۱یا مَولا، تُو بَلدِه ازمو دَ پگِ نسل ها
پناهگاهِ مو بُودے.
۲پیش ازی که کوه ها پَیدا شُنه
یا زمی و دُنیا ره آست کنی،
از اَزَل تا اَبَد تُو خُدا اَستی.
۳تُو اِنسان ره پس دَ خاک رَیی مُونی و مُوگی:
”اَی بَنی آدم، پس دَ خاک بورِید.“
۴هزار سال دَ نظرِ ازتُو
رقمِ دِیروز اَسته که تیر شُد
یا رقمِ یگ پَیرِه شاو.
۵رقمِ سیل اُونا ره مُوبری؛
اُونا رقمِ خاو اَلّی اَسته،
رقمِ عَلفی که دَ غَیتِ صُبح بُر مُوشه:
۶صُبح سَوُز کده بُر مُوشه
و شام پژمُرده شُده خُشک مُوشه.
۷چُون مو دَ وسِیلِه قار تُو نابُود مُوشی
و دَ وسِیلِه غَضَب تُو وَحشَت زَده مُوشی.
۸تُو خطاهای مو ره دَ پیشِ رُوی خُو ایشتے
و گُناه های تاشَکی مو ره دَ روشَنی حُضُور خُو.
۹چُون تمامِ روزای مو زیرِ سایِه قار تُو تیر مُوشه
و سال های عُمر خُو ره رقمِ یگ آه کشِیدو تیر مُونی.
۱۰روزای عُمر مو هفتاد سال اَسته
و اگه قَوی بَشی، هشتاد سال.
لیکِن زورِه ازوا تنها زَحمت و غَم اَسته؛
اُونا دَ زُودی تیر مُوشه و مو پَرواز مُونی.
۱۱کِی اَسته که زورِ قار تُو ره پَی بُبره و غَضَب تُو ره،
دَ اندازِه که باید از تُو ترس دَشته بَشه؟
۱۲پس دَز مو یاد بِدی که حِسابِ روزای عُمر خُو ره بِگِیری،
تا یگ دِلِ دانا حاصِل کنی.
۱۳اَی خُداوند، سُون مو پس بیه!
تا چی وخت خود ره دُور مِیگِیری؟
دَ خِدمتگارای خُو دِلسوزی کُو.
۱۴دَ غَیتِ صُبح مو ره از رَحمت خُو سیر کُو
تا دَ تمامِ روزای عُمر خُو سرُودِ خوشی بِخانی و خوشحال بَشی.
۱۵دَ عِوَضِ روزای که مو ره گِرِفتارِ مُصِیبت کدی
و دَ عِوَضِ سال های که مو بَدی-و-بَدبَختی ره دِیدی،
خوشحالی نصِیب مو کُو.
۱۶بیل که کارای عجِیب تُو دَ خِدمتگارای تُو معلُومدار شُنه
و بُزُرگی-و-جلال تُو بَلدِه اَولادای ازوا.
۱۷بیل که لُطفِ خُداوند، خُدای مو دَ بَلِه مو بَشه.
اَی خُداوند، کارِ دِستای مو ره بَلدِه مو کامیاب-و-پایَدار کُو،
اَرے، کارِ دِستای مو ره کامیاب-و-پایَدار کُو.