۱کلامی که به ارمیا از جانب خداوند فرستاده شد وقتیکه صدقیا پادشاه، فشحور، پسر مَلکیا، و سِفَنیای کاهن، پسر مَعَسیا، را پیش ارمیا با این پیام فرستاد: ۲«نبوکدنصر، پادشاه بابل بر ما حمله آورده است، پس تو از خداوند درخواست کن تا از روی مرحمت معجزه ای کرده نبوکدنصر را مجبور به عقب نشینی کند.»
۳-۴ارمیا به قاصدان صدقیا گفت که به پادشاه بگویند: «خداوند، خدای اسرائیل می فرماید: من اسلحۀ شما را که در جنگ با پادشاه بابل و کلدانیان استعمال می کنید، از کار می اندازم و آن ها را که شهر در محاصرۀ شان است به مرکز شهر می آورم. ۵من خودم با شما با تمام قدرت و با قهر و غضب شدید می جنگم. ۶باشندگان این شهر را، از انسان و حیوان، با مرض مهلک وُبا از بین می برم. ۷سپس صدقیا، پادشاه یهودا، اهل دربار و مردم این شهر را که از مرض و دَمِ شمشیر نجات یافته اند به دست نبوکدنصر و دشمنان و آنهائی که قصد کشتن شان را دارند، تسلیم می کنم تا همه را بدون رحم کشته هیچ کسی را زنده نگذارد.»
۸خداوند می فرماید به این مردم بگو: «من دو راه را پیش روی شما قرار می دهم: یکی راه زندگی و دیگری راه مرگ. ۹اگر بخواهید در شهر بمانید، با شمشیر و یا در اثر قحطی و مرض کشته می شوید، و اگر از شهر بیرون بروید و خود را به کلدانی های که شما را محاصره کرده اند، تسلیم کنید، نجات می یابید و زنده می مانید.» ۱۰خداوند می فرماید: «من عزم کردم که این شهر را نجات ندهم، بلکه نابودش کنم و به دست پادشاه بابل بسپارم تا آن را آتش بزند و بسوزاند.»
۱۱به خاندان پادشاه یهودا بگو کلام خداوند را بشنوید: ۱۲ای خاندان داود، خداوند چنین می فرماید: «همیشه با عدل و انصاف داوری کنید و مظلومان را از دست مردم ظالم نجات بدهید، ورنه آتش غضب من بخاطر اعمال زشت شما شعله ور شده همۀ تان را از بین می برد و هیچ کسی نمی تواند آن را خاموش سازد.»
۱۳خداوند می فرماید: «تو ای اورشلیم که بالا تر از وادی قرار داری و مانند صخره ای سر برافرشته ای و می گوئی: «کیست که بر ضد ما فرود آید و کیست که به مسکن های ما داخل شود، اینک من بر ضد تو هستم.» ۱۴خداوند فرماید که من شما را مطابق کردار تان جزا می دهم و در جنگلهای تان چنان آتشی را می افروزم که هر چیزی را که در اطرافش باشد بسوزاند.»