۱اَی خُداوند، تُو ره کُوی مُونُم؛ دَ عَجَله دَ پیش مه بیه!
وختِیکه تُو ره کُوی مُونُم، دَ ناله-و-فریاد مه گوش بِدی.
۲بیل که دُعای مه دَ حُضُور تُو رقمِ بُخورِ خوشبُوی قرار بِگِیره
و دِستای-باله-شُدِه مه رقمِ قُربانی شام.
۳اَی خُداوند، دَ بَلِه دان مه یگ نِگاه‌وان مُقرَر کُو
و از درگِه لَبای مه نِگاهوانی کُو.
۴دِل مَره دَ عملِ بَد مایل نَکُو،
تا قد آدمای شرِیر، کارِ زِشت انجام نَدیُم
و از چِیزای خوش‌مَزِه ازوا نَخورُم.
۵بیل که آدمِ نیک مَره بِزنه، اِی دَ حق مه مِهربانی اَسته،
بیل که مَره سرزَنِش کنه، اِی بَلدِه سر مه روغو اَسته؛
سر مه اُو ره رَد نَمُونه.
لیکِن ما همیشه دَ ضِدِ اعمالِ بَدکارا دُعا مُونُم.
۶وختِیکه حُکمرانای ازوا از سرِ قاده ها تاه پورته شُنه،
اوخته بَدکارا تورای مَره مِیشنَوه، چراکه قابِلِ پِسَند اَسته.
۷ دَمزُو غَیت اُونا مُوگیه: ”رقمی که یَگو کس زمی ره قُلبه-و-کَنده کُنه،
استُغونای ازمو ام امُو رقم دَ سرِ قبر تِیت‌پَرَک شُده.“
۸لیکِن اَی خُداوند-خُدا، چِیمای مه سُون ازتُو یَه؛
ما دَزتُو پَناه مِیگِیرُم، جان مَره بےدِفاع نَیل.
۹مَره از دامی که اُونا بَلدِه مه ایشته
و از تَلَکِ بَدکارا نِگاه کُو.
۱۰بیل که آدمای شرِیر قتی دَ دام های خودون خُو گِرِفتار شُنه،
حینِ که ما خلاصی پَیدا مُونُم.