۱ ما ووئيل چې، ”زۀ به د خپل عمل خيال ساتم
نو چې په خپله ژبه ګناه ونۀ کړم،
ترڅو چې بدعمله زما د وړاندې وى
زۀ به خپله ژبه چپ ساتم.“
۲ زۀ خو خاموش ولاړ وم، او هيڅ خبره مې هم نۀ کوله،
په دې باندې زما پرېشانى نوره هم زياتېدله.
۳ زما د زړۀ پرېشانى او غم زياتېدلو.
ما چې څومره سوچ کولو، نو دومره مې غم زياتېدو،
خو آخر هم ما د خپل ځان سره ووئيل،
۴ ”اے مالِکه خُدايه، زما ژوندون چې څومره دے ما ته راوښايه،
چې زما عمر به څومره وى ما ته زما د مرګ نېټه راوښايه،
ما ته وښايه چې څومره فانى يم.
۵ تا زما د ژوند نه د ژمې مازيګر جوړ کړو،
زما ژوند دې په خپل نظر يوه لحظه کړو،
د ټولو انسانانو ژوندون صرف هوا ده.
۶ هر انسان د سورى په شان په تېزۍ سره د مرګى طرف ته روان وى،
دوئ مال راټولوى خو خبر نۀ دى چې دا به څوک خرچ کوى.
۷ خو اوس، اے مالِکه خُدايه، زۀ د څۀ طمع کوم؟
زۀ په تا باندې توکل کوم.
۸ زما د سرکشۍ نه ما بچ کړه،
ما د کم عقلو د خندا مۀ جوړوه.
۹ زۀ چپ وم، ما خپله خولۀ بنده کړې وه،
ځکه چې هر څۀ تا په خپله کړى وُو.
۱۰ خپل عذاب دې ما نه اخوا کړه ډېر کړېدلے يم،
زۀ ستا د لاس په وهلو ډېر ضعيفه شوے يم.
۱۱ تۀ انسان د هغۀ د ګناه په وجه تنبيه کوې،
او څۀ چې دوئ ته قيمتى وى تۀ هغه د دوئ نه لکه وَينو په شان خورې،
انسان هيڅ نۀ دے خو بس يوه ساه ده،
۱۲ اے مالِکه خُدايه، زما دُعا تۀ واوره،
د مدد دپاره زما فرياد واوره،
زما اوښکې مۀ نظر انداز کوه.
زۀ خو د يوې لحظې مېلمه يم،
لکه زما د پلار نيکۀ په شان يم.
۱۳ ما لږ پرېږده چې دوباره خوشحاله شم،
د دې نه مخکښې چې لاړ شم او فنا شم.“