۱وختی حِزقیا پادشاه امی تورا ره شِنید، کالای خُو ره پاره کده پلاس پوشِید و دَ خانِه خُداوند دَر اَمَد. ۲بعد ازُو اِلیاقِیم مسئُولِ قصر، شِبنا مُنشی دَربار و پیشوایونِ بُزُرگ ره که پگ شی پلاس پوشِیدُد دَ پیشِ اِشعیای نَبی باچِه آموص رَیی کد. ۳اُونا رفته دَزُو گُفت: ”حِزقیا اینی رقم مُوگیه، ’اِمروز روزِ مُصِیبت اَسته، مو سرزنِش شُده تَوهِین-و-تحقِیر مُوشی. نِلغه‌گو پیش اَمده که زَیده شُنه، ولے قُوَتِ زَیدو نِیَسته.‘ ۴کشکِه خُداوند، خُدای تُو پگِ تورای سرمُشاوِرِ نِظامی ره که بادار شی پادشاهِ آشُور اُو ره بَلدِه تَوهِین کدونِ خُدای زِنده رَیی کده، شِنِیده بَشه و بخاطرِ تورای که خُداوند، خُدای تُو شِنِیده، اُو ره جَزا بِدیه. پس بَلدِه ازمو که باقی مَندے دُعا کُو.“ ۵دَ حالِیکه خِدمتگارای حِزقیا پادشاه هنوز دَ پیشِ اِشعیا بُود، ۶اشعیا دَزوا گُفت: ”دَ بادار خُو بُگِید که خُداوند اینی رقم مُوگیه، ’از تورای که شِنِیدی ترس نَخور، امزُو تورای که خِدمتگارای پادشاهِ آشُور گُفت و دَز مه کُفرگویی کد. ۷اینه، ما یگ روح ره دَزُو قرار مِیدیُم تا اُو یگ آوازه ره شِنِیده پس دَ مُلک خُو بوره و ما باعِث مُوشُم که اُو دَ مُلکِ خود خُو قد شمشیر کُشته شُنه.‘“
۸وختی سرمُشاوِرِ نِظامی شِنِید که پادشاهِ آشُور از لاخِیش رفته، اُو اورُشَلیم ره ایله کده دَ لِبنه رفت، دَ جای که پادشاه درگِیرِ جنگ بُود. ۹دَ امزُو غَیت پادشاهِ آشُور شِنِید که تِرھاقه پادشاهِ کُوش دَ جنگِ ازُو مییه. اوخته اُو بسم قاصِدا ره پیشِ حِزقیا رَیی کده گُفت: ۱۰”دَ حِزقیا پادشاهِ یهُودا اینی رقم بُگِید: خُدای که تُو دَزُو تَوَکُل مُونی، نَیل که تُو ره بازی بِدیه و بُگیه، ’اورُشَلیم دَ دِستِ پادشاهِ آشُور نَموفته.‘ ۱۱حتماً تُو شِنِیدے که پادشایونِ آشُور قد تمامِ مُلک ها چِیز کار کد و چِطور اُونا ره بَکُلّی نابُود کد. پس آیا تُو مِیتنی نِجات پَیدا کنی؟ ۱۲آیا خُدایونِ مِلَّت های که بابه‌کَلونای مه اُونا ره نابُود کد تنِست که امُو مِلَّت ها ره نِجات بِدیه، یعنی مردُمِ جوزان، حاران، رِصِف و مردُمِ عِدِن ره که دَ تِلَسار بُود؟ ۱۳کُجا یَه پادشاهِ حَمات، پادشاهِ اَرپاد، پادشاهِ شارِ سِفَروایم، پادشاهِ هینَع و پادشاهِ عِوّا؟“
۱۴حِزقیا خط ره از قاصِدا گِرِفته خاند و بعد ازُو دَ خانِه خُداوند دَر اَمد و اُو ره دَ حُضُورِ خُداوند واز کده ایشت. ۱۵اوخته حِزقیا دَ پیشِ خُداوند دُعا کده گُفت: ”اَی خُداوند، خُدای اِسرائیل که دَ بَلِه کِرُوبیا شِشتے، تنها تُو دَ بَلِه تمامِ مُلک های دُنیا خُدا اَستی و آسمو و زمی ره تُو خَلق کدے. ۱۶اَی خُداوند، گوش بِگِیر و بِشنَو؛ اَی خُداوند چِیمای خُو ره واز کُو و بِنگر. اَرے، تورای سَنحاریب ره که بخاطرِ تَوهِین کدونِ خُدای زِنده رَیی کده، بِشنَو. ۱۷اَی خُداوند، اِی راست اَسته که پادشایونِ آشُور مِلَّت ها و سرزمِینِ ازوا ره خراب کد ۱۸و خُدایونِ ازوا ره دَ آتِش اَندخت، چراکه اُونا خُدا نَبُود، بَلکِه ساختِه دِستِ اِنسان بُود که از چیو و سنگ جور شُدُد؛ امزی خاطر اُونا تباه شُد. ۱۹پس آلی اَی خُداوند، خُدای مو، مو ره از دِستِ ازُو نِجات بِدی تا پگِ مُلک های دُنیا بِدَنه که تنها تُو اَی خُداوند، خُدا اَستی.“
۲۰اوخته اِشعیا باچِه آموص دَ حِزقیا پَیغام رَیی کده گُفت: ”خُداوند، خُدای اِسرائیل اینی رقم مُوگیه، ’ما دُعای تُو ره که دَ بارِه سَنحاریب پادشاهِ آشُور دَ پیش مه کدی شِنِیدُم.‘ ۲۱و کلامی که خُداوند دَ پادشاهِ آشُور گُفته، اینی اَسته:
’صَھیون، امی دُخترِ خانه،
تُو ره خار-و-حقِیر حِساب مُونه و رِیشخَند مُونه.
