۱اَی خُداوند، اَی قُوَت مه، ما تُو ره دوست دَرُم.
۲خُداوند قاده-و-پناهگاهِ مه اَسته، قلعه و نِجات دِهِندِه مه،
اُو خُدای مه اَسته، قادِه مه که دَز شی پَناه مِیگِیرُم،
سِپر مه و قُدرتِ نِجات مه و قلعِه بِلند مه.
۳ما خُداوند ره که لایقِ حمد-و-ثنا اَسته کُوی مُونُم،
و ما از چنگِ دُشمَنای خُو نِجات پَیدا مُونُم.
۴ریسپونای مَرگ دَ گِرد مه پیچ خورده بُود
و سیل ھای نابُود کُنِنده مَره ترسَندُد.
۵ریسپونای عالمِ مُرده ها دَ دَور مه خود ره پیچَندُد
و دام های مَرگ دَ پیشِ رُوی مه اَوار شُدُد.
۶دَ غَیتِ سختی-و-مُشکِلات خُو خُداوند ره کُوی کدُم
و دَ پیشِ خُدای خُو ناله-و-فریاد کدُم.
اُو از خانِه خُو آواز مَره شِنِید
و ناله-و-فریاد مه دَ حُضُور شی دَ گوشِ ازُو رَسِید.
۷اوخته زمی زِلزِله کده تکان خورد،
بُنیادِ کوه ھا دَ لَرزه اَمَد و شور خورد،
چراکه خُداوند قار شُد.
۸از بِینی شی دُود بُر شُد
و از دان شی آتِشِ سوزِنده
که از شی قوغ ها باد مُوشُد.
۹اُو آسمو ره خَم کد و تاه اَمَد
و دَ تَی پای شی ترِیکی تِیره بُود.
۱۰اُو دَ بَلِه کِرُوبی سَوار شُده پَرواز کد
و دَ بَلِه بال های باد دَ حَرکت شُد.
۱۱اُو ترِیکی ره پوشاک خُو جور کد
و آوُرِ سیاهِ پُر از آو ره سایه‌بان دَ گِرداگِرد خُو.
۱۲از روشَنی حُضُورِ ازُو
از مینکلِ آوُر ھای شی
زاله و قوغ های آتِش بُرو اَمَد.
۱۳خُداوند از آسمو گُرگُردراغ کد
و خُدای مُتعال آواز خُو ره از مینکلِ زاله و قوغ های آتِش بِلند کد.
۱۴اُو تِیر ھای خُو ره ایله کده دُشمَنا ره تِیت‌پَرَک کد،
اُو آتِشَک رَیی کد و اُونا ره دَ گَلگَلمیری اَندخت.
۱۵غَوُجی های دریا دِیده شُد و بُنیادِ زمی نُمایان شُد،
از هَیبَت تُو، اَی خُداوند، و از بادِ بِینی تُو.
۱۶ خُداوند از باله کومَک رَیی کده مَره گِرِفت
و از آو ھای کَلو بُرو بُر کد.
۱۷اُو مَره از چنگِ دُشمونِ زورتُوی مه خلاص کد
از کسای که از مه بَد مُوبُرد،
چُون اُونا از مه کده کَلو زورتُو بُود.
۱۸دَ روزی که دُچار بَلا-و-مُصِیبت بُودُم، اُونا دَ مُقابِل مه اَمَد،
لیکِن خُداوند پُشتِیوان مه بُود.
۱۹اُو مَره بُر کده دَ جای پِراخ بُرد،
اُو مَره از مُشکِلات خلاص کد، چراکه اُو از مه راضی بُود.
۲۰خُداوند دَ مُطابِقِ عدالت مه، دَز مه اَجر دَد،
دَ مُطابِقِ پاکی دِستای مه، مَره بَرکت دَد،
۲۱چراکه ما راه های خُداوند ره نِگاه کدیم
و شرِیرانه از خُدای خُو رُوی‌گردو نَشُدیم؛
۲۲پگِ احکامِ ازُو دَ پیشِ رُوی مه بُوده
و دستُورای شی ره از خُو دُور نَکدیم.
۲۳ما دَ حُضُورِ ازُو بےعَیب بُودیم
و خود ره از گُناه دُور نِگاه کدیم.
۲۴پس خُداوند دَز مه اَجر دَد، دَ مُطابِق عدالت مه
و دَ مُطابِقِ پاکی دِستای مه که دَ نظرِ ازُو یَه.
۲۵ خُداوندا، دَ آدمِ وفادار تُو وفاداری خُو ره نِشو مِیدی؛
دَ نفرِ بےعَیب، بےعَیبی خُو ره نِشو مِیدی.
