۱ بَهتاور اَنت هما که راهِش راست اَنت و
هُداوندئے شَریَتئے هسابا گَردنت.
۲ بَهتاور اَنت هما که هُداوندئے پرمانانَ منّنت و
په سِتک و دل آییئے شۆهازا اَنت،
۳ هما که هچّ نااِنساپیَ نکننت و
آییئے راها رئونت.
۴ تئو وتی رهبند داتگ‌اَنت
که په سرجمیا آیانی رَندگیری کنگ ببیت.
۵ په تئیی هُکمانی برجاه دارگا
منی راه مُهر و مُهکم باتنت.
۶ گڑا آ وهدا که تئیی سجّهێن هُکمانی نێمگا چاران،
شرمسارَ نبان.
۷ گۆن تچکێن دلێا تئیی شُگرا گِران،
وهدے تئیی آدلێن پرمانان دَر بَرانَ بان.
۸ تئیی هُکمانی رَندگیریا کنان
منا پَهک یله مکن.
۹ ورناێن مردمے چۆن وتی راها پاک داشتَ کنت؟
گۆن تئیی هبرئے رَندگیریا.
۱۰ ترا په سِتک و دل شۆهازَ کنان،
منا مئیل که تئیی هُکمانی راها یله بکنان.
۱۱ من تئیی هبر وتی دلا اَمبار کرتگ‌اَنت
که تئیی هلاپا گناه مکنان.
۱۲ ترا ستا بات، او هُداوند!
وتی هُکمان منا سۆج دئے.
۱۳ من چه تئیی دپا در آتکگێن سجّهێن هُکمان
دپِ وتَ گوَشان.
۱۴ چه تئیی پرمانانی منّگا انچۆ شادانَ بان
که چه مزنێن گنجێا.
۱۵ تئیی رهبندانی سرا پِگرَ کنان و
تئیی راهانَ چاران.
۱۶ چه تئیی هُکمان شادمانَ بان و
تئیی هبرا نشمۆشان.
۱۷ وتی هزمتکارئے سرا مهربان بئے
تانکه زندگ بمانان و
تئیی هبرئے پرمانبرداریا بکنان.
۱۸ منی چمّان پَچ کن
که تئیی شَریَتئے باکَمالێن چیزّان بگندان.
۱۹ من زمینا درامَدے آن،
وتی هُکمان چه من چێر مدئے.
۲۰ په تئیی هُکمان
منی اَرواه مُدام زهیران درُشتگ.
۲۱ تئو گُروناکێن مردمان هکّلَ دئیئے، هما نالت بوتگێنان
که تئیی هُکمانی راها یلهَ کننت.
۲۲ سُبکّی و کَمشَرَپیا چه من دور کن،
چێا که من تئیی پرمانانَ مَنّان.
۲۳ هرچُنت که هاکم هۆرَ نِندنت و منی هلاپا پندلَ سازنت،
بله تئیی هزمتکار، تئیی هُکمانی سرا پِگرَ کنت.
۲۴ تئیی پرمان منی شادمانی اَنت،
په من سۆج و سَلاه اَنت.
۲۵ من هاکان وپتگان،
منا وتی لَبزئے هسابا زندگ بدار.
۲۶ من ترا وتی راهانی هال دات و تئو منا پَسّئو دات.
نون منا وتی هُکمان سۆج دئے.
۲۷ منا، وتی رهبندانی راها سرپد کن و
من تئیی باکَمالێن کارانی سرا پِگرَ کنان.
۲۸ منی اَرواه چه اندۆهانَ نالیت،
منا وتی هبرئے هسابا مُهکم کن.
۲۹ منا چه پرێبئے راهان دور بدار،
منی سرا رهم کن و شَریَتا منا بِدئے.
۳۰ من وپاداریئے راه در چتگ،
وتی دل تئیی هُکمانی منّۆک کرتگ.
۳۱ من گۆن تئیی پرمانان بندۆکَ بان،
او هُداوند!
مئیل که شرمسار کنگ ببان.
۳۲ تئیی هُکمانی راها مئیدانَ کنان،
که تئو منی دلا دانا کنئے.
