۱دَ امزُو زَمان فَلَسطِینیا لشکرای خُو ره بَلدِه جنگ جَم کد تا قد اِسرائیل جنگ کنه. اَخِیش دَ داوُود گُفت: ”باخبر بَش که تُو و نفرای تُو حتماً قد ازمه دَ لشکر مورِید.“ ۲داوُود دَ اَخِیش گُفت: ”خُوبه، اوخته تُو مِیدَنی که خِدمتگار تُو چِیز کار مِیتَنه.“ و اَخِیش دَ داوُود گُفت: ”امزی خاطر تُو ره بَلدِه همیشه مُحافِظ خُو جور مُونُم.“
۳دَ امزُو زمان سموئیل فَوت کدُد و تمامِ اِسرائیل بَلدِه ازُو ماتم گِرِفته اُو ره دَ شار شی دَ رامه دَفن کدُد. و شائول تمامِ کسای ره که حاضِرات مُوکد و پالگرا ره از سرزمِینِ اِسرائیل بُر کدُد. ۴پس فَلَسطِینیا جَم شُده اَمَد و دَ شُونیم خَیمه زَد. دَ عَینِ رقم شائول تمامِ اِسرائیلیا ره جَم کد و اُونا دَ جِلبوع خَیمه زَد. ۵وختی شائول لَشکرِ فَلَسطِینیا ره دِید، ترس خورد و دِل شی غَدر لرزِید. ۶اوخته شائول از خُداوند هِدایت طلب کد، ولے خُداوند دَز شی جواب نَدَد؛ نَه دَ خاو، نَه دَ وسِیلِه اُورِیم و نَه دَ وسِیلِه اَنبیا. ۷پس شائول دَ خِدمتگارای خُو گُفت: ”یگ خاتُو ره که حاضِرات بِتَنه بَلدِه مه پَیدا کنِید تا دَ پیشِ ازُو بورُم و از شی هِدایت طلب کنُم.“ خِدمتگارای شی دَزُو گُفت: ”اونه، یگ خاتُو که حاضِرات مِیتَنه دَ عین-دور اَسته.“
۸اوخته شائول شکل خُو ره تغیِیر دَده کالای دِیگه پوشِید و دُو نفر ره قد خُو گِرِفته دَ غَیتِ شاو دَ پیشِ امزُو خاتُو رفت و گُفت: ”از یگ روح بَلدِه مه مشوَره بِگِیر و نامِ کسی ره که دَز تُو مُوگیُم روحِ شی ره بَلدِه مه حاضِر کُو.“ ۹امُو خاتُو دَز شی گُفت: ”یقِیناً تُو مِیدَنی که شائول چِیز کار کده، یعنی اُو چِطور کسای ره که حاضِرات مُوکد و پالگرا ره از سرزمِینِ اِسرائیل بُر کده. پس چرا بَلدِه جان مه دام میلی تا مَره دَ قتل بِرسَنی؟“ ۱۰شائول بَلدِه ازُو دَ خُداوند قَسم خورده گُفت: ”دَ زِندگی خُداوند قَسم که بخاطرِ امزی کار دَز تُو ھیچ ضرَر نَمِیرَسه.“ ۱۱اوخته امُو خاتُو گُفت: ”کِی ره بَلدِه تُو حاضِر کنُم؟“ اُو گُفت: ”سموئیل ره بَلدِه مه حاضِر کُو.“ ۱۲وختی امُو خاتُو سموئیل ره دِید دَ آوازِ بِلند چِیغ زَد و دَ شائول گُفت: ”چرا مَره بازی دَدی؟ تُو شائول اَستی!“ ۱۳پادشاه دَزُو گُفت: ”ترس نَخور؛ چِیز خیل ره مِینگری؟“ امُو خاتُو دَ شائول گُفت: ”ما یگ روح ره مِینگرُم که از زمی بُرو مییه.“ ۱۴شائول دَزُو گُفت: ”شکل شی چی رقم اَسته؟“ اُو گُفت: ”یگ مَردِ پِیر بُرو مییه که چَپَن دَ جان شی اَسته.“ اوخته شائول فامِید که سموئیل اَسته و اُو قد رُوی خُو دَ زمی خَم شُد و اِحترام کد.