۲۶دَ آدمِ پاک، پاکی خُو ره نِشو مِیدی
و دَ آدمِ چَلباز، هُوشیاری خُو ره نِشو مِیدی.
۲۷چُون تُو قَومِ مظلُوم ره نِجات مِیدی
ولے چِیمای پُر کِبر-و-غرُور ره خجِل مُونی.
۲۸تُو چِراغ مَره روشو مُونی،
خُداوند، خُدای مه، ترِیکی مَره روشَنی مُونی.
۲۹دَ کومَکِ ازتُو ما دَ بَلِه لشکر حَمله مُونُم
و قد تَوَکُل دَ خُدای خُو دَ بَلِه دیوالِ شار ها بُر مُوشُم.
۳۰خُدا راه-و-طرِیق شی کامِل اَسته؛
کلامِ خُداوند خالِص اَسته.
اُو بَلدِه تمامِ کسای که دَزُو پناه مُوبره سِپر اَسته.
۳۱غَیر از خُداوند، کِی خُدا اَسته؟
و غَیر از خُدای مو، کِی قاده-و-پناهگاهِ مو اَسته؟
۳۲خُدای که کمر مَره قد قُوَت بسته کده
و راه های مَره بےخَطر جور کده،
۳۳اُو پایای مَره رقمِ پایای آهُو جور مُونه
و مَره دَ جای های بِلند ایستَلجی مُوکُنه.
۳۴اُو دِستای مَره بَلدِه جنگ تمرِین مِیدیه
تاکه بازُو های مه بِتَنه کَمونِ برونزی ره خَم بِدیه.
۳۵ اَی خُداوند، تُو سِپرِ نِجات خُو ره دَز مه دَدے
و دِستِ راست تُو از مه پُشتِیوانی کده؛
تُو خود ره خَم کده مَره بُزُرگ جور کدی.
۳۶زیرِ پای مَره بَلدِه قَدم های مه پِراخ جور کدے
تاکه پایای مه نَلَخشه.
۳۷ما دُشمَنای خُو ره دُمبال کده دَزوا رسِیدُم
و تاکه اُونا نابُود نَشُد، پس دَور نَخوردُم.
۳۸ما اُونا ره اِیطور زَدُم که دِیگه باله شُده نَتنِست؛
و دَ تَی پای مه اُفتَد.
۳۹چُون تُو کمر مَره قد قُوَت بَلدِه جنگ بسته کدے
و مُخالِفای مَره دَ تَی پای مه اَندختے.
۴۰تُو گردونِ دُشمَنای مَره دَ دِست مه دَدے
و ما کسای ره که از مه بَد مُوبُرد، نابُود کدُم.
۴۱اُونا بَلدِه کومَک ناله-و-فریاد کد، مگم هیچ کس نَبُود که اُونا ره نِجات بِدیه،
اُونا پیشِ خُداوند ناله-و-فریاد کد، ولے اُو دَزوا جواب نَدَد.
۴۲ما اُونا ره دَ اندازِه کوفتُم که رقمِ خاکِ دَمِ باد جور شُد،
و اُونا ره رقمِ گِلِ کُوچه دُور پورته کدُم.
۴۳تُو مَره از جنجالِ مردُم خلاص کدے
و مَره کٹِه مِلَّت ها جور کدے؛
مردُمی ره که نَمِیشنَختُم، مَره خِدمت مُونه.
۴۴امی که اُونا تورِه مَره مِیشنَوه، از اَید مه مُوشه؛
بیگَنه‌گو خَم شُده دَ پیش مه مییه.
۴۵بیگَنه‌گو بےروحیه شُده
و قد ترس-و-لرز از سَنگر های خو بُرو مییه.
۴۶خُداوند زِنده یَه! حمد-و-ثنا دَ قاده-و-پناهگاهِ مه!
مُتعال باد خُدای نِجات مه!
۴۷خُدای که اِنتِقام مَره گِرِفت
و قَوم ها ره تابِع مه کد،
۴۸اُو مَره از چنگِ دُشمَنای مه خلاص کد.
خُداوندا، تُو مَره دَ برابرِ مُخالِفای مه سربِلند کدے،
و از آدمِ ظالِم مَره نِجات دَدے.
۴۹امزی خاطر، اَی خُداوند، تُو ره دَ مینکلِ مِلَّت ها حمد-و-سِپاس مُوگیُم
و بَلدِه سِتایشِ نام تُو سرُود میخانُم.
۵۰اُو پیروزی ھای بُزُرگ ره نصِیبِ پادشاهِ خُو مُونه،
و رَحمت خُو ره دَ مَسَح شُدِه خُو نِشو مِیدیه،
دَ داوُود و اَولادِه شی تا اَبَداُلاباد.