۳۳ او هُداوند! وتی هُکمانی راها منا سۆج دئے،
که تان آهِرا بدارانِش.
۳۴ منا اَگل و هۆش بدئے
که من تئیی شَریَتئے پابند ببان و
په دل و سِتک اِشیئے رَندگیریا بکنان.
۳۵ وتی هُکمانی راها منی رهشۆن بئے،
که منی وشّی همِشانی تها اِنت.
۳۶ منی دلا دێم په وتی پرمانان بتَرّێن،
منی نپ و سوتّانی کَٹّگئے بدلا.
۳۷ منی چمّان چه بے‌اَرزشێن چیزّان دور بدار،
منا وتی راهان زندگ بدار.
۳۸ گۆن وتی هزمتکارا کرتگێن کئولا بدار
هما کئولا که گۆن هُداتُرسانَ کنئے.
۳۹ هما بێنَنگیا دور کن که منا چه آییا تُرسیت،
که تئیی هُکم نێک اَنت.
۴۰ په تئیی رهبندان هُدۆناک آن،
چه وتی اَدلا منا زندگ بدار.
۴۱ تئیی مِهر منا سَر بات، او هُداوند، و
هما نجات هم که تئو کئول کرتگ.
۴۲ گڑا من هما مردمان پَسّئوَ دئیان که منا کَلاگَ بندنت،
چێا که من تئیی هبرئے سرا تئوکلَ کنان.
۴۳ راستێن هبرا چه منی دپا پَچ مگر،
که منی اُمێت تئیی هُکمانی سرا اِنت.
۴۴ مدام تئیی شَریَتئے رَندگیرَ بان،
اَبد تان اَبد.
۴۵ په آسودگیَ گردان،
که تئیی رهبندانی شۆهازا بوتگان.
۴۶ بادشاهانی دێما تئیی پرمانانی هبرا کنان و
پَشَل و شرمندگَ نبان.
۴۷ چه تئیی هُکمان شادمان آن،
که منا دۆست اَنت.
۴۸ من په تئیی هُکمانی زورگا وتی دست شهار داتگ‌اَنت
که منا دۆست اَنت و
تئیی پرمانانی سرا پِگرَ کنان.
۴۹ گۆن وتی هزمتکارا کرتگێن کئولا یات کن،
که تئیی کئول منی اُمێت اِنت.
۵۰ سکّی و سۆریان منی تسلّا همِش اِنت،
تئیی کئول منا زندگَ داریت.
۵۱ گُروناکێن مردم منا دائما کَلاگَ بندنت،
بله من تئیی شَریَتا یلهَ نکنان.
۵۲ او هُداوند! منا تئیی اَهدی هُکم یات اَنت و
منا چه همِشان تسلّا رسیت.
۵۳ بدکارانی سئوَبا هِژمناکَ بان،
همایانی سئوَبا که تئیی شَریَتِش یله داتگ.
۵۴ تئیی هُکم منی سئوت بوتگ‌اَنت
هر جاگه که نندۆک بوتگان.
۵۵ او هُداوند! شپان تئیی ناما یاتَ کنان و
تئیی شَریَتئے راها بان.
۵۶ منی راه همے بوتگ،
تئیی رهبندانی رَندگیریا کنان.
۵۷ تئو منیگ ائے، او هُداوند!
من کئول کرتگ که تئیی هبرانی رَندگیریا کنان.
۵۸ په دل و سِتک تئیی چِهرگئے شۆهازا بوتگان،
منی سرا هما پئیما مهربان بئے که کئولِت کرتگ.
۵۹ من وتی راه چارِتگ‌اَنت و
نون دێم په تئیی پرمانان آتکگان.
۶۰ تئیی هُکمانی منّگا اِشتاپَ کنان،
دێرَ نکنان.
۶۱ هرچُنت که بدکارانی سادان منا پتاتگ،
بله تئیی شَریَتا نشمۆشان.
۶۲ شپنێما پادَ کایان و تئیی شُگرا گِران
په تئیی آدلێن هُکمان.
۶۳ من هما سجّهێنانی سنگت آن که تئیی تُرس آیانی دلا اِنت،
هما مردمانی که تئیی رهبندانی رَندگیریا کننت.
