۱نیک دَ بَختِ کسی که دَ فِکرِ آدمای غرِیب اَسته؛
دَ روزِ بَلا-و-مُصِیبت خُداوند اُو ره نِجات مِیدیه.
۲خُداوند ازُو مُحافِظَت مُوکُنه و اُو ره زِنده نِگاه مُونه؛
اُو دَ زمی بَرکت یافته کُوی مُوشه
و خُدا اُو ره دَ آرزوی دُشمنای شی تسلِیم نَمُونه.
۳خُداوند اُو ره دَ جاگِه ناجوری شی قُوَت مِیدیه
و اُو ره از ناجوری شی شفای کامِل مِیدیه.
۴ما گُفتُم: ”خُداوندا، دَ حق مه رحِیم بَش؛
و جان مَره شفا بِدی، چراکه ما دَ ضِد تُو گُناه کدیم.“
۵دُشمنای مه از رُوی کِینه دَ بارِه مه مُوگیه:
”اُو چی غَیت مُومُره و نام شی گُل مُوشه؟“
۶وختِیکه دَ پُرسِیدون مه مییه، تورای پُوچ-و-بےفایده مُوگیه
و دَ دِل خُو شرارَت ره جم مُونه؛
غَیتِیکه بُرو موره، اُو ره نقل مُونه.
۷تمامِ کسای که از مه بَد مُوبره، یگجای شُده دَ ضِد مه شُک شُک مُوکُنه؛
و دَ ضِد مه تَوطیه مُونه.
۸ اُونا مُوگیه: ”یگ بَلای بَد دَ بَلِه ازُو اَمَده؛
دَ جای که خاو کده دِیگه هرگِز باله نَمُوشه.“
۹حتیٰ دوستِ جانبرابر مه که دَ بَلِه شی اِعتِماد دَشتُم
و نان-و-نَمَک مَره مُوخورد،
اَستِین خُو ره دَ ضِد مه بَر زَد.
۱۰لیکِن تُو، اَی خُداوند، دَ حق مه رحِیم بَش
و مَره رُست کُو تا جَزای ازوا ره بِدیُم.
۱۱امزی ما مِیدَنُم که تُو از مه خوش-و-راضی اَستی،
چُون نَمیلی که دُشمون مه دَ بَلِه مه پیروز شُنه.
۱۲تُو بخاطرِ صداقت-و-راستی مه پُشتِیوان مه بُودے
و همیشه مَره دَ حُضُور خُو برقرار نِگاه مُونی.
۱۳حمد-و-ثنا دَ خُداوند، خُدای اِسرائیل،
از اَزَل تا اَبَداُلاباد. آمین و آمین.