امی دُختر، اورُشَلیم،
از پس تُو سر خُو ره شور مِیدیه.
۲۲تُو کِی ره تَوهِین کدی و دَ ضِدِ کِی کُفرگویی کدی؟
تُو دَ خِلافِ کِی آواز خُو ره بِلند کدی
و چِیمای خُو ره کشِیدی؟
آیا دَ خِلافِ خُداوند، قُدُّوسِ اِسرائیل؟
۲۳تُو دَ وسِیلِه قاصِدای خُو خُداوند ره تَوهِین کده گُفتی:
”ما قد گاڈی های جنگی غَدر خُو دَ قِیلی کوه ها و دَ دامَنه های لِبنان بُر شُدُم.
ما بِلندترِین دِرختونِ سَرو و بِهترِین صَنوبَر های شی ره قَطع کدُم.
ما دَ دُورترِین جای های شی و خُوبترِین جنگل های شی داخِل شُدُم.
۲۴ما دَ سرزمِینِ بیگَنه چاه ھا کَندُم و از آوِ ازوا وُچی کدُم.
ما قد قفِ پای خُو تمامِ دریاچه های مِصر ره خُشک کدُم.“
۲۵آیا نَشِنِیدے که ما اِی چِیزا ره از زمانای غَدر گاه مُقرَر کدُم؟
ما دَ زمانای قدِیم نَقشِه شی ره کشِیدُم و آلی اُونا ره انجام دَده مورُم
تا تُو شارای مُستَحکم ره بیرو کنی
و دَ یگ کوڈِ سنگ تبدِیل کنی.
۲۶امزی خاطر مردُمای ازوا قُوَت خُو ره از دِست دَده،
و بےجُراَت و کَم روحیه شُده؛
اُونا رقمِ گیاهِ بیابو، رقمِ سَوزِه نَوبُرشُده و رقمِ عَلفِ بَلِه بام جور شُده
که پیش از کٹه شُدو خُشک مُوشه.
۲۷لیکِن ما شِشتون و باله شُدون تُو ره، رفتون و اَمَدون تُو ره مِیدَنُم
و از خَشمی که دَ خِلافِ ازمه دَری، خبر اَستُم.
۲۸ازی که تُو دَ بَلِه ازمه خَشمگِین شُدے
و غرُور و تَکَبُر تُو دَ گوش مه رَسِیده،
ما نُختِه خُو ره دَ بِینی تُو و لَغام خُو ره دَ دان تُو قرار مِیدیُم،
و تُو ره از راهی که اَمدے، پس رَیی مُونُم.‘
۲۹ اَی حِزقیا، اینی بَلدِه تُو یگ نشانی اَسته: اِمسال شُمو از چِیزای خودروی مُوخورِید و دَ سالِ دوّم چِیزای ره که از تُخمِ ازوا مُورویه، لیکِن دَ سالِ سِوّم کِشت و دِرَو کُنِید و تاک ها شَنده از میوِه ازوا بُخورِید. ۳۰باقی مَندِه خانَوارِ یهُودا که از چنگِ دُشمو خطا خورده بسم رِیشِه غَوُج مُودَوَنه و از باله میوه مِیدیه، ۳۱چراکه از اورُشَلیم جمِ باقی‌مَنده بُر شُده مییه و از صَهیون جمی که از چنگِ دُشمو خطا خورده؛ اَرے، غَیرَتِ خُداوندِ لشکر ها اِی ره انجام مِیدیه.
۳۲پس خُداوند دَ بارِه پادشاهِ آشُور اینی رقم مُوگیه: ’اُو دَ اِی شار داخِل نَمُوشه و اِینجی ره قد تِیر نَمِیزَنه؛ اُو دَ برابرِ شار قد سِپر ایسته نَمُوشه و دَ پیشِ رُوی شی سَنگرِ بِلند جور نَمُونه، ۳۳ بَلکِه از راهی که اَمَده دَ امزُو راه پس موره.‘ اَرے، خُداوند مُوگیه که، ’اُو دَ شار داخِل نَمُوشه، ۳۴ چُون ما ازی شار دِفاع مُونُم و بخاطرِ خود خُو و بخاطرِ خِدمتگار خُو داوُود اِی ره نِجات مِیدیُم.‘“
۳۵دَ امزُو شاو ملایکِه خُداوند حَرکت کد و یگ صد و هشتاد و پَنج هزار نفر از لَشکرِ آشُور ره زَد. صَباح‌گاه وختی مردُم از خاو باله شُد، دِید که پگِ ازوا مُرده و لاش های شی اُفتَده. ۳۶اوخته سَنحاریب پادشاهِ آشُور کوچ کده پس دَ شارِ نَینوا رفت و دَ اُونجی دَ زِندگی خُو اِدامه دَد. ۳۷ یگ روز وختِیکه سَنحاریب دَ خانِه خُدای خُو نِسروک مصرُوفِ عِبادت بُود، باچه های شی اَدرَمّلِک و شراِصِر اُو ره قد شمشیر کُشت و خودون شی دَ سرزمِینِ آرارات دُوتا کد. بعد از سَنحاریب باچِه شی اِسَر-حَدّون دَ جای ازُو پادشاه شُد.