۱ رَندا، ایسّا شهر په شهر و مێتگ په مێتگَ ترّت و په مردمان، هُدائے بادشاهیئے مِستاگئے جاریَ جت. آییئے دوازدهێن کاسِد همراه اَتنت. ۲ لهتێن جنێن هم که ایسّایا آیانی جِنّ کَشّتگ‌اَتنت و چه نادْراهیان دْراه و جۆڑ کرتگ‌اَتنت، گۆن آیان گۆن اَتنت. چه آیان یکّے مَریم اَت، که آییئے پَنّام مَجْدَلیَه اَت و ایسّایا چه آییا هپت جِنّ کَشّتگ‌اَت. ۳ دگه یکّے یوانّا اَت که آییئے لۆگ‌واجه، هوزا، هیرودیس بادشاهئے کلاتئے کلیتدار اَت. یکّے سوسن اَت و دگه باز جنێن اَتنت، که چه وتی زَرّ و مالان، په ایسّا و آییئے مریدان کُمکّ کنگا اَتنت.
۴ چه هر شهر و هر هَلک و هَنکێنا مردم ایسّائے کِرّا پێداک اَتنت. وهدے بازێن مردمے آتک و مُچّ بوت، ایسّایا په مِسال و دَروَر گۆن آیان گوَشت: ۵ ”یکّ دِهکانے په تُهمئے چَنڈگا شت، تُهمانی چَنڈگئے وهدا کَمُّکے تُهم راهئے سرا رِتک که پالَپاش بوتنت و بالی مُرگان چِت و وارتنت. ۶ کَمُّکے ڈَل و ڈۆکانی سرا رِتک، آ رُستنت بله زوتّ گیمُّرت و هُشک بوتنت، چێا که زمینا نَمب نێست‌اَت. ۷ دگه کَمُّکے، شِزّ و چِرِکّانی نیاما رِتک، گۆن آیان هۆریگا رُستنت بله شِزّان آیانی رُست و رُدۆم داشت. ۸ آ دگه تُهم، شَرّێن زمینا رِتک و شَرّ رُست و مزن بوت و سَد سَری هۆشگ و بَرِش کرت.“اے مِسالئے گوَشگا رَند، ایسّایا په بُرزتئواری گوَشت: ”هرکَسا په اِشکنگا گۆش پِر، بِشکنت.“
۹ ایسّائے مریدان، چه آییا اے مِسالئے مانا جُست کرت. ۱۰ آییا پَسّئو دات: ”هُدایا شمئے دلئے چمّ پَچ کرتگ‌اَنت، که شما آییئے بادشاهیئے رازان سرپد ببێت، بله په آ دگه مردمان، مِسال و دَروَر اَنت و بَسّ، تانکه:
’گۆن چمّان بچارنت، بله مگندنت
گۆن گۆشان بِشکننت، بله سَرکِچ مئوَرنت.‘
۱۱ اے مِسالئے مانا اِش اِنت: تُهم، هُدائے هبر اَنت. ۱۲ راهئے سرا رِتکگێن تُهمانی مانا، هما مردم اَنت که هُدائے هبران گۆشَ دارنت، بله شئیتانَ کئیت و چه آیانی دلا، هُدائے هبران درَ کنت که چُش مبیت آ باور بکننت و برَکّنت. ۱۳ ڈَل و ڈۆکێن زمینئے رِتکگێن تُهمانی مانا، هما مردم اَنت که هُدائے هبرانَ اِشکننت و په گَل و وشّیَ مَنّنت، بله هُدائے هبر، آیانی دلا ریشّگ و وَنڈالَ نجننت، تان کَمُّکے وهدا رَند، آیانی باور کمَّ بیت و آزمائِش و چَکّاسئے وهدا پُشتا کِنزنت و چه راها ٹَگلنت. ۱۴ شِزّ و ڈَنگرانی تها رِتکگێن تُهمانی مانا، هما مردم اَنت که هُدائے هبران گۆشَ دارنت، بله دنیایی پرێشانی و مال و زَرّئے هِرس و جۆپَه و ائیش و نۆشان مانَ گیشّنت و هۆشگ و بَرَ نئیارنت. ۱۵ شَرّێن زمینا رِتکگێن تُهمانی مانا، هما مردم اَنت که هُدائے هبران گۆشَ دارنت و په سِتک و دل و پاکێن نیّتے آیانَ مَنّنت. اے چۆ هما کِشارا اَنت که هۆشگ و بَرَ کننت و پایدارَ بنت.
