۱ هما که بُرزێن اَرشئے هُدائے پناهگاها نِشتگ،
زۆراکئے ساهگا آرامَ گیپت.
۲ هُداوندئے بارئوا گوَشان: ”هما منی پناه و کلات اِنت،
منی هُدا، که هماییئے سرا تئوکلَ کنان.“
۳ دلجم آن که هما ترا چه شکاریانی داما رَکّێنیت،
چه کُشۆکێن وَبایان.
۴ آ ترا گۆن وتی پُٹ و بالانَ پۆشێنیت و
آییئے بانزُلانی چێرا پناهَ بئے،
آییئے وپاداری اِسپر و دیوالے.
۵ چه شپئے بیمّا نتُرسئے،
نه چه آ تیرا که رۆچا سْرَپیت،
۶ نه چه وَبایا که تهاریا گردیت،
نه چه آ هئوپا که نێمرۆچا بێرانیَ کاریت.
۷ هزاران کَس تئیی کِرّا کپیت،
دهان هزار تئیی راستێن نێمگا،
بله اے تباهی تئیی نزّیکا آتکَ نکننت.
۸ تهنا گۆن وتی چمّانی شانک دئیگا
بدکارانی سزایانَ گندئے.
۹ اگن هُدایا وتی پناه بکنئے،
بُرزێن اَرشئے هُدایا وتی منندجاه.
۱۰ هچ کَزا تئیی سرا سرزۆرَ نبیت و
هچ بلاه تئیی گِدانئے نزّیکا نئیئیت.
۱۱ تئیی بارئوا پرێشتگان هُکمَ کنت
که تئیی سجّهێن راهان، تئیی نِگهپانیا بکننت.
۱۲ آ ترا وتی دستانی دلا دارنت
تان تئیی پاد ڈۆکێا ملگّیت.
۱۳ شێر و مارانی سرا گَردئے،
رُستگێن شێر و سیه‌مارانی سَرَگان پادمالَ کنئے.
۱۴ هُداوندَ گوَشیت: ”آ که منا دۆستَ داریت
آییا نجاتَ دئیان و
هماییئے پُشت و پناهَ بان که منی ناما زانت.
۱۵ آ منا تئوارَ کنت و من پسّئویَ دئیان،
سکّیان آییئے همراهَ بان،
آییا نجاتَ دئیان و اِزّتَ بَکشان.
۱۶ آییا چه دْراجێن اُمرے سێراپَ کنان و
هُدایی نجاتا آییا پێشَ داران.“