رسالۀ اول پولُس رسول به قرنتیان

برای نخستین مرتبه، گزارشی از بروز یک بیماری شبیه ذات‌الریه در شهر ووهان، توسط مقامات چینی به سازمان صحی جهان ارسال شد. افرادی که به این بیماری مبتلا شده بودند، به خاطر عجیب و متفاوت به نظر رسیدن آن، در قرنطینه نگه داشته شده و خیلی سریع تحقیقات برای یافتن منشا بیمار آغاز شد. بر اساس بررسی‌های اولیه مرکز پیشگیری و کنترل بیماری‌ ایالات متحده، این بیماری شبیه ذات‌الریه از یک بازار محلی ماهی‌فروشان در ووهان ریشه گرفته است. یک روز بعد از اعلام این موضوع، بازار نام برده تعطیل شد. متاسفانه هنوز هیچ راه درمان قطعی و واکسنی برای آن وجود ندارد، همانطور که برای سرماخوردگی نیز نمی‌توان واکسن و راه حل مشخصی معرفی کرد. بهترین مشوره در حال حاضر این است که روزانه چندین بار دستان خود را با صابون بشویید، سالم بخورید، و ورزش کنید. تب، سرفه، نفس تنگی و مشکلات تنفسی حاد از جمله اصلی‌ترین علائم بیماری محسوب می‌‌‌‌‌‌‌‌شوند.

یکی از دوستان سوالی را مطرح نموده اند که وقتی منحیث کلیسا جمع می‌‌‌شویم، چی باید کنیم؟ ما و شما می‌‌‌دانیم زمانیکه دو یا چند نفر بنام عیسی مسیح جمع می‌‌‌شوند، به آن کلیسا گفته می‌‌‌شود. دوست ما گفتند وقتیکه ما گرد هم جمع می‌‌‌شویم، چای می‌‌‌نوشیم و اکثراً به رادیوی صدای زندگی گوش می‌‌‌دهیم. واقعاً خداوند را به وجود هر یک از شما شکر گزار هستیم که همه یکجا جمع می‌‌‌شوید، با هم چای می‌‌‌نوشید و یا نان می‌‌‌خورید و به رادیو نیز گوش می‌‌‌دهید. هدف اصلی ما از گرد هم جمع شدن منحیث یک کلیسا، اینست تا خداوند را جلال بدهیم و هر کار ما طبق کلام و ارادۀ خداوند باشد، یعنی تنها مسئله بالای چای نوشیدن نباشد بلکه جلال خداوند و طبق کلام خداوند رفتار کردن، مطرح بحث باشد. در رسالۀ اول قُرنتیان فصل چهاردهم، آیۀ 26 می‌‌‌خوانیم: “.... وقتی برای عبادت در کلیسا جمع می‌‌‌شوید، یکی از شما سرود بخواند، دیگری کلام خدا را تعلیم دهد، یکی دیگر حقیقتی را که از جانب خدا بر او آشکار شده بیان نماید ..... ” یعنی یک نفر ما می‌‌‌توانیم سرود خواندن را رهبری کنیم و پرستش را پیش برده و سرود بخوانیم و توسط سرود و دعا، خداوند را پرستش و ستایش کنیم و هرکسی که از کلام خداوند خوانده است می‌‌‌تواند آنرا با دیگران در میان گذاشته و بعداً دربارۀ آن صحبت نمایند و نظر خود را بگویند که از کلام خداوند چه برداشت نموده اند که این خود برکت بزرگی محسوب می‌‌‌گردد. موضوع دیگر اینکه، یکی دیگر حقیقتی را که از جانب خدا بر او آشکار شده بیان نماید ... یعنی ما ایمانداران، کسانی که به خداوند عیسی مسیح ایمان داریم، در زندگی خود برکاتی را حاصل نموده ایم که می‌‌‌توانیم آنرا در همان جمع، با دیگران در میان بگذاریم که خداوند در این هفته چگونه با من صحبت نمود و یا چه چیزی را به من نشان داد و یا چطور زندگی مرا تبدیل نمود، که اینها همه برکاتی استند که ما می‌‌‌توانیم در آن جمع به شراکت بگذاریم و بهترین هدف آنرا در آیۀ زیر می‌‌‌توانیم بیابیم. در رسالۀ اول قُرنتیان فصل چهاردهم، آیۀ 31 می‌‌‌خوانیم: “ ..... تا همه تعلیم