۶۴ زمین چه تئیی مِهرا پُرّ اِنت، او هُداوند!
وتی هُکمان منا سۆج دئے.
۶۵ په وتی هزمتکارا مهربان بوتگئے،
هما پئیما که تئو کئول کرتگ‌اَت، او هُداوند!
۶۶ منا زانت و سرپدی سۆج دئے
که من تئیی هُکمانی سرا تئوکلَ کنان.
۶۷ بزّگ بئیگا پێسر، چه راستێن راها ٹگل وران اتان،
بله نون تئیی هبرئے رندگیر آن.
۶۸ تئو نێک ائے و نێکیَ کنئے،
وتی هُکمان منا سۆج دئے.
۶۹ هرچُنت که گُروناکێن مردمان منی سرا درۆگێن بهتام جتگ،
بله من په دل و سِتک تئیی رهبندان برجاهَ داران.
۷۰ اِشانی دل سِنگ و بےاِهساس اَنت
بله من چه تئیی شَریَتا شادمان آن.
۷۱ شرّ بوت که سکّی و سۆریانی تها کپتان
که تئیی هُکمان در برت بکنان.
۷۲ چه تئیی دپا در آتکگێن شَریَت په من
چه هزاران تِلاه و نُگرها شرتر اِنت.
۷۳ منا تئیی دستان اَڈّ کرت و شِکل و درۆشم دات،
منا اَگل و هۆش بدئے که تئیی هُکمان سرپد ببان.
۷۴ هُداتُرس گۆن منی گِندگا شادمان باتنت،
که من وتی اُمێت گۆن تئیی هبرا بستگ.
۷۵ او هُداوند! منَ زانان که تئیی هُکم په اَدل اَنت و
تئو چه وتی وپاداریا منا مُسیبتانی تها دئور داتگ.
۷۶ تئیی مِهر منی تسلّا بات،
هما پئیما که تئو گۆن وتی هزمتکارا کئول کرتگ.
۷۷ تئیی رهمت منا سَر باتنت تان زندگ بمانان،
که تئیی شَریَت منی شادمانی اِنت.
۷۸ گُروناکێن مردم سرجَهل و پَشل باتنت که وتسرا منی باپُشتا درۆگِش بستگ،
بله من تئیی رهبندانی سرا پِگرَ کنان.
۷۹ هرکَس که چه تئو تُرسیت دێم په من بیایات،
هما مردم که تئیی پرمانان سرپدَ بنت.
۸۰ تئیی هُکمانی بارئوا منی دل بێمئیار بات
تانکه شرمندگ مبان.
۸۱ منی اَرواه په هما نجاتا تلوسیت که چه تئیی نێمگا اِنت،
من وتی اۆست و اُمێت گۆن تئیی هبرا بستگ.
۸۲ منی چمّ تئیی کئولئے شۆهازا کۆر بوتگ‌اَنت،
گوَشان: ”کدی منا تسَلّا دئیئے؟“
۸۳ چۆ مَشکێا آن که دوتّانی تها هُشک بوتگ،
بله تئیی هُکمُن نشَمُشتگ‌اَنت.
۸۴ تان کدێن تئیی هزمتکار ودارا ببیت؟
کدی منی آزار دئیۆکان سزا دئیئے؟
۸۵ گُروناکێن مردم په من کلَّ کۆچنت،
تئیی شَریَتئے هلاپا.
۸۶ تئیی سجّهێن پرمان پُراِهتبار اَنت،
منا کُمَک کن که مردم منا مُپت و ناهَکّا آزارَ دئینت.
۸۷ منا چه زمینئے سرا گار و گُمسار کنگی اَتنت،
بله من تئیی رهبند یله نداتنت.
۸۸ وتی مِهرئے هسابا منا زندگ بدار و
چه تئیی دپا در آتکگێن هُکمانی رَندگیریا کنان.
۸۹ او هُداوند! تئیی هبر اَبدمان اِنت،
آسمانا مُهر اۆشتاتگ.
۹۰ تئیی وپاداری نَسلانی نَسل برجم اِنت،
تئو زمین اَڈّ کرت و اے برجاهَ مانیت.
