کتاب ایوب

فصل بیست و سوم

ایوب: شکایت من تلخ است

​۱ایوب جواب داد: ​۲«من هنوز هم از خدا شکایت دارم و پیش او ناله می کنم، اما با اینهم او از آزار من دست بردار نیست. ​۳ای کاش، می دانستم که خدا را در کجا می توانم بیابم تا پیش تخت او می رفتم. ​۴دعوای خود را به پیشگاه او عرضه می کردم و دلایل خود را به او می گفتم. ​۵آنگاه می دانستم که به من چه جواب می دهد و چه می گوید. ​۶آیا از قدرت و عظمت خود علیه من کار می گیرد؟ نه، یقین دارم که به سخنان من گوش می دهد. ​۷چون من شخص راستکاری هستم، می توانم با او گفتگو کنم و او که داور من است، برای همیشه تبرئه ام می کند.

​۸اما وقتی به شرق می روم، او آنجا نیست و به جستجوی او به غرب می روم او را نمی یابم. ​۹آثار دست قدرت او را در شمال و جنوب می بینم، اما خودش دیده نمی شود. ​۱۰او هر قدمی که بر می دارم، می بیند و وقتیکه مرا آزمایش کند، مثل طلای ناب بیرون می آیم. ​۱۱من وفادارانه طریق او را دنبال نموده و از راه او انحراف نکرده ام. ​۱۲اوامر او را بجا آورده و کلام او را چون گنجی در دل خود نگهداشته ام.

​۱۳خدا تغییر نمی پذیرد و هیچ کس نمی تواند او را از اراده اش باز دارد. ​۱۴او نقشه ای را که برای من کشیده است، عملی می سازد و این تنها یکی از نقشه های او است. ​۱۵وقتی به این چیزها می اندیشم، از حضور او وحشت می کنم. ​۱۶خدای قادر مطلق جرأت مرا سلب کرده و مرا هراسان ساخته است ​۱۷و با تاریکی ترسناک و ظلمت غلیظ مرا پوشانده است.