بگیرند و تشویق و تقویت شوند. ” پس هدف ما از جمع شدن باید تعلیم از کلام خداوند، تشویق و تقویت یکدیگر باشد، که باید یکدیگر خود را تشویق و تقویت کنیم. اگر یکی از ما مشکلی دارد و یا سختی ایی بر سَرش آمده، می‌‌‌توانیم او را تقویت نموده، برایش دعا کنیم و از کلام خدا آیۀ را که ما را در گذشته تقویت نموده باشد، برایش بخوانیم و دوست خود را تقویت کنیم. در رسالۀ اول قُرنتیان فصل چهاردهم، آیۀ 33 می‌‌‌خوانیم: “ خدا هرج و مرج را دوست ندارد، بلکه هماهنگی و نظم و ترتیب را.  ” یعنی اگر نظم و ترتیب در جلسات ما باشد، باعث خوشنودی خداوند می‌‌‌گردد و نیز می‌‌‌توانیم باعث برکت یکدیگر باشیم و همین کلیسا مثل خانوادۀ ما باشد. پاسخ این سؤال نه تنها مربوط می‌‌‌شود به دوست ما که این سوال را پرسیده اند، بلکه به همه دوستانی که در جلسات کلیسایی گرد هم جمع می‌‌‌شوند، ارتباط دارد. زیرا زمانیکه در کلیسا جمع می‌‌‌شویم برای همۀ ما برکتی بزرگی می‌‌‌باشد و می‌‌‌توانیم از برکاتی که گرفته ایم با دیگران صحبت کنیم و باعث تقویت و بنای یکدیگر شده، بیشتر با یکدیگر نزدیک شویم زیرا همۀ ما در عیسی مسیح خداوند، با هم خواهر و برادر هستیم و باید در خوشی، غم و در هر حالت، به یکدیگر خود برسیم و تنها مرکز این برکات عیسی مسیح بوده می‌‌‌تواند و بس. متأسفانه باید گفت که در شرایط کنونیِ کشور عزیز ما افغانستان، تنها مرد‌ها گرد هم جمع شده کلسیا را تشکیل می‌‌‌دهند، ولی ما امیدوار هستیم که این موضوع برای همیشه دوام نکند بلکه آن عده از برادران ما که گرد هم جمع می‌‌‌شوند، بتوانند خانواده‌های خود را نیز در این جمع شریک بسازند زیرا حتمی نیست که کلیسا باید از ده یا بیست نفر مرد تشکیل گردد، بلکه خانم‌ها و اولاد‌های ما نیز در پرستش خداوند باید سهم بگیرند و برکت حاصل نمایند و باید این را درک کنیم که ما همه در عیسی مسیح خواهر و برادر یکدیگر هستیم که این موضوع در فرهنگ ما از اهمیت به سزایی برخوردار است. باید این را بفهمیم که خداوند می‌‌‌تواند چشم، قلب و طرز تفکر ما را پاک بسازد. وقتی ما زندگی خود را کاملاً به خداوند بسپاریم، می‌‌‌توانیم یکدیگر خود را مانند خواهر و برادر و اعضای یک خانواده دوست داشته باشیم که این خود یک برکت می‌‌‌باشد. زمانیکه ما در زندگی مسیحی خود رشد می‌‌‌نمائیم لذت و مزیت این موضوع را بیشتر درک خواهیم نمود. مثلاً زمانیکه ما یکجا جمع می‌‌‌شویم و خدا را شکر که به بسیار شوق و ذوق کلیسای را تشکیل می‌‌‌دهیم، اطفال و همۀ اعضای خانواده‌های ما آنقدر خوش می‌‌‌باشند که حد و اندازه ندارد و از دیدن یکدیگر احساس خوشی می‌‌‌کنند که همین کلیسا را می‌‌‌توان کلیسای خانگی نامید که مانند خانوادۀ ماست. ما امیدوار هستیم که شنوندگان و خوانندگان عزیز ما نیز به همین شکل گرد هم جمع شوند و برکات خداوند را با تمام وجود بچشند. زیرا هدف اصلی از نشستن و صحبت کردن یا قصه گفتن نیست بلکه هدف و مرکز اصلی جلال دادن به خداوند می‌‌‌باشد و زمانیکه هدف جلال دادن خداوند است پس باید هر چیز دیگر را کنار بگذاریم و خداوند را اولتر از همه چیز در زندگی خود قرار بدهیم.