۱ او هُداوند! تئو وتی سرڈگارا رهمت گوَرت و
آکوبئے گوَستگێن وشبهتی پدا پِر ترّێنت.
۲ تئو وتی کئومئے مئیارباری بَکشِتنت و
آیانی سجّهێن گناه پۆشِتنت. اۆشت...
۳ تئو وتی سجّهێن گَزب پُشتا دئور دات و
وتی هِژمئے آس تۆست.
۴ او مئے رَکّێنۆکێن هُدا!
گۆن ما وشّان بئے و
وتی گَزبا چه ما دور کن.
۵ تان اَبد گۆن ما زهرَ بئے؟
وتی هِژما نَسلانی نَسل دْراجکشَّ کنئے؟
۶ مارا پدا زندَ نبَکشئے
که تئیی کئوم تئیی بارگاها شادهی بکنت؟
۷ او هُداوند! وتی مِهرا مارا پێش بدار و
مارا هما رَکّێنگا ببَکش که چه تئیی نێمگا اِنت.
۸ هر چیزّ که هُداوندێن هُدا گوَشیت، من گۆشَ داران،
چیا که په وتی کئوما اێمنیئے کئولا دنت، په وتی وپاداران،
چۆ مبیت که آ اَهمکیئے راها پِر بترّنت.
۹ بێشَکّ، آ مردمانی رَکّێنگ نزّیک اِنت که چه هُدایا تُرسَنت،
تان مئے سرڈگار چه آییئے شان و شئوکتا سررێچ ببیت.
۱۰ مِهر و وپاداری یکدگرا دُچارَ کپنت،
اَدل و اێمنی یکدومیا چُکّنت.
۱۱ وپاداری چه زمینا رُدیت و
اَدل چه آسمانا جهلادَ چاریت.
۱۲ بێشَکّ، هُداوند نێکێن چیزَّ بَکشیت و
مئے زمین آییئے بَر و سَمرا کاریت.
۱۳ اَدل، آییئے دێما رئوانَ بیت و
په آییئے گامان راهے تئیارَ کنت.