۱دَمزُو غَیت بعضی های که دَ اُونجی حاضِر بُود، اُونا دَ عیسیٰ دَ بارِه نفرای خبر دَد که از جلِیلیه بُود و پیلاتوس خُونِ ازوا ره قد خُونِ قُربانی های ازوا گٹ کدُد. ۲عیسیٰ دَزوا گُفت: ”آیا شُمو خیال مُونِید که امی جلِیلی ها بخاطری که از پگِ جلِیلی های دِیگه کده گُناهکارتَر بُود امی رقم رَنج-و-عذاب ره دِیده کُشته شُد؟ ۳نَه! ما دَز شُمو مُوگیُم، اُو رقم نَبُود، بَلکِه اگه از گُناه های خُو توبه نَکنِید، پگ شُمو رقمِ ازوا اَلّی نابُود مُوشِید. ۴یا امُو هژده نفری که بُرجِ «سِیلوحا» دَ بَلِه ازوا چَپه شُد و اُونا کُشته شُد، آیا خیال مُونِید که اُونا از تمامِ باشِنده های اورُشَلیم کده گُناهکارتَر بُود؟ ۵نَه! ما دَز شُمو مُوگیُم، اُو رقم نَبُود، بَلکِه اگه از گُناه های خُو توبه نَکنِید، پگ شُمو رقمِ ازوا اَلّی نابُود مُوشِید.“
۶بعد ازُو عیسیٰ اینی مَثَل ره گُفت: ”یگ آدم دَ باغ خُو درختِ انجِیر شَندُد. وختی اُو اَمَد که از شی میوه بِچِینه چِیزی پَیدا نَتنِست. ۷اوخته اُو دَ باغوان گُفت: ’اینه سِه سال اَسته که ما مییُم تا امزی دِرختِ انجِیر میوه بِچِینُم و هنوز ام چِیزی دَز شی پَیدا نَمِیتنُم. اِی ره بِزَن! زمی ره عَبَث گِرِفته.‘ ۸باغوان دَ جواب شی گُفت: ’صاحِب، یگ سالِ دِیگه ام اُو ره بیل تا گِرد شی ره پای‌بیل کده اُو ره پارُو بِدُم. ۹اگه سالِ دِیگه میوه کد، خُوب؛ ولے اگه نَکد، اوخته اُو ره بِزَن.‘“
۱۰یگ روزِ آرام عیسیٰ دَ یکی از عِبادت خانه ها تعلِیم مِیدَد. ۱۱دَ اُونجی یگ خاتُو بُود که مُدَتِ هژده سال گِرِفتارِ یگ روح بُود که اُو ره ضعِیف و ناتَوان کدُد؛ پُشتِ ازُو کُوب شُدُد و راست ایسته شُده نَمیتَنِست. ۱۲وختِیکه عیسیٰ اُو ره دِید، اُو ره کُوی کد و دَزُو گُفت: ”اَی خاتُو، تُو از ضَعف-و-ناتَوانی خُو خلاص شُدی!“ ۱۳اوخته عیسیٰ دِستای خُو ره دَ بَلِه ازُو ایشت و اُو فَوری راست ایسته شُده خُدا ره شُکر-و-سِپاس کد.
۱۴مگم رهبرِ عِبادت خانه قار شُد، چراکه عیسیٰ اُو خاتُو ره دَ روزِ آرام شفا دَدُد. پس سرِ قار دَ مردُم گُفت: ”شَش روز اَسته که باید دَزوا کار انجام دَده شُنه. دَمزُو روز ها بیِید و شفا پَیدا کُنِید، نَه دَ روزِ آرام.“
۱۵مَولا عیسیٰ دَ جوابِ ازُو گُفت: ”اَی آدمای ریاکار! آیا هر کُدَم شُمو گاو یا اُلاغ خُو ره دَ روزِ آرام از آوخور واز کده نَمُوبرِید تا دَزشی آو بِدِید؟ ۱۶پس اِی خاتُو که اَولادِه اِبراهِیم اَسته و مُدَتِ هژده سال شَیطو اِی ره دَ بَند خُو گِرِفتُد، نَباید ازی بَند دَ روزِ آرام آزاد مُوشُد؟“ ۱۷وختِیکه اُو امی توره ره گُفت، پگِ مُخالِفِین شی شرمِنده شُد، مگم باقی مردُم پگ شی بخاطرِ کارای عجِیبی که دَ وسِیلِه ازُو انجام شُد، خوشی مُوکد.