۱۶ کَسے که چِراگا رۆکَ کنت، تَگارێئے چێرا چێریَ ندنت، یا تَهتئے چێرا اێریَ نکنت. رۆکێن چِراگا، چِراگدانا اێرَ کننت، تان هرکَس که لۆگا کئیت رُژناییا بگندیت. ۱۷ چێا که هچّ چُشێن چێرێن چیزّے نێست که زاهر و پَدّر مبیت و هچّ چُشێن پناه و اَندێمێن هبرے نێست که آشکار و دێمدرا مبیت. ۱۸ شما هُژّار بێت و بزانێت که چِه پئیما اِشکنێت. کَسێا که چیزّے هست، آییا گێشتر دئیگَ بیت و کَسێا که نێست، بله گُمانَ کنت که هستی، چه آییا هما هم پَچ گِرگَ بیت.“
۱۹ همے وهدا ایسّائے مات و برات آییئے گِندگا آتکنت، بله چه مردمانی بازێن مُچّیا آییئے نزّیکّا آتکِش نکرت. ۲۰ ایسّااِش هال دات که ”تئیی مات و برات په تئیی گِندگا ڈنّا اۆشتاتگ‌اَنت.“ ۲۱ ایسّایا درّاێنت: ”منی مات و برات هما اَنت که هُدائے هبران گۆشَ دارنت و آیانی سرا کارَ کننت.“
۲۲ یکّ رۆچے، ایسّایا گۆن مریدان گوَشت: ”بیاێت گوَرمئے دومی نێمگا رئوێن.“بۆجیگا سوار بوتنت و راه گپتنت. ۲۳ وهدے بۆجیگ رئوگا اَت، ایسّا واب کپت. اَناگت سیه‌گواتێا سر کرت و توپّان بوت و بۆجیگ چه آپا پُرّ بئیگی اَت. آیانی زِند، هَتَرئے تها اَت.
۲۴ مرید ایسّائے گوَرا شتنت، چه وابا آگَهِش کرت و گوَشتِش: ”واجه، او واجه! ما اێر بُکّگی و مِرَگی اێن.“آ، چه وابا آگه بوت و توپّان و مئوج و چئولی هَکّل داتنت، چه نِهرّ و هَکّلان گوات کپت و توپّان پرُشت و اێرمۆش بوت. ۲۵ آییا گۆن وتی مریدان گوَشت: ”شمئے سِتک و باور کجا شت؟!“مریدان چه اے اَجَبێن کارا تُرست و بَه منتنت و چه یکدومیا جُستِش گپت: ”اے چۆنێن مردمے که گوات و چئولان نِهرّ و هُکمَ دنت و آ هم، آییئے هُکما مَنّنت.“
۲۶ گڑا، گِراسیانی سرڈگارا رَستنت که جَلیلئے دَمگئے دێم په دێما، مَزَن‌گوَرمئے دومی پهناتا اِنت. ۲۷ وهدے ایسّا چه بۆجیگا اێر کپت و هُشکیا آتک، چه شهرئے مردمان یکّے، که جِنّی گنۆکے اَت، گۆن آییا دُچار کپت. چه بازێن وهدێا، آییا پُچّ گوَرا نکرتگ‌اَت و لۆگێا ننِشتگ‌اَت، شپ و رۆچ کبرستانا کپتگ‌اَت. ۲۸ وهدے آییا ایسّا دیست، کوکّارے کرتی، آییئے پادان کپت و گۆن بُرزتئواری گوَشتی: ”ایسّا، او مَزَن‌شانێن هُدائے چُکّ! ترا گۆن من چِه کار اِنت؟ ترا په هُدا سئوگند، منا اَزاب مدئے.“ ۲۹ آییا پمێشکا چُش گوَشت که ایسّایا جِنّ هُکم داتگ‌اَت، اے مردا یله بدنت. جِنّا، اے مرد پێسرا هم باز رَندا گپتگ‌اَت، مردمان په زمزیل مُهر بستگ‌اَت و گِر و دار کرتگ‌اَت، بله مردا زمزیل پرۆشتگ‌اَتنت و جِنّا، آ کَشّکان کرتگ‌اَت و گیابانا برتگ‌اَت. ۳۰ ایسّایا چه آییا جُست کرت: ”تئیی نام کئے اِنت؟“آییا پَسّئو دات: ”منی نام لشکر اِنت،“چێا که بازێن جِنّے آییئے جسم و جانا پُترتگ‌اَت. ۳۱ جِنّان گۆن ایسّایا دَزبندی کرت که آیان، جُهلێن تَهتَرونئے چاتا دئور دئیگئے هُکما مدنت.
۳۲ همۆدا، جُمپێئے سرا، هوکّانی مزنێن رمگے چَرگا اَت، جِنّان گۆن ایسّایا دَزبندی کرت: ”مارا بِلّ که اے هوکّانی جسما پُترێن.“ایسّایا اجازت داتنت. ۳۳ جِنّان آ مرد یله دات و هوکّانی جسما پُترتنت و اَناگت، هوکّانی رمگ چه جُمپا جَهلگا اێر کپانا گوَرما بُکِّت.