۹۱ تئیی هُکم تان رۆچِ مرۆچیگا برجاه اَنت
چێا که سجّهێن چیزّ تئیی هزمتا کننت.
۹۲ اگن تئیی شَریَت منی شادمانی مبوتێن،
من مسیبتانی تها گار و گُمسار بوتگ‌اَتان.
۹۳ هچبر تئیی رهبندانَ نشمۆشان،
که تئو چه همِشانی وسیلها منا زندگ داشتگ.
۹۴ منا برَکّێن که تئییگ آن
تئیی رهبندانی شۆهازا بوتگان.
۹۵ بدکار منی تباهیئے ودارا اَنت،
بله من تئیی پرمانانی نێمگا چاران.
۹۶ هر کمالا هَدّے هست،
بله تئیی هُکمان هَدّے نێست.
۹۷ تئیی شَریَت منا چۆن دۆست اِنت،
سجّهێن رۆچا همِشیئے پِگرا آن.
۹۸ تئیی هُکم منا چه منی دژمنان داناترَ کننت،
که مدام گۆن من گۆن اَنت.
۹۹ منا چه وتی تالیم دئیۆکان گێشتر زانت هست
چێا که تئیی پرمانانی پِگرا آن.
۱۰۰ چه کماشان زانتکارتر بوتگان
که تئیی رهبندانی رَندگیریا کنان.
۱۰۱ من وتی پاد چه هر رَدێن راها دور داشتگ‌اَنت
که تئیی هبرا داشت بکنان.
۱۰۲ چه تئیی هُکمان وتی دێمُن نترّێنتگ
که تئو وت منا تالیم داتگ.
۱۰۳ تئیی هبر چۆنێن شیرکنێن تامے کننت،
منی دپا چه بێنگا شیرکنتر اَنت.
۱۰۴ چه تئیی رهبندان منا زانت و سرپدیَ رسیت،
پمێشکا منا چه هر رَدێن راها نپرت اِنت.
۱۰۵ تئیی هبر په منی پادان چراگے و
په منی راها رُژنے.
۱۰۶ من سئوگندے وارتگ و اے سئوگندئے سرا اۆشتاتگان
که تئیی آدلێن هُکمانی رَندگیریا کنان.
۱۰۷ او هُداوند! من سکّ اَزاب سگّتگ،
اَنچش که کئولِت کرتگ، منا زندگ بدار.
۱۰۸ او هُداوند! من په واهگے ترا ستا کنان،
منی اے کُربانیگا کبول کن و
منا وتی هُکمان سۆج دئے.
۱۰۹ هرچُنت که مُدام مرکئے پنجگا آن،
بله تئیی شَریَتا بێهئیالَ نکنان.
۱۱۰ بدکاران په من دامے چێر گێتکگ،
بله من چه تئیی رهبندان نٹگلتگان.
۱۱۱ تئیی پرمان مُدام منی میراس اَنت،
منی دلئے شادمانی اَنت.
۱۱۲ من وتی دل په تئیی هُکمانی منّگا ترّێنتگ،
مُدام، تان گُڈسرا.
۱۱۳ چه دوروێن مردمان نَپرتَ کنان و
تئیی شَریَتا دۆستَ داران.
۱۱۴ تئو منی پناه و اِسپَر ائے،
من وتی اۆست و اُمێت گۆن تئیی هبرا بستگ.
۱۱۵ چه من دور ببێت، او بدکاران،
که من وتی هُدائے هُکمانی رَندگیریا بکنان.
۱۱۶ وتی لبزئے هسابا منا مُهکم بدار و من زندگَ مانان،
مئیل که منی اُمێت بپرُشیت.
۱۱۷ منا مُهر بدار که بِرَکّان،
مُدام تئیی هُکمانی زِگرا کنان.
۱۱۸ هما مردمان یلهَ کنئے که چه تئیی هُکمانی راها دورَ بنت،
که آیانی پرێبکاریا آسرے نێست.
۱۱۹ تئو زمینئے سرئے سجّهێن رَدکار چۆ گَند و گسڑا دئور داتگ‌اَنت،
پمێشکا منا تئیی پرمان دۆستَ بنت.
