۱داوُود دَ نوب دَ پیشِ اَخِیمَلِک پیشوا رفت. اَخِیمَلِک لرزِیده دَ دَمِ راهِ داوُود اَمَد و گُفت: ”چرا تنها اَمدی و کس قد تُو نِییه؟“ ۲داوُود دَ اَخِیمَلِک پیشوا گُفت: ”پادشاه مَره بَلدِه انجام دَدونِ یگ کار وظِیفه دَده و دَز مه اَمر کده که، ’هیچ کس باید دَ بارِه کاری که تُو ره رَیی مُونُم و دَ بارِه چِیزی که دَز تُو وظِیفه مِیدیُم نَفامه.‘ ما نفرا ره دَ فِلان و فِلان جای تعیِین کدیم. ۳آلی خوردَنی چِیزخیل سرِ دِست دَری؟ بَلدِه مه پَنج دانه نان یا هر چِیزی که تَیار اَسته بِدی.“
۴پیشوا دَ جوابِ داوُود گُفت: ”ما هیچ نانِ معمُولی سرِ دِست نَدرُم؛ فقط نانِ مُقَدَّس اَسته؛ اگه مَردای جوان خود ره از خاتُونو دُور نِگاه کده بَشه مِیتَنه بُخوره.“ ۵داوُود دَ جوابِ پیشوا گُفت: ”یقِیناً خاتُونو مِثلِ همیشه از مو دُور نِگاه شُده؛ وختِیکه ما دَ یگ وظِیفه مورُم جِسم های مَردای جوان مُقَدَّس اَسته، حتیٰ اگه یگ وظِیفِه عادی ام بَشه. پس اِمروز چِیقَس کَلوتر جِسم های ازوا مُقَدَّس بَشه؟“ ۶اوخته پیشوا نانِ مُقَدَّس ره دَزُو دَد، چراکه دَ اُونجی دِیگه نان نَبُود بغَیر از نانِ حُضُورِ خُداوند که از حُضُورِ خُداوند باله شُدُد و دَ روزِ باله کدون شی نانِ گرم دَ جای شی ایشته شُدُد.
۷دَ امزُو روز یکی از خِدمتگارای شائول دَ اُونجی دَ حُضُورِ خُداوند مصرُوفِ عِبادت بُود؛ اُو دوآغِ اِدومی نام دَشت و کٹِه چوپونای شائول بُود.
۸داوُود دَ اَخِیمَلِک گُفت: ”آیا دَ اِینجی دَ پیش تُو نَیزه یا شمشیر اَسته؟ ما شمشیر و سلاح های دِیگِه خُو ره قد خُو نَوُردیم، چراکه کارِ پادشاه عاجِل بُود.“ ۹پیشوا گُفت: ”اونه، شمشیرِ جُلیاتِ فَلَسطِینی که تُو اُو ره دَ دَرِّه ایلاه کُشتی، دَ پُشتِ ایفود دَ یگ لاٹه پیچَنده اَسته. اگه میخاهی که اُو ره بِگِیری، مِیتَنی بِگِیری، چُون بغَیر ازُو دِیگه سلاح دَ اِینجی نِییه.“ داوُود گُفت: ”اُو بےجوره اَسته؛ امُو ره دَز مه بِدی.“
۱۰پس داوُود امُو روز از پیشِ شائول دُوتا کد و دَ پیشِ اَخِیش پادشاهِ جَت رفت. ۱۱اوخته خِدمتگارای اَخِیش دَزُو گُفت: ”آیا امی داوُود، پادشاهِ سرزمِین خُو نِییه؟ آیا اُونا رَقص-و-بازی کده و بَیت خانده دَ بارِه شی دَ یگدِیگه خُو نَمُوگُفت که،
’شائول هزاران دُشمون خُو ره کُشت
و داوُود دَه‌ها هزار دُشمون خُو ره؟‘“
۱۲داوُود امی توره ها ره دَ دِلِ خُو گِرِفت و از اَخِیش پادشاهِ جَت غَدر ترس خورد. ۱۳پس اُو رفتار خُو ره دَ پیشِ ازوا تغیِیر دَد و دَ حالِیکه دَ دِستِ ازوا بُود خود ره دیونه اَندخت. اُو دَ رُوی پَلّه های درگه خط مِیکشِید و آوِ دان خُو ره دَ بَلِه رِیش خُو بُر مُوکد.
۱۴اوخته اَخِیش دَ خِدمتگارای خُو گُفت: ”اینه، شُمو مِینگرِید که اِی آدم دیونه اَسته! چرا اِی ره دَ پیشِ ازمه اَوُردید؟ ۱۵آیا ما کم دیونه دَرُم که اِی نفر ره ام اَوُردید تا دَ پیش مه دیونَگی کنه؟ و آیا ضرُور اَسته که اِی نفر دَ خانِه مه داخِل شُنه؟“