کتاب مزامیر

مزمور سی و چهارم

در ستایش نیکویی خداوند

(مزموری از داود، موقعی که از نزد ابی ملک رانده می شود)

​۱خداوند را همیشه ستایش می کنم؛ شکر و سپاس او همواره بر زبانم جاری است. ​۲جان من در خداوند فخر می کند. مسکینان این را می شنوند و خوشحال می شوند. ​۳بیائید خداوند را تمجید کنیم و با هم نام او را ستایش کنیم. ​۴خداوند را طلبیدم و او مرا اجابت فرمود و از قید جمیع ترسهایم آزاد کرد. ​۵آنهائی که بسوی او نظر می کنند، منور می گردند و هرگز خجل نخواهند شد. ​۶این حقیر فریاد برآورد و خداوند او را شنید و او را از همۀ سختی هایش نجات داد. ​۷فرشتۀ خداوند گرداگرد مردم خداترس است. او ایشان را محافظت کرده و می رهاند.

​۸بچشید و ببینید که خداوند نیکو است. خوشا به حال کسی که به او پناه می برد. ​۹ای مقدسین خداوند از او بترسید، زیرا شخص خداترس محتاج به هیچ چیزی نمی باشد. ​۱۰شیرها نیز نیازمند و گرسنه می گردند، اما کسانی که جویای خداوند هستند، از هیچ نعمت نیکو بی بهره نمی باشند. ​۱۱ای فرزندان، بیائید و به من گوش بدهید تا به شما درس خداترسی را بیاموزم. ​۱۲آیا آرزومند زندگی هستی و دوست داری که عمر طولانی داشته باشی تا سعادت و نیکویی را ببینی؟ ​۱۳پس خود را از بدی و لبهایت را از سخنان فریبنده نگاه دار. ​۱۴از شرارت دوری نما و نیکویی کن؛ جویای صلح باش و جهت برقراری آن کوشش نما.

​۱۵چشمان خداوند بسوی عادلان است و گوشهای وی متوجه فریاد ایشان. ​۱۶روی خداوند ضد شریران است تا اثر ایشان را از زمین محو سازد. ​۱۷وقتی راستکاران فریاد بر می آورند، خداوند ایشان را شنیده و از تمام سختی ها نجات می دهد.

​۱۸خداوند نزدیک دل شکستگان است و آنانی را که افسرده و اندوهگین اند، نجات می دهد. ​۱۹رنج و زحمات شخص عادل زیاد است، اما خداوند او را از همۀ آن ها می رهاند. ​۲۰خداوند تمام استخوانهای او را حفظ می کند و نمی گذارد حتی یکی از آن ها شکسته شود. ​۲۱شریر از شرارت خود هلاک می گردد و دشمنان شخص عادل مورد بازخواست قرار می گیرند. ​۲۲خداوند جان بندگان خود را نجات می دهد و از کسانی که به او پناه می برند بازخواست نمی شود.