۱اوخته فرِیسیا و صدُوقیا دَ پیشِ عیسیٰ اَمَد و از رُوی آزمایش ازُو تقاضا کد که بَلدِه ازوا یگ مُعجزِه آسمانی نِشو بِدیه. ۲اُو دَ جوابِ ازوا گُفت: ”دَ وختی آفتَو شِشتو شُمو مُوگِید که ’هَوا خُوب مُوشه، چراکه آسمو سُرخدیل اَسته.‘ ۳و دَ وختِ صُبح مُوگِید که ’اِمروز هَوا بَد مُوشه، چراکه آسمو سُرخ و گِرِفته اَسته.‘ شُمو مِیدَنِید که رنگِ آسمو ره چی رقم پیش‌بِینی کُنِید، مگم علامَت های زمان ها ره پیش‌بِینی کده نَمیتنِید؟ ۴اِی قَومِ شرِیر و زِناکار مُعجزه طلب مُونه، مگم هیچ مُعجزه دَزوا نِشو دَده نَمُوشه بغَیر از مُعجزِه یونُس پَیغمبر.“ بعد ازُو عیسیٰ اُونا ره ایله کده رفت.
۵وختی یارای شی دَ اُو طرفِ دریا مورفت، از یادِ ازوا رفتُد که قد خُو نان بُبره. ۶عیسیٰ دَزوا گُفت: ”باخبر بَشِید که از خمِیرمایِه فرِیسیا و صدُوقیا اِحتیاط کُنِید.“ ۷اوخته اُونا دَ بَین خُو توره‌گویی کده گُفت: ”اِی ره از خاطری گُفت که مو نان قد خُو نَوُردے.“ ۸عیسیٰ اِی ره پَی بُرده گُفت: ”اَی کم ایمانا، چرا دَ بارِه ازی که نان نَدَرِید دَ بَین خُو توره مُوگِید؟ ۹آیا هنوز ام نَمُوفامِید؟ امُو پَنج نان و پَنج هزار مرد دَ یاد شُمو نِییه؟ و اِی که چند سَبَد جم کدِید؟ ۱۰و یا امُو هفت نان و چار هزار مرد و اِی که چند سَبَد جم کدِید؟ ۱۱پس چِطور پَی نَمُوبرِید که ما دَ بارِه نان قد شُمو توره نَگُفتُم، بَلکِه گُفتُم که از خمِیرمایِه فرِیسیا و صدُوقیا اِحتیاط کُنِید.“ ۱۲اوخته اُونا پَی بُرد که اُو دَزوا نَگُفتُد که از خمِیرمایِه نان اِحتیاط کُنه، بَلکِه از تعلِیمِ فرِیسیا و صدُوقیا.
۱۳وختِیکه عیسیٰ دَ منطقِه قَیصَریِه فِیلِیپُس اَمَد، اُو از یارای خُو پُرسان کده گُفت: ”مردُم «باچِه اِنسان» ره کِی مِیدَنه؟“ ۱۴اُونا گُفت: ”یگ تعداد یَحیای تعمِید دِهِنده؛ یگ تعدادِ دِیگه اِلیاس پَیغمبر و یگ تعدادِ دِیگه ام اِرمیا و یا یکی از پَیغمبرای دِیگه.“ ۱۵عیسیٰ ازوا پُرسان کد: ”شُمو مَره کِی مِیدَنِید؟“ ۱۶شِمعون پِترُس دَ جواب شی گُفت: ”تُو مسیح اَستی، باچِه خُدای زِنده.“ ۱۷اوخته عیسیٰ دَ جواب شی گُفت: ”نیک دَ بَخت تُو، اَی شِمعون باچِه یونا، چُون جِسم و خُون اِی ره دَز تُو معلُومدار نَکده، بَلکِه آتِه مه که دَ آسمو اَسته، معلُومدار کده.“ ۱۸و ما ام دَز تُو مُوگُم که تُو پِترُس اَستی و ما دَ رُوی امزی قاده جماعتِ ایماندارای خُو ره آباد مُونُم و درگه های دوزَخ دَ سرِ ازُو زور نَمُوشه. ۱۹ما کِلی های پادشاهی آسمو ره دَز تُو مِیدیُم و هر چِیزی ره که دَ زمی بَند کُنی دَ آسمو ام بَند مُوشه و هر چِیزی ره که دَ زمی واز کُنی، دَ آسمو ام واز مُوشه. ۲۰اوخته اُو دَ یارای خُو اَمر کد که دَ هیچ کس نَگیه که اُو مسیح اَسته.
۲۱بعد امزُو زمان عیسیٰ شُروع کد که دَ یارای خُو معلُومدار کُنه که اُو باید دَ اورُشَلیم بوره و از دِستِ رِیش سفیدا، پیشوایونِ عالی مقام و عالِمای دِین رَنج-و-عذابِ کَلو بِنگره و کُشته شُنه و دَ روزِ سِوّم دُوباره زِنده شُنه. ۲۲پِترُس عیسیٰ ره دَ یگ گوشه بُرد و شُروع کد که اُو ره مَنِع کُنه و گُفت: ”یا مَولا، خُدا نَکُنه که هرگِز قد ازتُو اِی رقم یگ واقِعه رُخ بِدیه.“ ۲۳مگم اُو دَور خورده دَ پِترُس گُفت: ”از مه دُور شُو، اَی شَیطو! چُون تُو مانِع راهِ مه اَستی، چراکه فِکر تُو دَ چِیزای اِلٰهی نِییه، بَلکِه دَ چِیزای اِنسانی اَسته.“
۲۴اوخته عیسیٰ دَ یارای خُو گُفت: ”اگه کسی میخایه که از مه پَیرَوی کُنه، اُو باید خود خُو ره اِنکار کُنه و صلِیب خُو ره باله کده از پُشتِ ازمه بییه. ۲۵چُون هر کسی که بِخایه جان خُو ره نِجات بِدیه، اُو ره از دِست مِیدیه، مگم هر کسی که بخاطرِ ازمه جان خُو ره از دِست بِدیه اُو ره دَ دِست میره. ۲۶بَلدِه اِنسان چی فایده دَره که تمامِ دُنیا ره دَ دِست بیره، مگم جان خُو ره از دِست بِدیه؟ یا اِنسان دَ عِوَضِ جان خُو چِیزخیل دَده مِیتنه؟ ۲۷چراکه «باچِه اِنسان» دَ بُزُرگی-و-جلالِ آتِه خُو قد ملایکه های خُو مییه و اوخته هر کس ره دَ مُطابِقِ اعمال شی اَجر یا جَزا مِیدیه. ۲۸ما حقِیقت ره دَز شُمو مُوگُم، بعضی کسای که دَ اِینجی ایسته یَه مَزِه مَرگ ره نَمِیچَشه تا اَمَدونِ «باچِه اِنسان» ره دَ پادشاهی شی نَنگره.“