۱۸اوخته عیسیٰ گُفت: ”پادشاهی خُدا رقمِ چِیزخیل اَسته؟ و اُو ره قد چِیزخیل مانند کنُم؟ ۱۹رقمِ تُخمِ شَرشَم اَسته که یگ آدم گِرِفته دَ باغ خُو کِشت کد و اُو کٹه شُده یگ دِرخت جور شُد و مُرغَکوی هَوا دَ مَنِه شاخه های شی وور جور کد.“
۲۰اُو بسم گُفت: ”پادشاهی خُدا ره قد چِیزخیل مانند کنُم؟ ۲۱اُو رقمِ خمِیرمایه اَسته که یگ خاتُو اُو ره گِرِفت و قد سِه کاسه آرد گٹ کد تا تمامِ خمِیر رسِید.“
۲۲ عیسیٰ دَ شارا و آغِیلا تعلِیم دَده سُون اورُشَلیم مورفت. ۲۳اوخته یَگو کس ازُو پُرسان کد: ”یا مَولا! آیا تنها تعدادِ کمِ مردُم نِجات پَیدا مُونه؟“ عیسیٰ دَزوا گُفت: ۲۴”کوشِش کنِید که از درگِه تَنگ داخِل شُنِید؛ چُون ما دَز شُمو مُوگیُم، غَدر کسا کوشِشِ مُونه که داخِل شُنه، مگم نَمِیتَنه. ۲۵ولے وختِیکه صاحِبِ خانه باله شُده درگه ره بسته کُنه و شُمو دَ بُرو ایسته شُده شُروع دَ ٹَخ ٹَخ کدونِ درگه کُنِید و بُگِید، ’صاحِب، درگه ره بَلدِه مو واز کُو،‘ اُو دَ جواب شُمو مُوگیه: ’ما شُمو ره نَمِینَخشُم که از کُجا اَستِید.‘ ۲۶اوخته شُمو مُوگِید که ’مو قد تُو خوردی و وُچی کدی و تُو دَ کوچه های مو تعلِیم دَدی.‘ ۲۷لیکِن اُو بسم مُوگه: ’ما شُمو ره نَمِینَخشُم که از کُجا اَستِید. اَی بَدکارا، از مه دُور شُنِید!‘ ۲۸دَ اُو زمان شُمو اِبراهِیم، اِسحاق، یعقُوب و تمامِ اَنبیا ره دَ پادشاهی خُدا مِینگرِید و خودون شُمو بُرو پورته مُوشِید، دَ جایی که چخرا و دَندوخَیی اَسته. ۲۹اوخته مردُم از شَرق و غَرب و از شمال و جنُوب اَمَده دَ پادشاهی خُدا دَ یگ دِستَرخو مِیشِینه. ۳۰اینه، کسای که آخِر اَسته، اوّل مُوشه و کسای که اوّل اَسته، آخِر مُوشه.“
۳۱دَمزُو غَیت چند نفر فرِیسی اَمَده دَزُو گُفت: ”خود ره بُر کده از اِینجی بورُو، چراکه هیرودیس پادشاه میخایه تُو ره بُکُشه.“
۳۲عیسیٰ دَزوا گُفت: ”بورِید و دَمزُو روباه بُگِید که ’ما اِمروز و صَباح جِنیات ره از مردُم بُر مُونُم و ناجورا ره شفا مِیدیُم و دَ روزِ سِوّم کار خُو ره تکمِیل مُونُم.‘ ۳۳لیکِن اِمروز و صَباح و دِیگه صَباح باید دَ راهِ خُو سُون اورُشَلیم اِدامه بِدیُم، چُون نامُمکِن اَسته که پَیغمبر بُرو از اورُشَلیم کُشته شُنه.
۳۴اَی اورُشَلیم، اَی اورُشَلیم که پَیغمبرا ره مُوکُشی و رسُولای ره که دَ پیش تُو رَیی مُوشه سنگسار مُونی! چندِین دفعه خاستُم که بچکِیچای تُو ره یگجای کنُم، رقمِیکه یگ مُرغ چُوچه های خُو ره زیرِ بال خُو جم مُونه، مگم تُو نَخاستی. ۳۵اینه، خانِه شُمو بَلدِه شُمو بیرو باقی مُومَنه. و ما دَز شُمو مُوگیُم که دِیگه مَره نَمِینگرِید تا وختِیکه بُگِید، ’مُبارک اَسته کسی که دَ نامِ خُداوند مییه.‘“