۱بَلدِه ملایکِه جماعتِ ایماندارای ساردِس نوِشته کُو:
امُو کسی که هفت روحِ خُدا و هفت سِتاره دَره اینی توره ها ره مُوگیه: ’ما از کارای تُو باخبر اَستُم؛ تُو نام بُر کدے که زِنده اَستی، ولے مُرده یی. ۲بیدار شُو و چِیزای ره که باقی مَنده و نزدِیک دَ مُردو یَه، قُوَت بِدی، چراکه ما اعمال تُو ره دَ حُضُورِ خُدا کامِل نَیافتُم. ۳پس چِیزی ره که حاصِل کدی و شِنِیدی دَ یاد خُو بَیرُو و اُو ره دَ جای اَوُرده توبه کُو. لیکِن اگه بیدار نَشُنی، ما رقمِ دُز اَلّی دَ بَلِه تُو مییُم و تُو نَمُوفامی که دَ کُدَم زمان دَ بَلِه تُو مییُم. ۴لیکِن هنوز چند نفر دَ ساردِس دَری که دامون خُو ره ناپاک نَکده و اُونا دَ کالای سفید قد ازمه قَدم مِیزَنه، چراکه لایق شی ره دَره. ۵هر کسی که پیروز شُنه رقمِ ازوا کالای سفید دَ جان شی دَده مُوشه و نامِ ازُو ره هرگِز از کِتابِ حَیات گُل نَمُونُم، بَلکِه نامِ ازُو ره دَ حُضُورِ آتِه خُو و ملایکه های شی اِقرار مُوکنُم.‘ ۶هر کسی که گوشِ شِنَوا دَره، گوش بِگِیره که روح بَلدِه جماعت های ایماندارا چِیزخیل مُوگیه.
۷بَلدِه ملایکِه جماعتِ ایماندارای فِیلادِلفیه نوِشته کُو:
امُو کسی که مُقَدَّس و حق اَسته، امُو کسی که کِلی داوُود ره دَره، امُو که واز مُونه و هیچ کس بسته کده نَمِیتَنه، امُو که بسته مُونه و هیچ کس واز کده نَمِیتَنه، اینی توره ها ره مُوگیه: ۸’ما از اعمال تُو باخبر اَستُم. اینه، ما یگ درگِه واز ره دَ پیشِ رُوی تُو ایشتیم که هیچ کس اُو ره بسته کده نَمِیتَنه؛ ما مِیدَنُم که قُوَت تُو کم اَسته، ولے تُو کلام مَره نِگاه کدی و نام مَره اِنکار نَکدی. ۹اینه، امُو کسای که از جماعتِ شَیطو اَسته و خود ره یهُودی مُوگیه ولے نِییه و دروغ مُوگیه، ما اُونا ره وادار مُونُم که بییه و دَ پیشِ پایای تُو بُفته و بِدَنه که ما تُو ره دوست دَرُم. ۱۰ازی که تُو کلام مَره قد صَبر-و-حَوصِله نِگاه کدی، ما ام تُو ره از ساعتِ آزمایش نِگاه مُونُم که دَ بَلِه تمامِ دُنیا اَمدَنی اَسته تا تمامِ کسای که دَ رُوی زمی زِندگی مُونه آزمایش شُنه. ۱۱ما دَ زُودی مییُم؛ پس دَ چِیزی که دَری محکم بَش، تا هیچ کس تاج تُو ره گِرِفته نَتَنه. ۱۲هر کسی که پیروز شُنه، اُو ره دَ خانِه خُدای خُو یگ ستُون جور مُونُم و اُو هرگِز ازُونجی بُرو نَموره. ما دَ بَلِه ازُو نامِ خُدای خُو ره نوِشته مُونُم و نامِ شارِ خُدای خُو ره یعنی نامِ اورُشَلیمِ نَو ره که از عالمِ باله از طرفِ خُدای مه مییه و امچُنان نامِ نَوِ خود ره.‘ ۱۳هر کسی که گوشِ شِنَوا دَره، گوش بِگِیره که روح بَلدِه جماعت های ایماندارا چِیزخیل مُوگیه.
۱۴بَلدِه ملایکِه جماعتِ ایماندارای لائودِیکیه نوِشته کُو:
امُو که «آمین» گُفته مُوشه، امُو شاهِدِ صادِق و راستگوی که سرمَنشِه خِلقتِ خُدا اَسته، اینی توره ها ره مُوگیه: ۱۵’ما از اعمال تُو خبر دَرُم؛ تُو نَه سَرد اَستی و نَه گرم. کشکِه یا گرم مُوبُودی یا سَرد. ۱۶پس، بخاطری که تُو دِلمَل اَستی، یعنی نَه گرم و نَه سَرد، تُو ره از دان خُو تُف مُونُم. ۱۷چُون تُو مُوگی: ”ما دَولتمَند اَستُم و مال-و-دَولت جم کدیم و دَ هیچ چِیز مُحتاج نِیَستُم.“ مگم تُو خبر نَدَری که بیچاره، مُسکِین، غرِیب، کور و لُچ اَستی. ۱۸ما تُو ره نصِیحَت مُونُم که طِلّای دَ آتِش خالِص شُده ره از مه بِخر تا دَولتمَند شُنی؛ و کالای سفید ره بِخر تا بُپوشی و شرمِندَگی لُچی خُو ره بُپوشَنی، و مَلَم ره بِخر تا دَ چِیمای خُو ملِیده بِینا شُنی. ۱۹کسای ره که ما دوست دَرُم، اُونا ره سرزَنِش و اِصلاح مُونُم؛ پس سرِ غَیرَت شُو و توبه کُو. ۲۰اینه، ما دَ دانِ درگه ایسته شُده ٹَخ ٹَخ مُونُم؛ اگه کس آواز مَره بِشنَوه و درگه ره واز کُنه، ما دَ پیشِ ازُو داخِل مورُم و قد ازُو نان مُوخورُم و اُو ام قد ازمه نان مُوخوره.‘
۲۱هر کسی که پیروز شُنه، ما اِی حق ره دَزُو مِیدیُم که قد ازمه قتی دَ بَلِه تَخت مه بِشِینه، امُو رقم که ما پیروز شُدُم و قد آتِه خُو قتی دَ بَلِه تَختِ ازُو شِشتُم. ۲۲هر کسی که گوشِ شِنَوا دَره، گوش بِگِیره که روح بَلدِه جماعت های ایماندارا چِیزخیل مُوگیه.“