته گوسپندوی خُو ره آو مِیدی.“ ۹هنوز قد ازوا توره مُوگُفت که راحیل قد رَمِه آتِه خُو اَمَد، چُون اُو چوپونی ازوا ره مُوکد. ۱۰وختِیکه یعقُوب راحیل دُخترِ مامای خُو لابان ره قد رَمِه مامای خُو لابان دِید، اُو نزدِیک اَمَده سنگ ره از دانِ چاه لول دَد و رَمِه مامای خُو لابان ره سیر آو کد. ۱۱اوخته یعقُوب راحیل ره ماخ کد و دَ آوازِ بِلند دَ چخرا کدو شُد. ۱۲و یعقُوب دَ راحیل گُفت که اُو قَومای آتِه شی و باچِه رِبِکا اَسته. پس راحیل دَوِیده دَوِیده رفت و آتِه خُو ره خبر کد. ۱۳وختی لابان خبرِ اَمَدونِ خوارزَدِه خُو ره شِنِید اُو دَوِیده دَ دَمِ راهِ شی رفت و اُو ره دَ بغل خُو گِرِفته ماخ کد و دَ خانِه خُو بُرد و یعقُوب از تمامِ چِیزا دَ لابان نقل کد. ۱۴اوخته لابان دَزشی گُفت: ”تُو گوشت و استُغون مه اَستی.“ و یعقُوب یگ ماه ره قد ازُو تیر کد. ۱۵بعد ازُو لابان دَزشی گُفت: ”ازی که تُو قَومای مه اَستی، آیا تُو باید مُفت بَلدِه مه خِدمت کنی؟ نَه، دَز مه بُگی که مُزد تُو چی بَشه.“
۱۶لابان دُو دُختر دَشت. نامِ کٹِه شی لیه بُود و نامِ ریزِه شی راحیل. ۱۷لیه چِیمای دِلکش دَشت، مگم راحیل غَدر نُوربَند و خوش اَندام بُود. ۱۸یعقُوب که راحیل ره دوست دَشت دَ لابان گُفت: ”بَلدِه دُخترِ ریزِه تُو راحیل هفت سال دَز تُو خِدمت مُونُم.“ ۱۹و لابان گُفت: ”بِهتر اَسته که اُو ره دَز تُو بِدُم، تا اِی که اُو ره دَ یَگو مردِ دِیگه بِدُم. قد ازمه بُمَن.“ ۲۰یعقُوب بَلدِه راحیل هفت سال دَ لابان خِدمت کد، مگم بخاطرِ مُحَبَتی که نِسبَت دَ راحیل دَشت، امُو سال ها دَ نظر شی مِثلِ چند روز معلُوم شُد. ۲۱اوخته یعقُوب دَ لابان گُفت: ”وخت مه پُوره شُده، خاتُون مَره دَز مه بِدی تا قد شی یگ جای شُنُم.“ ۲۲پس لابان پگ مردُمای امزُو جای ره جَم کد و دَزوا توی دَد. ۲۳وختِیکه شاو شُد، لابان دُخترِ کٹِه خُو لیه ره گِرِفته دَ پیشِ یعقُوب اَوُرد. و یعقُوب قد شی خاو شُد. ۲۴و لابان کنِیز خُو زِلفه ره دَ دُختر خُو لیه دَد تا کنِیز شی بَشه.
۲۵وختِیکه صُبح شُد یعقُوب دِید که لیه دَ پالُوی شی اَسته. اوخته اُو دَ لابان گُفت: ”اِی چی کار بُود که قد ازمه کدی؟ آیا ما بَلدِه راحیل دَز تُو خِدمت نَکدُم؟ چرا مَره بازی دَدی؟“ ۲۶لابان گُفت: ”رسم-و-رَواج دَ جای ازمو امِیطور نِییه که دُخترِ ریزه ره پیش از دُخترِ کٹه دَ شُوی بِدی. ۲۷هفتِه توی ازی دُختر ره تکمِیل کُو؛ اوخته اُو دُختر ره ام دَز تُو مِیدی، دَ شرطِیکه هفت سالِ دِیگه دَز مه خِدمت کنی.“ ۲۸پس یعقُوب امُو رقم کد و هفتِه توی لیه ره تَکمِیل کد؛ بعد ازُو لابان دُخترِ ریزِه خُو راحیل ره ام دَ عِنوانِ خاتُو دَز شی دَد. ۲۹و لابان کنِیز خُو بِلهه ره دَ دُختر خُو راحیل دَد تا کنِیز شی بَشه. ۳۰و یعقُوب قد راحیل ام یگجای شُد و اُو ره از لیه کده کَلوتَر دوست دَشت. و اُو هفت سالِ دِیگه دَ لابان خِدمت کد.
۳۱وختی خُداوند دِید که لیه مُحَبَت نَمُوشه، اُو رَحم شی ره واز کد. مگم راحیل نازای مَند. ۳۲و لیه حامِله شُده یگ باچه دَ دُنیا اَوُرد و اُو ره رئـوبین نام ایشت، چُون اُو گُفت: ”خُداوند رَنج-و-مُصِیبت مَره دِیده؛ حتماً آلی شُوی مه مَره دوست مِیدَنه.“ ۳۳ لیه بسم حامِله شُده یگ باچه کد و گُفت: ”خُداوند شِنِیده که ما مُحَبَت نَمُوشُم، نام ایشت. ۳۴ لیه دفعِه دِیگه حامِله شُد و یگ باچه زَیده گُفت: ”اِیمدَفعه شُوی مه دَز مه دِلبَسته مُوشه چراکه سِه باچه بَلدِه شی دَ دُنیا اَوُردیم.“ امزی خاطر اُو ره «لاوی» نام کد. ۳۵دفعِه دِیگه لیه حامِله شُد و بسم یگ باچه دَ دُنیا اَوُرده گُفت: ”اِیمدَفعه خُداوند ره سِتایش مُونُم.“ امزی خاطر اُو ره «یهُودا» نام ایشت. بعد ازُو لیه از اَولاد کدو مَند.