۱۲۰ منی جانئے گۆشت چه تئیی تُرسا لرزیت و
منا چه تئیی رهبندانَ تُرسیت.
۱۲۱ من اَدل و اِنساپ کرتگ،
منا ستمگرانی دستا یله مکن.
۱۲۲ وتی هِزمتکارئے سلامتی و وشهالیئے زمانتا بدئے،
مئیل که گُروناک منی سرا زُلم بکننت.
۱۲۳ منی چمّ په هما رکێنگا وداریگ اَنت که چه تئیی نێمگا اِنت،
تئیی آدلێن کئولئے پوره بئیگئے اِنتزارا آن.
۱۲۴ وتی هزمتکارا وتی مِهرئے هسابا بچار و
وتی هُکمان منا سۆج دئے.
۱۲۵ من تئیی هزمتکار آن، منا سرپدی بدئے
که تئیی پرمانان بزانان.
۱۲۶ او هُداوند! وهد آتکگ که تئو کارے بکنئے،
چێا که تئیی شَریَتا پرۆشنت.
۱۲۷ منا تئیی هُکم چه تلاها دۆست‌تر اَنت،
چه اَسلیگێن تلاها گێشتر.
۱۲۸ تئیی سجّهێن رهبندانی راستیا مَنّان،
پمێشکا منا چه هر رَدێن راها نپرت اِنت.
۱۲۹ تئیی پرمان باکمال اَنت،
پمێشکا آیانَ منّان.
۱۳۰ تئیی هبرئے بئیان کنگ رُژنَ بَکشیت و
ناسرپدان سرپدیَ دنت.
۱۳۱ من وتی دپا پچَ کنان،
تُنّیگ آن و په تئیی هُکمان زهیریگ.
۱۳۲ دێما گۆن من ترّێن و منی سرا رهم کن،
انچُش که تئو مُدام گۆن وتی نامئے دۆست دارۆکانَ کنئے.
۱۳۳ وتی هبرئے هسابا منی گامانی رهشۆن بئے،
گناها مئیل که منی سرا هاکمی بکنت.
۱۳۴ منا چه انسانئے زُلما بمۆک
که تئیی رهبندانی رَندگیریا کرت بکنان.
۱۳۵ وتی دێما وتی هزمتکارئے سرا دْرپشێن و
وتی هُکمان منا سۆج دئے.
۱۳۶ چه منی چمّان اَرسئے کئورَ تچنت
که تئیی شَریَتئے رَندگیری کنگَ نبیت.
۱۳۷ او هُداوند! تئو آدل ائے و
تئیی هُکم برهَکّ اَنت.
۱۳۸ آ پرمان که تئو داتگ‌اَنت په اَدل اَنت،
سرجمیا پُراِهتبار.
۱۳۹ منی گئیرتا منا جانسۆچ کرتگ
چێا که منی دژمنان تئیی هبر شمُشتگ.
۱۴۰ تئیی هبر پاک و پَلگار اَنت و
تئیی هزمتکارا دۆست اَنت.
۱۴۱ هرچُنت که من کم‌اَرزش و هکیرے آن،
بله اَنگت تئیی رهبندانَ نشَمۆشان.
۱۴۲ تئیی اَدل دائمی و
تئیی شَریَت راست اِنت.
۱۴۳ سکّی و سۆری منی سرا آتکگ‌اَنت
بله تئیی هُکم منی شادمانی اَنت.
۱۴۴ تئیی پرمان تان اَبد په اَدل اَنت،
منا سرپدی بدئے که زندگ بمانان.
۱۴۵ او هُداوند! په دل و سِتک تئوارَ کنان، پَسّئو بدئے و
من تئیی هُکمانی رَندگیریا کنان.
۱۴۶ گۆن تئو پریاتَ کنان: ”منا برَکّێن“
و من تئیی پرمانانَ مَنّان.
۱۴۷ چه بامگْواها پێسر پادَ کایان و پریاتَ کنان،
من وتی اۆست و اُمێت گۆن تئیی هبرا بَستگ.
۱۴۸ منی چمّ شپئے سجّهێن پاسان پَچ اَنت
که تئیی هبرئے سرا پِگر کرت بکنان.
