۱شائول دَ باچِه خُو یوناتان و دَ پگِ خِدمتگارای خُو گُفت که داوُود ره بُکُشه. لیکِن یوناتان باچِه شائول داوُود ره غَدر خوش دَشت. ۲امزی خاطر یوناتان دَ داوُود خبر دَده گُفت: ”آتِه مه شائول قَصدِ کُشتون تُو ره دَره. پس آلی صَباح صُبح جان خُو ره نِگاه کُو و دَ یگ جای نامعلُوم رفته خود ره تاشه کُو. ۳اوخته ما بُر شُده مییُم و دَ پالُوی آتِه خُو دَ صحرای که تُو اَستی ایسته مُوشُم و قد آتِه خُو دَ بارِه ازتُو توره مُوگیُم. بِنگرُم که چِیزخیل مُوگیه، اوخته دَز تُو خبر مِیدیُم.“
۴پس یوناتان دَ بارِه خُوبی های داوُود گپ زَد و دَ آتِه خُو شائول گُفت: ” بِهتر اَسته که پادشاه دَ حقِ خِدمتگار خُو داوُود گُناه نَکنه، چراکه اُو دَ حقِ ازتُو گُناه نَکده، بَلکِه کارای ازُو غَدر دَ خُوبی تُو تمام شُده. ۵اُو خُون خُو ره دَ قفِ اَلغِه خُو گِرِفته امُو فَلَسطِینی ره کُشت و خُداوند نِجاتِ بُزُرگ ره نصِیبِ تمامِ اِسرائیل کد؛ تُو ام اُو ره دِیدی و خوشحال شُدی. پس چرا باید داوُود ره بےدلِیل بُکُشی و دَ حقِ آدمِ بےگُناهِ گُناه کنی؟“ ۶شائول تورِه یوناتان ره گوش کد و قَسم خورده گُفت: ”قَسم دَ زِندگی خُداوند که اُو کُشته نَمُوشه.“ ۷اوخته یوناتان داوُود ره کُوی کد و پگِ امزی تورا ره دَزُو نَقل کد؛ و یوناتان داوُود ره دَ پیشِ شائول اَوُرد و اُو رقمِ وختای سابِق دَ حُضُورِ ازُو بُود.
۸دَ امزُو غَیت بسم جنگ دَر گِرِفت و داوُود رفته قد فَلَسطِینیا جنگ کد. اُو فَلَسطِینیا ره زَده غَدر یگ شِکستِ کٹه دَد و اُونا از پیشِ ازُو دُوتا کد. ۹ یگ روز دَ حالِیکه شائول دَ خانِه خُو شِشتُد روحِ آزار-دِهِنده از طرفِ خُداوند دَ بَلِه ازُو اَمَد؛ دَمزُو غَیت نَیزِه شائول دَ دِست شی بُود و داوُود قد دِست خُو بَربط مِیزَد. ۱۰شائول قَصد کد که داوُود ره قد نَیزِه خُو دَ دیوال میخ کنه، لیکِن اُو از پیشِ شائول دُوتا کد و نَیزه دَ دیوال خورد. پس داوُود دُوتا کده خود ره خطا دَد.
۱۱امُو شاو شائول چند کِشِیکچی ره دَ خانِه داوُود رَیی کد تا اُو ره زیرِ نظر دَشته بَشه و دَ وختِ صُبح اُو ره بُکُشه. لیکِن مِیخال خاتُونِ داوُود اُو ره خبردار کده گُفت: ”اگه اِمشاو جان خُو ره نِجات نَدی، صَباح کُشته مُوشی.“ ۱۲پس مِیخال داوُود ره از راهِ کِلکِین تاه کد و اُو دُوتا کده رفت و خود ره خطا دَد. ۱۳اوخته مِیخال یگ مُجَسمه ره گِرِفته دَ جاگه ایشت و یگ بالِشتِ مُوی بُزی ره دَ تَی سر شی ایشته اُو ره قد یگ رَخت پوشَند.
۱۴وختی شائول کِشِیکچی ها ره رَیی کد که داوُود ره دِستگِیر کنه، مِیخال گُفت: ”اُو ناجور اَسته.“ ۱۵اوخته شائول کِشِیکچی ها ره رَیی کد که داوُود ره بِنگره و ام گُفت: ”اُو ره دَ بَلِه جاگِه شی دَ پیشِ ازمه بَیرِید تا اُو ره بُکُشُم.“ ۱۶وختِیکه کِشِیکچی ها داخِل رفت، دِید که یگ مُجَسمه دَ جاگه ایشته یَه و یگ بالِشتِ مُوی بُزی دَ تَی سر شی. ۱۷شائول دَ مِیخال گُفت: ”چرا مَره اِی رقم بازی دَدی و دُشمون مَره ایله کدی که خطا بُخوره؟“ مِیخال دَ جواب شائول گُفت: ”اُو دَز مه گُفت که، ’مَره ایله کُو؛ اگه نَه، تُو ره مُوکُشُم.‘“
۱۸پس داوُود دُوتا کده خود ره خطا دَد و دَ پیشِ سموئیل دَ رامه اَمَد و پگِ چِیزای ره که شائول دَ حقِ ازُو کدُد دَزُو گُفت. اوخته داوُود و سموئیل رفته دَ نایوت جای-دَ-جای شُد. ۱۹و دَ شائول گُفته شُد که، ”اونه، داوُود دَ نایوتِ رامه اَسته.“ ۲۰اوخته شائول نفرا ره رَیی کد که داوُود ره دِستگِیر کنه. لیکِن وختی اُونا یگ دِستِه اَنبیا ره دِید که دَ وَجد اَمَده نَبُوَت مُونه و سموئیل ایسته شُده پیشوایی ازوا ره مُوکُنه، روحِ خُدا دَ بَلِه نفرای شائول اَمَد و اُونا ام دَ وَجد اَمَده دَ نَبُوَت کدو شُد. ۲۱وختِیکه دَ شائول خبر دَده شُد، اُو دِیگه نفرا ره رَیی کد و اُونا ام دَ وَجد اَمَده دَ نَبُوَت کدو شُد. شائول بَلدِه دَفعِه سِوّم بسم نفرا ره رَیی کد و اُونا ام دَ وَجد اَمَده دَ نَبُوَت کدو شُد. ۲۲اوخته خودِ ازُو دَ رامه رفت و دَ پیشِ چاهِ کٹه که دَ سیخُو اَسته اَمَد و پُرسان کده گُفت: ”سموئیل و داوُود دَ کُجا یَه؟“ یگ نفر گُفت: ”اُونا دَ نایوتِ رامه اَسته.“ ۲۳پس شائول از اُونجی دَ نایوتِ رامه رفت و دَ راه روحِ خُدا دَ بَلِه ازُو ام اَمَد؛ اُو دَ حالِیکه مورفت نَبُوَت مُوکد تاکه دَ نایوتِ رامه رسِید. ۲۴اوخته اُو ام دَ وَجد اَمَده کالای خُو ره چَک کد و دَ حُضُورِ سموئیل دَ نَبُوَت کدو شُد و دَ تمامِ امزُو روز و تمامِ امزُو شاو لُچ اُفتَد. امزی خاطر گُفته شُد: ”آیا شائول ام از جُملِه اَنبیا اَسته؟“