۱۵سموئیل دَ شائول گُفت: ”چرا مَره بُرو اَوُرده مُزاحِم مه شُدی؟“ شائول گُفت: ”ما غَدر دَ یگ مُشکِلِ کٹه گِرِفتار اَستُم، چُون فَلَسطِینیا دَ جنگ مه اَمَده و خُدا از مه رُوی گَشتَنده و دَز مه جواب نَمِیدیه، نَه دَ وسِیلِه اَنبیا و نَه دَ وسِیلِه خاوها. پس ما تُو ره کُوی کدُم تا دَز مه بُگی که چِیز کار کنُم.“ ۱۶سموئیل گُفت: ”پس چرا از مه سوال مُونی دَ حالِیکه خُداوند از تُو رُوی گَشتَنده و دُشمون تُو شُده؟ ۱۷خُداوند امُو چِیز ره دَ حق تُو کده که از زِبونِ ازمه گُفتُد؛ چُون خُداوند پادشاھی ره از دِستِ ازتُو گِرِفته و دَ همسایِه تُو داوُود دَده. ۱۸ازی که تُو از اَیدِ خُداوند نَشُدی و شِدَّتِ غَضَبِ ازُو ره دَ خِلافِ عمالیقیا دَ جای نَوُردی، امزی خاطر خُداوند اِمروز اِی کار دَ حقِ ازتُو کده. ۱۹علاوه ازی خُداوند اِسرائیل ره قد ازتُو قَتی دَ دِستِ فَلَسطِینیا مِیدیه؛ تُو قد باچه های خُو صَباح دَ پیشِ ازمه مییی و خُداوند لَشکرِ اِسرائیل ره ام دَ دِستِ فَلَسطِینیا تسلِیم مُونه.“
۲۰شائول یگ دَم قد تمامِ جِسم خُو دَ رُوی زمی اُفتَد، چُون از تورای سموئیل غَدر ترس خوردُد؛ امچُنان دَزُو هیچ قُوَت نَمَندُد، چُون اُو دَ تمامِ روز و تمامِ شاو نان نَخوردُد. ۲۱امُو خاتُو دَ شائول نزدِیک شُد و دِید که اُو سخت وَحشَت زَده شُده؛ اوخته دَز شی گُفت: ”اینه، کنِیز تُو دَ تورِه تُو گوش دَد؛ ما خُون خُو ره دَ قفِ اَلغِه خُو گِرِفتُم و چِیزای ره که دَز مه گُفتی اِطاعَت کدُم. ۲۲پس آلی، لُطفاً تورِه کنِیز خُو ره بِشنَو و بیل که یگ لُغمه نان دَ پیش تُو بیلُم تا بُخوری و قُوَت پَیدا کده دَ راهِ خُو بوری.“
۲۳اُو اِنکار کده گُفت: ”ما نَمُوخورُم.“ مگم وختی خِدمتگارای شی و امُو خاتُو قَتی شُده کَلو شَلّه شُد، اُو دَ تورِه ازوا گوش دَد و از زمی باله شُده دَ بَلِه یگ چارپایی شِشت. ۲۴امُو خاتُو یگ گوسَلِه چاغی دَ خانه دَشت؛ اُو دِستی امُو گوسَله ره کُشت و یگ مِقدار آرد ره خَمِیر کده نان های فطِیر پُخته کد. ۲۵اوخته اُونا ره دَ پیشِ شائول و خِدمتگارای شی ایشت و اُونا خورد. بعد ازُو اُونا باله شُد و دَ امزُو شاو رَیی شُد.