۱۴۹ او هُداوند! منی تئوارا وتی مِهرئے هسابا گۆش دار،
وتی هُکمانی هسابا منا زندگ بدار.
۱۵۰ هما که بدکاریانی رندگیر اَنت، نزّیکّا رَستگ‌اَنت،
آ چه تئیی شَریَتا دور اَنت.
۱۵۱ او هُداوند! تئو نزّیکّ ائے و
تئیی سجّهێن هُکم راست اَنت.
۱۵۲ من سکّ دێر اِنت زانتگ،
تئو وتی پرمان برجم داشتگ‌اَنت که اَبدی ببنت.
۱۵۳ منی سکّی و سۆریان بچار و منی سرا رهم کن
که تئیی شَریَتُن نشمُشتگ.
۱۵۴ منی هکّئے دێمپانیا بکن و منی پُشت بئے،
وتی کئولئے هسابا منا زندگ بدار.
۱۵۵ رکّگ چه بدکاران دور اِنت
که آ تئیی هُکمانی شۆهازا نه‌اَنت.
۱۵۶ تئیی رهمت سکّ باز اَنت، او هُداوند!
وتی شَریَتئے هسابا منا زندگ بدار.
۱۵۷ منی آزار دئیۆک و دژمن باز اَنت،
بله من چه تئیی پرمانان وتی دێم نترّێنتگ.
۱۵۸ بێوَپایانی نێمگا چاران و منا چه اِشان نپرتَ بیت،
که تئیی رهبندانی رَندگیریا نکننت.
۱۵۹ بچار تئیی رهبند منا چۆن دۆست اَنت،
وتی مِهرئے هسابا منا زندگ بدار، او هُداوند!
۱۶۰ تئیی سجّهێن هبر راست اَنت و
تئیی سجّهێن آدلێن هُکم اَبدمان.
۱۶۱ هاکم منا مُپت و ناهکّ آزارَ دئینت،
بله منی دل تئیی هبرانی سرا لرزیت.
۱۶۲ من تئیی هبرئے سرا شادهیَ کنان
هما مردمئے پئیما که پُلِتَگێن مالے بِرَسیتی.
۱۶۳ چه رپک و پرێبا نپرتَ کنان،
تئیی شَریَتا دۆستَ داران.
۱۶۴ رۆچے هپت بر ترا نازێنان،
په تئیی آدلێن هُکمان.
۱۶۵ هما که تئیی شَریَتا دۆستَ دارنت، سکّ اێمن اَنت و
آیان هچّ چیزّ ٹَگلێنتَ نکنت.
۱۶۶ او هُداوند! په هما نجاتا وداریگ آن که چه تئیی نێمگا اِنت و
تئیی هُکمانی رَندگیریا کنان.
۱۶۷ تئیی پرمانانی رَندگیریا کنان
که منا سکّ دۆست اَنت.
۱۶۸ تئیی رهبند و پرمانانَ داران
که تئو منی سجّهێن راهانَ زانئے.
۱۶۹ او هُداوند! منی پریات ترا سر بات،
وتی لَبزئے هسابا منا اَگل و هۆش بدئے.
۱۷۰ منی نالَگ ترا سر بات،
وتی کئولئے هسابا منا برَکّێن.
۱۷۱ منی لُنٹ تئیی ستایا سررێچ باتنت
که تئو منا وتی هُکمان سۆجَ دئیئے.
۱۷۲ منی دپ تئیی هبرا بنازێنات،
که تئیی سجّهێن رهبند په اَدل اَنت.
۱۷۳ تئیی دست په منی کُمکّ کنگا تئیار بات
که من تئیی رهبند گچێن کرتگ‌اَنت.
۱۷۴ او هُداوند! په هما نجاتا تلوَسَگا آن که چه تئیی نێمگا اِنت و
تئیی شَریَت منی شادمانی اِنت.
۱۷۵ منا زندگ بدار که ترا بنازێنان و
تئیی هُکم منا مدت کناتنت.
۱۷۶ چۆ گارێن پسێا دَرپَدَر بوتگان.
وتی هزمتکارا شۆهاز کن
که من تئیی هُکم نشَمُشتگ‌اَنت.