کتاب مزامیر

مزمور یکصد و چهل و هفتم

در ستایش خدای قادر مطلق

۱هَلّلِویاه، سپاس به خداوند، چه نیکوست که برای خدای خود سرود بسرائیم و چقدر دلپذیر که او را ستایش کنیم! ۲خداوند اورشلیم را بنا می کند و پراگنده شدگان اسرائیل را جمع می نماید. ۳شکسته دلان را شفا می دهد و زخم های ایشان را می بندد. ۴خداوند شماره و تعداد ستارگان را می داند و هر کدام آن ها را به نام می شناسد. ۵خداوند ما بزرگ است و قوّت او عظیم و حکمت وی بی نهایت. ۶خداوند مسکینان را بر می افرازد و شریران را به زمین می اندازد.

۷خداوند را با سرود سپاسگزاری بپرستید، و با نوای رباب برای خدای ما نغمه بنوازید. ۸او آسمان ها را با ابر ها می پوشاند، باران را برای زمین مهیا می نماید و گیاه را بر کوهها می رویاند. ۹او حیوانات را آذوقه می دهد و زاغچه ها را وقتی روزی می خواهند، تغذیه می کند. ۱۰در قوّت اسپ رغبت ندارد و از نیروی پای انسان راضی نمی باشد. ۱۱رضامندی خداوند از ترسندگان وی است و از آنانی که به رحمت وی امیدوارند.

۱۲ای اورشلیم، خداوند را شکر کن. ای سهیون، خدای خود را ستایش کن. ۱۳زیرا که پشت بندهای دروازه هایت را مستحکم کرده و ساکنین ترا برکت می دهد. ۱۴به سرحدات تو صلح می آورد و تو را از بهترین گندم سیر می کند. ۱۵فرمان خود را به زمین می فرستد و کلام او با سرعت پخش می گردد. ۱۶زمین را با لحاف برف می پوشاند و باران یخ را مانند گَرد می پاشد. ۱۷ژاله را مثل سنگریزه می فرستد و کیست که طاقت سرمای آن را داشته باشد؟ ۱۸کلام خود را می فرستند و به امر او یخها آب می شوند، باد می وزد و آب به جریان می آید. ۱۹کلام خود را به یعقوب بیان کرده و احکام و داوری های خود را به اسرائیل. ۲۰با هیچ قوم دیگری چنین نکرده است و داوری های او را نمی دانند.