۱ ایسّایا پدا گۆن مردمان په مِسال و دَروَر هبر کرت و گوَشت: ۲ ” آسمانی بادشاهی، هما بادشاهئے پئیما اِنت که په وتی چُکّئے آرۆسا مهمانیے کرتی. ۳ گُلامی لۆٹتگێن مهمانانی رندا راه داتنت، بله آیانی دلا نلۆٹت بیاینت. ۴ گڑا آییا دگه لهتێن گُلام راه دات و هُکمی کرت که گۆن هما لۆٹتگێن مردمان بگوَشنت: ’شامُن تئیار کرتگ، کاییگر و پابُندی گوَسک هِلار کنگ بوتگ‌اَنت و هر چیزّ تئیار اِنت، بیاێت آرۆسئے مهمانیا گۆن ببێت.‘ ۵ بله پَرواهِش نکرت و هرکَس وتی کارئے نێمگا شت، یکّے ڈگارانی نێمگا و یکّے دێم په وتی سئوداگریا. ۶ آ دگران آییئے گُلام گپت و سُبکّ و بے‌اِزّت کرت و کُشتنت. ۷ بادشاه سکّ زهر گپت و په هۆنیگانی جنَگ و آیانی شهرئے سۆچگا سپاهیگی راه داتنت. ۸ گڑا گۆن وتی گُلامان گوَشتی: ’آرۆسئے مهمانی تئیار اِنت، بله هما که لۆٹگ بوتگ‌اَتنت، آیگئے لاهک نه‌اتنت. ۹ پمێشکا برئوێت چارراهانی سرا هرکَسا که گِندێت، آیان منی مهمانیا بیارێت.‘ ۱۰ بادشاهئے گُلام شتنت و شَرّ و گَندگ، هرکَسِش که دیست، سجّهێنِش یکجاه کرت و آورتنت و آرۆسئے تالار چه مهمانا پُرّ بوت.
۱۱ نون وهدے بادشاه مهمانانی چارگا آتک، یکّ اَنچێن مردے دیستی که سوری گُدی گوَرا نه‌اَت. ۱۲ بادشاها چه آییا جُست کرت: ’همبل! بے سوری پۆشاکا، تئو چۆن تۆکا پترتگئے؟‘ بله آییا هچّ پَسّئو دات نکرت. ۱۳ گڑا بادشاها گۆن وتی هِزمتکاران گوَشت: ’اِشیئے دست و پادان بندێت و ڈنّا تَهاریا دئور بدئیێت.‘ اۆدا گرێونت و دَنتان په دنتانَ درُشنت. ۱۴ چێا که لۆٹتگێن باز اَنت، بله گچێن کرتگێن کمّ.“
۱۵ همے وهدا پَریسی شتنت و اَنچێن پندل و رِپکے کرتِش که ایسّایا چۆن چه آییئے جندئے هبران مان بگیشّێننت و داما دئور بدئینت. ۱۶ نون لهتێن شاگردِش گۆن هیرودیانی همراهیا آییئے کِرّا رئوان دات تان بگوَشنت: ”او استاد! ما زانێن که تئو تچک و راستێن مردمے ائے و هُدائے راها په راستیا سۆجَ دئیئے و هچکَسێئے نێمگا نگرئے، چێا که سجّهێنان په یکّ چمّێا چارئے. ۱۷ مارا بگوَش، تئیی هئیالا رومئے بادشاه کئیسَرا سُنگ و مالیات دئیگ رئوا اِنت یا نه؟“ ۱۸ ایسّایا آیانی گَندگێن پِگر زانت و گوَشتی: ”او دوپۆستێن شَتَلکاران! چێا منا چَکّاسگا اێت؟ ۱۹ چه هما زَرّان که په مالیاتا دئینت، یکّے منا پێش بدارێت.“آیان یکّ دینارے پێش کرت. ۲۰ ایسّایا چه آیان جُست کرت: ”اِشیئے سرا کئیی نام و نَکش پِر اِنت؟“ ۲۱ گوَشتِش: ”کئیسَرئے.“نون ایسّایا درّاێنت: ”گڑا کئیسَرئیگا کئیسَرا بدئیێت و هُدائیگا هُدایا بدئیێت.“ ۲۲ اے هبرانی اِشکنگا آ هئیران بوتنت و ایسّااِش اِشت و شتنت.
