۱خُدایا، بَلدِه نِجات مه عجَله کُو!
اَی خُداوند، دَ کومَک مه دَ زُودی بیه.
۲کسای که قَصدِ گِرِفتونِ جان مَره دَره،
بیل که اُونا شرمِنده و سرخَم شُنه؛
و کسای که مَیل دَره دَزمه ضَرَر بِرسَنه،
بیل که عَقَب نِشِینی کده رَسوا شُنه.
۳کسای که دَ بَلِه مه هَه هَه مُونه،
بیل که از شرمِندَگی پس دَور بُخوره.
۴لیکِن کسای که دَ طلبِ ازتُو یَه،
بیل که پگِ ازوا دَ حُضُور تُو خوشحالی کُنه و خوش بَشه.
کسای که نِجات تُو ره دوست دَره،
بیل که دایم بُگیه: ”خُدا بُزُرگ اَسته!“
۵لیکِن ما غرِیب و مُحتاج اَستُم؛
خُدایا، عَجَله کُو و دَ پیش مه بیه!
تُو مَدَدگار و نِجات دِهِندِه مه اَستی؛
دیر نَکُو، اَی خُداوند!