۱دَ حالِیکه یرُبعام بَلدِه سوختَندونِ بُخورِ خوشبُوی دَ پیشِ قُربانگاه ایسته بُود، یگ مَردِ خُدا دَ اَمرِ خُداوند از یهُودا دَ بَیت-ئیل اَمَد ۲و دَ اَمرِ خُداوند دَ آوازِ بِلند دَ قُربانگاه گُفت: ”اَی قُربانگاه! اَی قُربانگاه! خُداوند اینی رقم مُوگیه، ’یگ باچه دَ نامِ یوشیا دَ خانَوارِ داوُود دَ دُنیا مییه و پیشوایونِ بُت خانه ها ره که دَ بَلِه تُو بُخورِ خوشبُوی مُوسوزَنه، دَ بَلِه تُو قُربانی مُونه و استُغونای اِنسان ره دَ بَلِه تُو مُوسوزَنه.‘“ ۳اُو دَ امزُو روز دَ بارِه یگ علامَت پیشگویی کده گُفت: ”علامَتی که خُداوند دَ بارِه شی گُفته اینی اَسته: اینه، اِی قُربانگاه دُو شَق مُوشه و خگِشتری که دَ بَلِه شی اَسته، تِیت مُوشه.“ ۴وختی پادشاه تورِه مَردِ خُدا ره که دَ بَلِه قُربانگاهِ بَیت-ئیل چِیغ زَد شِنِید، اُو دِست خُو ره از پیشِ قُربانگاه دِراز کده گُفت: ”اُو ره دِستگِیر کنِید!“ لیکِن امُو دِست ره که دَ خِلافِ ازُو دِراز کدُد، خُشک شُد و اُو نَتنِست که دِست خُو ره پس کَش کنه. ۵ دَ امزُو لحظه قُربانگاه دُو شَق شُد و خگِشتر از رُوی قُربانگاه تِیت شُد؛ اِی مُطابِقِ علامَتی بُود که مَردِ خُدا دَ اَمرِ خُداوند پیشگویی کدُد. ۶اوخته پادشاه درخاست کده دَ مَردِ خُدا گُفت: ”لُطفاً دَ پیشِ خُداوند، خُدای خُو ناله-و-زاری کده بَلدِه مه دُعا کُو تا دِست مه دَز مه پس دَده شُنه.“ پس مَردِ خُدا دَ پیشِ خُداوند ناله-و-زاری کد و دِستِ پادشاه دَز شی پس دَده شُده رقمِ اوّل خُو شُد. ۷پادشاه دَ امزُو مَردِ خُدا گُفت: ”بیه، قد ازمه خانه بورُو و مندَگی خُو ره بِگِیر و ما بَلدِه تُو یَگو تُحفه مِیدیُم.“ ۸لیکِن مَردِ خُدا دَ پادشاه گُفت: ”اگه نِیمِ خانِه خُو ره ام دَز مه بِدی، قد تُو نَمورُم؛ دَ اِینجی نَه نان مُوخورُم و نَه آو وُچی مُونُم. ۹چُون خُداوند دَ وسِیلِه کلام خُو دَز مه اینی رقم اَمر کده، ’ دَ اُونجی نان نَخور و آو وُچی نَکُو و از راهی که اَمدے، دَزُو راه پس نَرو.‘“ ۱۰پس اُو از یگ راهِ دِیگه رفت و از راهی که دَ بَیت-ئیل اَمدُد، ازُو راه پس نَرفت.
۱۱دَ امزُو زمان یگ نَبی پِیر-و-سالخورده دَ بَیت-ئیل زِندگی مُوکد؛ باچه های شی وختی خانه اَمَد، اُونا از تمامِ کارای که امُو مَردِ خُدا دَ امزُو روز دَ بَیت-ئیل کدُد، دَزُو خبر دَد و ام تورای ره که دَ پادشاه گُفتُد، بَلدِه آتِه خُو نَقل کد. ۱۲اوخته آتِه ازوا دَزوا گُفت: ”اُو از کُدَم راه رفت؟“ و باچه های شی بَلدِه ازُو نِشو دَد که امُو مَردِ خُدا که از یهُودا اَمدُد دَ کُدَم راه رفته. ۱۳پس اُو دَ باچه های خُو گُفت: ”اُلاغ ره بَلدِه مه پالو کنِید.“ اُونا اُلاغ ره بَلدِه شی پالو کد و اُو دَ بَلِه شی سوار شُده ۱۴از پُشتِ مَردِ خُدا رفت و اُو ره که دَ تَی یگ دِرختِ بَلُوط شِشتُد، پَیدا کد و دَز شی گُفت: ”آیا تُو امُو مَردِ خُدا اَستی که از یهُودا اَمدے؟“ اُو گُفت: ” اَرے، ما اَستُم.“ ۱۵اوخته اُو دَز شی گُفت: ”بیه، قد ازمه خانه بورُو و نان بُخور.“ ۱۶لیکِن اُو دَ جواب شی گُفت: ”ما نَمِیتنُم که قد ازتُو پس بورُم و قد تُو دَ خانِه تُو داخِل شُنُم؛ ما دَ اِینجی قد ازتُو نَه نان مُوخورُم و نَه آو وُچی مُونُم، ۱۷چُون دَ وسِیلِه کلامِ خُداوند دَز مه گُفته شُده که، ’دَ اُونجی نان نَخور و آو وُچی نَکُو و از راهی که اَمدے، دَزُو راه پس نَرو.‘“ ۱۸مگم نَبی پِیر دَز شی گُفت: ”ما ام رقمِ ازتُو اَلّی یگ نَبی اَستُم و یگ ملایکه دَ مُطابِق کلامِ خُداوند قد ازمه گپ زَده گُفت، ’اُو ره قد خُو پس دَ خانِه خُو بَیر تا نان بُخوره و آو وُچی کنه.‘“ لیکِن نَبی پِیر دَزُو دروغ گُفت. ۱۹پس مَردِ خُدا قد ازُو دَ خانِه شی رفت و قد ازُو نان خورد و آو وُچی کد.
