۱ما قد خُو گُفتُم: ”فِکر خُو ره سُون راه-و-رفتار خُو مِیگِیرُم
تا قد زِبون خُو گُناه نَکنُم؛
ما دان خُو ره قد لَغام اِداره مُونُم
تا وختِیکه آدمای شرِیر دَ نزدِیک مه بَشه.“
۲ما چُپ و آرام بُودُم،
و تورِه خُوب ام نَمُوگُفتُم،
ولے دَرد-و-رَنج مه کَلو شُد
۳و دِل مه دَ سِینِه مه دَر گِرِفت.
وختِیکه چورت مِیزَدُم، آتِش اَلَنگه مُوکد؛
اوخته دَ زِبو اَمَده گُفتُم:
۴”خُداوندا، آخِرِ زِندگی مَره بَلدِه مه معلُومدار کُو
و تعدادِ روزای عُمر مَره؛
بیل که بِدَنُم که زِندگی مه چِیقس زُودگُذر اَسته.
۵تُو روزای زِندگی مَره یگ قرِیش جور کدے و بس،
و عُمر مه دَ نظر تُو ھیچ اَسته.
واقِعاً که عُمرِ هر اِنسان کَلوتَر از یگ نَفَس کشِیدو نِییه. سِلاه.
۶یقِیناً اِنسان سایِه اَسته که دَرگُذره،
اُونا بےفایده تَپ-و-تلاش مُونه؛
اُونا مال-و-دارایی جم مُونه و نَمِیدَنه که کِی صاحِب شی مُوشه.
۷و آلی، اَی خُداوند، ما چِیم دَ راهِ چِیزخیل بَشُم؟
اُمِید مه دَزتُو یَه.
۸مَره از چنگِ پگِ خطاهای مه خلاص کُو
و مَره رِیشخندِ آدمای لَوڈه جور نَکُو.
۹ما گُنگه شُدیم و دان خُو ره واز نَمِیتنُم،
چُون تُو اِی کار ره کدے.
۱۰بَلا-و-مُصِیبت خُو ره از مه دُور کُو؛
ما از ضَربه های دِست تُو از بَین مورُم.
۱۱تُو اِنسان ره بخاطرِ گُناهِ شی قد جَزا ها سرزنِش مُونی
و چِیزای دوست-دَشتنی شی ره مِثلِ کویه اَلّی مُوخوری.
یقِیناً که عُمرِ هر اِنسان کَلوتَر از یگ نَفَس کشِیدو نِییه. سِلاه.
۱۲خُداوندا، دُعای مَره بِشنَو
و دَ ناله-و-فریاد مه گوش بِدی.
آو دِیدِه مَره نادِیده نَگِیر،
چُون ما دَ پیش تُو رقمِ یگ مِهمو اَستُم
و رقمِ یگ مُسافِر، مِثلِ بابه‌کَلونای خُو.
۱۳نِگاهِ خَشم آلُود خُو ره از مه دُور کُو تاکه ما بسم لَبخَند بِزنُم،
پیش ازی که از دُنیا بورُم و وجُود نَدَشته بَشُم.“