۱”دِل های شُمو پَریشان نَبَشه: شُمو دَ خُدا ایمان دَشته بَشِید، دَز مه ام ایمان بیرِید. ۲دَ خانِه آتِه مه جای کَلو اَسته. اگه امی رقم نَمُوبُود، آیا دَز شُمو مُوگُفتُم که ما ازِینجی مورُم تا بَلدِه شُمو جای تَیار کنُم؟ ۳پس اگه ما مورُم و بَلدِه شُمو جای تَیار مُونُم، حتماً بسم مییُم و شُمو ره قد خُو گِرِفته مُوبرُم، تا دَ جایی که ما اَستُم، شُمو ام بَشِید. ۴دَ جایی که ما مورُم شُمو راهِ شی ره بَلَد اَستِید.“
۵توما دَزشی گُفت: ” یا مَولا، مو نَمِیدَنی که تُو دَ کُجا موری؛ پس راهِ شی ره چِطور بَلَد اَستی؟“ ۶عیسیٰ دَزُو گُفت: ”ما راه و راستی و زِندگی اَستُم. هیچ کس نَمِیتنه پیشِ آتِه آسمانی بییه، سِوای که دَ وسِیلِه ازمه. ۷اگه شُمو مَره شِنَختِید، آتِه مَره ام مِینَخشِید. اَرے، از امی آلی شُمو اُو ره مِینَخشِید و ام اُو ره دِیدِید.“
۸فِیلِیپُس دَزشی گُفت: ” یا مَولا، آته ره دَز مو نِشو بِدی و امُو بَلدِه ازمو بَس اَسته.“ ۹عیسیٰ دَزُو گُفت: ”فِیلِیپُس، اِیقَس دیر ما قد شُمو بُودُم و تُو هنوز مَره نَشِنَختے؟ کسی که مَره دِیده، آته ره دِیده. پس تُو چِطور مُوگی که ’آته ره دَز مو نِشو بِدی؟‘ ۱۰آیا تُو باوَر نَمُونی که ما دَ آته و آته دَز مه اَسته؟ توره های ره که ما دَز شُمو مُوگُم، از پیشِ خود خُو نَمُوگُم، بَلکِه آتِه که دَ وجُودِ ازمه اَسته، کارای خُو ره انجام مِیدیه. ۱۱دَز مه باوَر کُنِید که ما دَ آته اَستُم و آته دَز مه؛ اگه نَه، بخاطرِ خودِ امزُو کارای که ما کدیم دَز مه باوَر کُنِید.
۱۲ما حقِیقت ره دَز شُمو مُوگُم، کسی که دَز مه ایمان بیره، کارای ره که ما مُونُم اُو ام مُونه؛ و حتیٰ ازی کده کارای بُزُرگتَر مُونه، چراکه ما پیشِ آته مورُم. ۱۳هر چِیزی ره که دَ نام ازمه طلب کُنِید ما اُو ره انجام مِیدیُم، تا آته دَ وسِیلِه باچِه خُو بُزُرگی-و-جلال پَیدا کنه. ۱۴اگه یَگو چِیز دَ نامِ ازمه طلب کُنِید، ما اُو ره پُوره مُونُم.“
۱۵”اگه شُمو مَره دوست بِدَنِید، از احکام مه اِطاعَت مُونِید. ۱۶اوخته ما از آته خاهِش مُونُم که اُو یگ پُشتِیوانِ دِیگه دَز شُمو بِدیه، تا اُو همیشه قد شُمو بُمَنه، ۱۷ یعنی روحِ راستی ره که دُنیا نَمِیتنه اُو ره قبُول کُنه، چراکه دُنیا اُو ره نَه مِینگره و نَه مِینَخشه. مگم شُمو اُو ره مِینَخشِید چراکه اُو قد شُمو مُومنه و دَز شُمو وجُود مِیدَشته بَشه. ۱۸ما شُمو ره یَتِیم نَمیلُم؛ ما پیش شُمو مییُم. ۱۹بعد از کم وخت دُنیا دِیگه مَره نَمِینگره، مگم شُمو مَره مِینگرِید. ازی که ما زِنده یُم شُمو ام زِنده مُومَنِید. ۲۰دَمزُو روز شُمو پَی مُوفتِید که ما دَ آتِه خُو اَستُم و شُمو دَز مه و ما دَز شُمو. ۲۱کسی که احکام مَره قبُول دَره و از شی اِطاعَت مُونه، اُو امُو کسی اَسته که مَره دوست دَره. و کسی که مَره دوست دَره، آتِه مه اُو ره دوست مِیدَنه و ما ام اُو ره دوست مِیدَنُم و خود خُو ره دَزُو ظاهِر مُونُم.“
۲۲یهُودا -- ولے نَه یهُودای اِسخَریوطی -- دَزُو گُفت: ” یا مَولا، چی رقم اَسته که خود ره دَز مو نِشو مِیدی، مگم نَه دَ دُنیا؟“ ۲۳عیسیٰ دَ جواب شی گُفت: ”اگه کسی مَره دوست دَشته بَشه، اُو از کلام مه اِطاعَت مُونه و آتِه مه اُو ره دوست مِیدَشته بَشه و مو دَ زِندگی ازُو اَمَده قد ازُو مُومنی. ۲۴کسی که مَره دوست نَدره از تورای مه اِطاعَت نَمُوکُنه. و تورِه که شُمو مِیشنَوِید از خود مه نِییه، بَلکِه از آتِه اَسته که مَره رَیی کده.
۲۵اِی چِیزا ره ما دَز شُمو گُفتُم دَ حالِیکه هنوز قد شُمو اَستُم. ۲۶مگم پُشتِیوان، یعنی روح اُلقُدس که آته اُو ره دَ نامِ ازمه رَیی مُونه، اُو تمامِ چِیزا ره دَز شُمو یاد مِیدیه و هر چِیزی ره که ما دَز شُمو گُفتیم دَ یاد شُمو میره.
۲۷ما دَز شُمو آرامِش مِیدُم؛ آرامِشِ خود خُو ره دَز شُمو مِیدُم، نَه رقمی که دُنیا مِیدیه، بَلکِه رقمی که ما دَز شُمو مِیدیُم. پس دِل های شُمو پَریشان و ترس خورده نَبَشه. ۲۸شُمو شِنِیدِید که ما دَز شُمو گُفتُم: ’ما مورُم و بسم پیش شُمو مییُم.‘ اگه شُمو مَره دوست مِیدَشتِید، خوش مُوشُدِید که ما سُون آتِه خُو مورُم، چراکه آته از مه کده بُزُرگتَر اَسته. ۲۹ما اِی چِیزا ره پیش از واقِع شُدون شی دَز شُمو گُفتُم، تا وختِیکه رُخ مِیدیه شُمو باوَر کنِید. ۳۰ما دِیگه قد شُمو کَلو توره نَمُوگُم، چُون حاکِم ازی دُنیا مییه. اُو دَ سرِ ازمه هیچ قُدرت نَدره، ۳۱مگم بَلدِه ازی که دُنیا بِدَنه که ما آته ره دوست دَرُم، ما امُو رقمِیکه آته دَز مه اَمر کده عمل مُونُم. باله شُنِید که از اِینجی بوری.“