۲۰وختِیکه اُونا دَ سرِ دِسترخو شِشته بُود، کلامِ خُداوند دَ امزُو نَبی پِیر که اُو ره پس اَوُردُد نازِل شُد ۲۱و دَ امزُو مَردِ خُدا که از یهُودا اَمده بُود، تُغری گُفت: ”خُداوند اینی رقم مُوگیه، ’ازی که تُو از اَمرِ خُداوند سرپیچی کدی و حُکمی ره که خُداوند، خُدای تُو دَز تُو دَده بُود نِگاه نَکدی، ۲۲بَلکِه پس اَمده دَ جایی نان خوردی و آو وُچی کدی که دَز تُو گُفته شُدُد، ”دَ اُونجی نان نَخور و آو وُچی نَکُو،“ امزی خاطر جَسَد تُو دَ قَبرِستونِ بابه‌کَلونای تُو دَفن نَمُوشه.‘“ ۲۳وختِیکه مَردِ خُدا از خوردو و وُچی کدو خلاص شُد، نَبی پِیر که اُو ره پس اَوُردُد بَلدِه شی یگ اُلاغ ره پالو کد. ۲۴اوخته اُو دَ راهِ خُو رفت و یگ شیر دَ دَمِ راهِ ازُو اَمَده اُو ره کُشت. جَسَدِ ازُو دَ راه اُفتده بُود و اُلاغ دَ پالُوی شی ایسته شُدُد و شیر ام دَ بَغل شی ایسته بُود. ۲۵بعضی کسای که ازُونجی تیر شُدُد و دِیدُد که جَسَد دَ راه اُفتده بُود و شیر ام دَ پالُوی جَسَد ایسته بُود، اُونا اَمده دَ امزُو شار که نَبی پِیر دَز شی زِندگی مُوکد، نَقل کد.
۲۶وختی نَبی پِیری که اُو ره از راه پس اَوُردُد دَزی باره شِنِید، اُو گُفت: ”اِی امُو مَردِ خُدا اَسته که از حُکمِ خُداوند سرپیچی کد. امزی خاطر خُداوند اُو ره دَ شیر تسلِیم کد و دَ مُطابِقِ کلامی که خُداوند دَزُو گُفتُد، شیر اُو ره تِکه-و-پاره کده کُشت.“ ۲۷اوخته اُو دَ باچه های خُو گُفت: ”اُلاغ ره بَلدِه مه پالو کنِید.“ و اُونا پالو کد. ۲۸اُو رفت و جَسَدِ ازُو ره که دَ راه اُفتده بُود پَیدا کد و اُلاغ و شیر دَ پالُوی جَسَد ایسته بُود و شیر جَسَد ره نَخوردُد و دَ بَلِه اُلاغ ام حَمله نَکدُد. ۲۹امُو نَبی پِیر جَسَدِ مَردِ خُدا ره باله کد و دَ بَلِه اُلاغ ایشته پس دَ شار خُو اَوُرد تا ماتَم بِگِیره و اُو ره دَفن کنه. ۳۰اُو جَسَدِ ازُو ره دَ قبرِ خود خُو ایشت و بَلدِه ازُو ماتَم گِرِفته گُفت: ”آه، اَی بِرار مه!“ ۳۱وختِیکه اُو ره دَفن کد، دَ باچه های خُو گُفت: ”زمانی که ما مُردُم مَره دَ قبری که مَردِ خُدا دَز شی دَفن شُده، دَفن کنِید و استُغونای مَره دَ پالُوی استُغونای شی بیلِید. ۳۲چُون کلامی ره که مَردِ خُدا دَ بارِه قُربانگاهِ بَیت-ئیل و دَ بارِه بُت خانه های جای های بِلندِ شارای سامِره دَ اَمرِ خُداوند گُفته، حتماً رُخ مِیدیه.“
۳۳ حتیٰ بعد امزی واقِعه ام یرُبعام از راه های پُرشرارَت خُو تاو نَخورد، بَلکِه پیشوایو ره دَ بُت خانه ها از بَینِ تمامِ مردُم تعیِین کد؛ هر کسی که میخاست پیشوا شُنه، یرُبعام اُو ره بَلدِه بُت خانه ها تقدِیس مُوکد. ۳۴قد امزی کار خانَوارِ یرُبعام گُناه کد و گُناهِ ازوا باعِث شُد که اُونا نابُود شُنه و از رُوی زمی گُم-و-گُل شُنه.