۳۴ وهدے هوکّانی شْوانگان چُش دیست، په دْرِکّے مێتگ و شهرا شتنت و مردمِش هال داتنت. ۳۵ مردم شتنت تان گۆن وتی چمّان اے سرگوَستا بگندنت. ایسّائے کِرّا آتکنت و هما مردِش دیست که جِنّان یله کرتگ‌اَت، ایسّائے پادانی دێما نِشتگ، پُچّ و پۆشاکی گوَرا و په هۆش و سار اِنت. نون تُرسِش دلا نِشت. ۳۶ آ که وت چَمدیستێن شاهد اَتنت، آ دگه مردمِش هال داتنت که اے جِنّی گنۆک چۆنکا دْراه بوتگ. ۳۷ گِراسینائے سرڈگارئے مردمان، گۆن ایسّایا دَزبندی کرت که آیانی سرڈگارا یله بدنت و برئوت، چێا که آیان بازَ تُرست. پمێشکا ایسّا بۆجیگا سوار بوت و شت.
۳۸ هما مردا که ایسّایا آییئے جِنّ در کرتگ‌اَتنت، گۆن ایسّایا دَزبندی کرت که آییا گۆن وت ببارت. بله ایسّایا آ مرد پِر تَرّێنت و گوَشتی: ۳۹ ”لۆگا برئو و وتی مردمان هال بدئے که هُدایا گۆن تئو چۆنێن کارے کرتگ.“آ مرد شت و وتی شهرا جاری جت که ایسّایا گۆن آییا چے کرتگ.
۴۰ وهدے ایسّا پِر ترّت، رُمبے مردما وشّاتک کرت، چێا که سجّهێن آییئے رَهچار اَتنت. ۴۱ هما وهدا، یائِروس نامێن یکّ مردے که کَنیسَهئے مستر اَت، ایسّائے کِرّا آتک. آییئے پادان کپت و دَزبندی و مِنّتی کرت که ”منی لۆگا بیا.“ ۴۲ چێا که آییئے یکّێن جنکّ، که اُمری دوازده سالئے کِساسا اَت، مَرکیگ اَت. وهدے ایسّا آییئے لۆگئے نێمگا رئوگا اَت، مردم چَکّا کپان و تێلانک دئیان آییئے گوَرا مُچّ بوتنت.
۴۳ همۆدا یکّ جنێنے هم هست‌اَت که دوازده سال اَت آییئے هۆن بند نبوتگ‌اَت. هچکَسا هم آ دْراه کرت نکرتگ‌اَت. ۴۴ هما جنێن، ایسّائے پُشتی نێمگا آتک و آییئے کباهئے لَمبی دست جت و هما دمانا هۆن بند بوت. ۴۵ گڑا ایسّایا گوَشت: ”کئیا منی کباه دست جت؟“وهدے هچکَسا نمَنِّت، گڑا پِتْرُسا گوَشت: ”واجه! وت گِندگا ائے که مردمان ترا چۆن اَنگِرّ کرتگ و چَکّا کپان اَنت.“ ۴۶ بله ایسّایا پدا گوَشت: ”اَلّما کَسێا منا دست پِر کرت، من مارت که واک و توانے چه من در بئیگا اِنت.“
۴۷ وهدے جنێنا زانت که اے هبر چێر دئیگَ نبیت، گڑا لَرزانا آتک و ایسّائے پادان کپت. آییا سجّهێنانی دێما گوَشت که چێا ایسّائے کباهی دست پِر کرتگ و چِه پئیما، هما دمانا چه وتی نادْراهیا رَکّتگ. ۴۸ ایسّایا گوَشت: ”او منی جنکّ! تئیی سِتک و باوَرا ترا رَکّێنتگ، په وشّی و سلامتی برئو.“
۴۹ ایسّا اَنگت هبرا اَت، که چه کَنیسَهئے مسترئے لۆگا، مردمے آتک و یائِروسی هال دات که ”تئیی جنکّ مُرتگ و نون استادا گێشتر دلسیاه مکن.“ ۵۰ ایسّایا اے هبر اِشکت و گۆن یائِروسا گوَشتی: ”متُرس، باور کن، تئیی جنکَّ رَکّیت.“
۵۱ وهدے ایسّا یائِروسئے لۆگا رَست، آییا پِتْرُس، یوهَنّا، آکوب و هما جنکّئے پت و ماتا اَبێد، دگه هچکَس همراهیئے اجازت ندات. ۵۲ سجّهێن مردم په جنکّئے مَرکا مۆتک و زاری کنگا اَتنت. بله آییا گوَشت: ”مگرێوێت، آ نمُرتگ، بَسّ واب اِنت.“ ۵۳ آیان ایسّائے سرا کندت و کَلاگ گپت، چێا که زانتگ‌اَتِش جنکّ مُرتگ. ۵۴ ایسّایا جنکّئے دست گپت و گۆن بُرزێن تئوارے گوَشتی: ”او منی چُکّ! پاد آ.“ ۵۵ جنکّئے ساه پِر ترّت و هما دمانا پاد آتک. ایسّایا گوَشت: ”چُکّا ورگ بدئیێت.“ ۵۶ چُکّئے مات و پت هئیران و هَبَکّه منتنت، بله ایسّایا کَڈّن کرتنت که اے هبرا گۆن هچکَسا مگوَشنت.