۲۳ رَندا، لهتێن سَدوکی که آهِرَتئے نمَنّۆک اَنت، ایسّائے کِرّا آتک و جُستِش کرت: ۲۴ ”او استاد! موسّایا گوَشتگ: ’اگن کَسے بے پُشپَدا بمریت، باید اِنت آییئے برات گۆن آییئے جنۆزاما سور بکنت، تان په وتی براتا رَند و راهے بِلّیت.‘ ۲۵ مئے نێمگا هپت برات هست‌اَت. ائولی براتا سور کرت، بے چُکّا مُرت و وتی جنی په آ دگه براتا اِشت. ۲۶ پدا گۆن دومی و سئیمی تان هپتمیا اَنچُش بوت. ۲۷ گُڈسرا، آ جنێن هم مُرت. ۲۸ نون تئو بگوَش، آهِرتئے رۆچا اے جنێن چه هپتێن براتان کجام براتئیگَ بیت؟ چێا که سجّهێن براتان باریگ باریگا گۆن آییا سور کرتگ‌اَت.“
۲۹ ایسّایا پَسّئو دات: ”شما رَد وارتگ، چێا که نه چه پاکێن کتابان چیزّے سَرکِچَ ورێت و نه هُدائے واک و زۆرا سرپدَ بێت. ۳۰ آهِرتا، نه کَسے سورَ کنت و نه سور دئیگَ بیت، آسمانی پرێشتگانی ڈئولا بنت. ۳۱ مُردگانی پدا زندگ بئیگ و جاه جنَگئے بارئوا، زانا شما هما هبر نئوانتگ که هُدایا شمارا گوَشتگ‌اَت: ۳۲ من آن، اِبراهێمئے هُدا، اِساکئے هُدا و آکوبئے هُدا؟ بزان آ، مُردگانی هُدا نه‌اِنت، زندگێنانی هُدا اِنت.“ ۳۳ مردم چه ایسّائے اے هبرانی اِشکنگا هئیران و هَبَکَّه بوتنت.
۳۴ وهدے پَریسی سهیگ بوتنت که ایسّایا چۆن گۆن وتی پَسّئوا سَدوکیانی دپ بستگ، گڑا هۆر بوت و آتکنت. ۳۵ چه آیان یکّێا، که شَریَتئے کازیے اَت، په ایسّائے چَکّاسگا چه آییا جُست کرت: ۳۶ ”او استاد! شَریَتئے مسترێن هُکم کجام اِنت؟“ ۳۷ ایسّایا پَسّئو دات:
” وتی هُداوندێن هُدایا په دل، گۆن سجّهێن جان و ساه و گۆن سجّهێن پَهم و پِگرا دۆست بدار. ۳۸ چه سجّهێنان مسترێن و ائولی هُکم همِش اِنت. ۳۹ دومی هُکم هم، همِشیئے ڈئولا اِنت: گۆن وتی همساهگا وتی جندئے پئیما مِهر بکن. ۴۰ همے دوێن هُکم، موسّائے شَریَت و سجّهێن نبیانی پرمانانی بُنیاد اَنت.“
۴۱ همے وهدا که پَریسی یکجاه مُچّ اَتنت، ایسّایا چه آیان جُست کرت: ۴۲ ” مَسیهئے بارئوا شما چے گوَشێت؟ آ کئیی چُکّ اِنت؟“آیان پَسّئو دات: ” داوود بادشاهئے چُکّ اِنت.“ ۴۳ نون گوَشتی: ”گڑا چێا داوود چه پاکێن روهئے شُبێن و اِلهاما، آییا وتی هُداوندَ زانت، وهدے گوَشیت:
۴۴ هُداوندا گۆن منی هُداوندا گوَشت:
’منی راستێن نێمگا بنند
تان هما وهدا که تئیی دژمنان تئیی پادانی چێرا دئور بدئیان.‘
۴۵ نون اگن داوود، مَسیها وتی هُداوندَ گوَشیت، گڑا مَسیه چۆن آییئے چُکّ بوتَ کنت؟“ ۴۶ هچکَسا آییئے هبرانی پَسّئو دات نکرت و چه آ رۆچا و رند، کَسێا هم چه آییا جُست کنگئے دل و جُریت نێست‌اَت.