۱داوُود دَ روزی که خُداوند اُو ره از دِستِ پگِ دُشمنای شی و از دِستِ شائول خلاص کد، توره های امزی سرُود ره دَ وَصفِ خُداوند خاند ۲و گُفت:
”خُداوند قاده-و-پناهگاهِ مه اَسته، قلعه و نِجات دِھِندِه مه.
۳اُو خُدای مه اَسته، قادِه مه که دَزُو پَناه مِیگِیرُم،
سِپر مه و قُدرتِ نِجات مه؛
قلعِه بِلند مه؛ پناهگاهِ مه و نِجات دِهِندِه مه،
تُو مَره از ظُلم نِجات مِیدی.
۴خُداوند ره که لایقِ حمد-و-ثنا اَسته، کُوی کدُم
و ما از چنگِ دُشمنای خُو نِجات پَیدا کدُم.
۵چراکه جلپه های مَرگ چاردَور مَره گِرِفتُد
و سیل های تباهی دَ بَلِه مه هُجُوم اَوُردُد؛
۶ریسپونای عالمِ مُرده ها دَ دَور مه خود ره پیچَندُد
و دام های مَرگ دَ پیشِ رُوی مه ایشته شُدُد.
۷ما دَ غَیتِ سختی-و-مُشکِلات خُو خُداوند ره کُوی کدُم
و دَ پیشِ خُدای خُو ناله-و-فریاد کدُم.
اُو از جایگاهِ خُو آواز مَره شِنِید
و ناله-و-فریاد مه دَ گوشِ ازُو رسِید.
۸اوخته زمی لَرزه کده تکان خورد؛
و بُنیاد های آسمو شور خورده
از شِدَّتِ قارِ ازُو دَ حَرکت اَمَد.
۹از بِینی شی دُود بُر شُد
و از دان شی آتِشِ ذَوب کُنِنده
که از شی قوغ ها باد مُوشُد.
۱۰اُو آسمو ره خَم کد و تاه اَمَد
و دَ تَی پای شی ترِیکی تِیره بُود.
۱۱اُو دَ بَلِه کِرُوبی سوار شُده پَرواز کد
و دَ بَلِه بال های باد دِیده شُد.
۱۲اُو ترِیکی ره دَ چاردَور خُو سایَبان جور کد،
آوُرهای ترِیک ره که دَز شی آوها جَم اَسته.
۱۳از روشَنی حُضُورِ ازُو
قوغ های آتِش باد شُد.
۱۴خُداوند از آسمو گُرگُردراغ کد؛
قادِرِ مُتعال آواز خُو ره بُر کد.
۱۵اُو تِیرها ره ایله کده دُشمنا ره تِیت‌پَرَک کد
و آتِشَک رَیی کده اُونا ره دَ گَلگَلمیری اَندخت.
۱۶اوخته غَوُجی های دریا دِیده شُد
و بُنیادِ زمی نُمایان شُد،
از هَیبَتِ خُداوند
و از شَمالِ بادِ بِینی ازُو.
۱۷اُو از عالمِ باله دَ کومَک مه رسِیده مَره گِرِفت
و از آو های کَلو بُرو بُر کد.
۱۸اُو مَره از چنگِ دُشمونِ زورتُوی مه خلاص کد،
از چنگِ کسای که از مه بَد مُوبُرد؛
چُون اُونا از مه کده کَلو زورتُو بُود.
۱۹دَ روزی که دُچارِ بَلا-و-مُصِیبت بُودُم، اُونا دَ جان مه اَمَد،
لیکِن خُداوند پُشتِیوان مه بُود.
۲۰اُو مَره بُر کده دَ جای پِراخ اَوُرد؛
اُو مَره نِجات دَد، چراکه اُو از مه راضی بُود.
۲۱خُداوند دَ مُطابِقِ عدالت مه دَز مه اَجر دَد،
دَ مُطابِقِ پاکی دِستای مه قد مه رفتار کد.
۲۲چراکه ما راه های خُداوند ره نِگاه کدیم
و شرِیرانه از خُدای خُو رُوی‌گردو نَشُدیم.
۲۳پگِ احکامِ ازُو دَ پیشِ رُوی مه بُوده
و از دستُورای شی دُور نَشُدیم.
۲۴ما دَ حُضُورِ ازُو بےعَیب بُودیم
و خود ره از گُناه دُور نِگاه کدیم.
۲۵پس خُداوند دَز مه اَجر دَد، دَ مُطابِق عدالت مه
و دَ مُطابِقِ پاکی دِستای مه که دَ پیشِ نظرِ ازُو یَه.
۲۶ خُداوندا، دَ آدمِ وفادار، تُو وفاداری خُو ره نِشو مِیدی؛
دَ نفرِ بےعَیب، تُو بےعَیبی خُو ره نِشو مِیدی.
