خَزانِه گوهربارِ - ضَرب اُلمَثَل های سُلَیمان پادشاه

بَخشِ ۵

۱باچِه مه، دَ حِکمت مه تَوَجُه کُو

و دَ تورای پُر از دانایی-و-بِینایی مه گوش بِدی،

۲تا بِتَنی دُوراَندیشی ره حِفظ کنی

و لبای تُو دانایی ره ایله نَدیه.

۳چُون از لب های خاتُونِ فاحِشه عسَل مِیچَقه

و تورای شی از روغو کده چرب​تَر اَسته.

۴لیکِن دَ آخِر اُو رقمِ چوبِ زِرگ اَلّی تَلخ

و مِثلِ شمشیرِ دُو دَمه وَری تیز اَسته.

۵پای های خاتُونِ بَدکار اُو ره طرفِ مَرگ مُوبَره

و قَدَمای شی سُون عالمِ مُرده ها رَیی اَسته.

۶تاکه اُو دَ بارِه راه زِندگی فِکر نَکُنه، دَ راه های کَج سرگردو یَه،

و هیچ نَمُوفامه.

۷پس او بچکِیچای مه، دَز مه گوش بِدِید

و از تورای مه دُور نَشُنِید.

۸خود ره ازُو رقم خاتُو دُور کُو

و حتیٰ دَ درگِه خانِه شی ام نزدِیک نَشُو.

۹نَشُنه که زور جوانی خُو ره دَ یَگو کسِ دِیگه مَصرَف کنی

و باقی عُمر تُو دَ زیرِ دِستِ یگ نفرِ ظالِم تیر شُنه.

۱۰نَشُنه که دِیگه نفرا از مال تُو سیر شُنه

و فایدِه زَحمت کشی تُو دَ خانِه بیگَنه بوره،

۱۱و عاقُبَت دَ حال خُو وای وای کُنی

و دَ غَیتِیکه طاقتِ جِسم و اَندام تُو از بَین رفته بَشه،

۱۲دَ اُو وخت بُگی: ”چرا نصِیحَت ره قبُول نَکدُم!

کشکِه دَ دِل خُو سرزنِش ره پوزخَند نَمِیزَدُم!

۱۳ما از اَیدِ معلِمای خُو نَشُدُم

و دَ تورای ازوا گوش نَدَدُم.

۱۴نزدِیک اَسته که پیشِ تمامِ قَوم و مردُم

رَسوا و ملامَت شُنُم.“

۱۵پس، آو ره از آوخانِه خود خُو وُچی کُو،

چُون آوِ تازه دَ چاهِ خود تُو پَیدا مُوشه.

۱۶نَه ایل که آوِ چِشمه های تُو دَ بورُو سرریزه کنه

و آو های تُو دَ منطقه جوی بِکشه.

۱۷بیل که اُونا فقط بَلدِه خود تُو بَشه

و مَردای بیگَنه دَزی ثَمر قد تُو شرِیگ نَشُنه.

۱۸چِشمِه تُو پُر بَرکت بَشه

و از خاتُون خُو که دَ دَورونِ جوانی قد شی توی کدے، لِذَت بُبَر.

۱۹اُو رقمِ یگ آهُوی نُوربَند اَلّی اَسته؛

بیل که سِینه های شی هر وخت تُو ره خوش نِگاه کُنه

و همیشه غَرق دَ ناز-و-نِزاکت و عِشقِ ازُو بَشی.

۲۰اَی باچِه مه، پس چرا میخاهی دَ خاتُونِ بیگَنه دِل بسته کُنی

و سِینِه خاتُونِ غَیر ره دَ بَغَل خُو بِگِیری؟

۲۱چُون راه های اِنسان دَ زیرِ نظرِ خُداوند اَسته

و اُو هر کار-و-قَدمِ اِنسان ره سَنجِش مُوکُنه.

۲۲کارای بَدِ آدمِ گُناه کار، اُو ره دَ دام مِیندَزه،

و ریسپونِ گُناهِ شی اُو ره محکم بسته مُونه.

۲۳از وجُود نَدَشتونِ نصِیحَت-و-هِدایَت، آدمِ گُناه​کار مُومُره

و نادانی-و-جهالتِ غَدر شی اُو ره گُمراه مُونه.