۲۷دَ آدمِ پاک، پاکی خُو ره نِشو مِیدی،
لیکِن دَ آدمِ چَلباز، هُوشیاری خُو ره نِشو مِیدی.
۲۸تُو قَومِ مظلُوم ره نِجات مِیدی،
لیکِن چِیمای تُو دَ آدمای کِبری-و-مغرُور اَسته تا اُونا ره سرنِگون کنی.
۲۹اَی خُداوند، تُو نُور مه اَستی؛
خُداوند ترِیکی مَره دَ روشَنی تبدِیل مُونه.
۳۰دَ کومَکِ ازتُو ما دَ بَلِه لشکر حَمله مُونُم
و قد تَوَکُل دَ خُدای خُو دَ بَلِه دیوالِ شار ها بُر مُوشُم.
۳۱خُدا راه-و-طرِیق شی کامِل اَسته؛
کلامِ خُداوند خالِص اَسته.
اُو بَلدِه تمامِ کسای که دَزُو پناه مُوبره سِپر اَسته.
۳۲چُون غَیر از خُداوند، کِی خُدا اَسته؟
و غَیر از خُدای مو، کِی قاده-و-پناهگاهِ مو اَسته؟
۳۳خُدا پناهگاهِ مُستَحکم مه اَسته؛
اُو راه-و-طرِیق مَره بےخطر جور مُونه.
۳۴اُو پایای مَره رقمِ پایای آهُو جور مُونه
و مَره دَ جای های بِلند ایستَلجی مُوکُنه.
۳۵اُو دِستای مَره بَلدِه جنگ تمرِین مِیدیه
تاکه بازُو های مه بِتَنه کمونِ برونزی ره خَم بِدیه.
۳۶ اَی خُداوند، تُو سِپرِ نِجات خُو ره دَز مه دَدے
و کومَکِ ازتُو مَره بُزُرگ جور کد.
۳۷زیرِ پای مَره بَلدِه قَدم های مه پِراخ جور کدے
تاکه پایای مه نَلَخشه.
۳۸ما دُشمنای خُو ره دُمبال کده اُونا ره نابُود مُونُم
و تاکه نابُود نَشُده، پس دَور نَمُوخورُم.
۳۹ما اُونا ره نابُود کدُم؛ ما اُونا ره زَدُم تا دِیگه باله نَشُنه؛
اُونا دَ تَی پای مه اُفتَد.
۴۰چُون تُو کمر مَره قد قُوَت بَلدِه جنگ بسته کدے
و مُخالِفای مَره دَ تَی پای مه اندَختی.
۴۱تُو گردونِ دُشمنای مَره دَ دِست مه دَدی
و ما کسای ره که از مه بَد مُوبُرد، نابُود کدُم.
۴۲اُونا چِیم دَ راه بُود، لیکِن هیچ کس نَبُود که اُونا ره نِجات بِدیه؛
اُونا پیشِ خُداوند ناله-و-فریاد کد، ولے اُو دَزوا جواب نَدَد.
۴۳ما اُونا ره کُفته رقمِ خاکِ زمی نَرم کدُم
و دَ بَلِه ازوا لَغه کده رقمِ گِلِ کُوچه پایمال کدُم.
۴۴تُو مَره از جنجالِ قَوم مه خلاص کدی
و مَره دَ عِنوانِ کٹِه مِلَّت ها برقرار نِگاه کدی؛
مردُمی ره که نَمِیشنَختُم مَره خِدمت مُونه.
۴۵بیگَنه‌گو خَم شُده دَ پیش مه اَمَد
و امی که اُونا تورِه مَره مِیشنَوه، از اَید مه مُوشه.
۴۶بیگَنه‌گو بےروحیه شُده
و از جای های مُستَحکم خُو قد ترس-و-لرز بُرو اَمَد.
۴۷خُداوند زِنده یَه! حمد-و-ثنا دَ قاده-و-پناهگاهِ مه!
مُتعال باد خُدای که قادِه نِجات مه اَسته،
۴۸خُدای که اِنتِقام مَره گِرِفت
و قَوم ها ره زیرِ حُکمرانی مه اَوُرد،
۴۹ خُدای که مَره از چنگِ دُشمنای مه بُرو اَوُرد.
خُداوندا، تُو مَره دَ برابرِ مُخالِفای مه سربِلند کدی
و از دِستِ آدمِ ظالِم نِجات دَدی.
۵۰امزی خاطر اَی خُداوند، تُو ره دَ مینکلِ مِلَّت ها حمد-و-سِپاس مُوگیُم
و بَلدِه سِتایشِ نام تُو سرُود میخانُم.
۵۱اُو پیروزی های بُزُرگ ره نصِیبِ پادشاهِ خُو مُونه
و رَحمت خُو ره دَ مَسَح شُدِه خُو نِشو مِیدیه،
دَ داوُود و اَولادِه شی تا اَبَداُلاباد.“