۱پس شُمو باید خُداوند، خُدای خُو ره دوست بِدَنِید و وظِیفِه، قانُونا، دستُورا، و احکام شی ره همیشه دَ جای بیرِید. ۲بِدَنِید که ما اِمروز قد بچکِیچای شُمو که نَه اِصلاحِ خُداوند، خُدای شُمو ره دِیده و نَه خبر دَره، توره نَمُوگیُم، بَلکِه قد شُمو توره مُوگیُم، که دَ بارِه بُزُرگی، دِستِ زورتُو و بازُوی قَوی خُداوند مِیدَنِید، ۳ و از مُعجزه ها و کارای ازُو که دَ مِصر دَ حقِ فِرعَون پادشاهِ مِصر و دَ حقِ تمامِ سرزمِینِ ازُو انجام دَد ۴و از چِیزای که دَ حقِ لشکرِ مِصریا و دَ حقِ اَسپ ها و گاڈی های جنگی ازوا کد خبر دَرِید. شُمو دِیدِید که خُداوند چِطور آوِ دریای سُرخ ره دَ بَلِه ازوا اَوُرد غَیتِیکه اُونا شُمو ره دُمبال مُوکد و چِطور اُونا ره نابُود کد که تا اِمروز یاد مُوشه. ۵از چِیزای که اُو دَ بیابو بَلدِه شُمو انجام دَد تا وختِیکه شُمو دَ اِینجی رَسِیدِید ۶و از چِیزای که دَ حقِ داتان و اَبِیرام باچه های اِلیاب اَولادِه رئوبین کد، یعنی که چِطور زمی دان خُو ره واز کد و اُونا ره قد خانَوار و خَیمه های ازوا و هر زِنده‌جانی که قد ازوا بُود از مینکلِ پگِ اِسرائیل قُورت کد، ام خبر دَرِید. ۷ اَرے، چِیمای شُمو تمامِ امزُو کارای بُزُرگ ره که خُداوند کد، دِید.
۸پس پگِ احکامی ره که ما اِمروز دَز شُمو اَمر مُونُم دَ جای بَیرِید تا قَوی شُنِید و بَلدِه گِرِفتونِ سرزمِینی که از دریای اُردُن تیر مُوشِید، دَز شی داخِل شُده اُو ره تَصَرُف کُنِید ۹و تا دَمزُو سرزمی که خُداوند دَ بابه‌کَلونای شُمو قَسم خورد که دَزوا و دَ اَولادِه ازوا مِیدیه، عُمرِ دِراز دَشته بَشِید، دَمزُو سرزمی که از شی شِیر و عسل جاری اَسته. ۱۰چُون دَ سرزمِینی که شُمو داخِل شُده اُو ره تَصَرُف مُونِید، رقمِ سرزمِینِ مِصر که از شی بُر شُدِید نِییه؛ دَ اُونجی شُمو تُخم ره کِشت مُوکدِید و اُو ره رقمِ کُردِ سَوزِیجات دَ زور-و-زَحمت خُو آو مِیدَدِید، ۱۱بَلکِه سرزمِینی که شُمو بَلدِه گِرِفتون شی از دریای اُردُن تیر مُوشِید، یگ سرزمِینِ پُر از کوه ها و دَرّه ها اَسته که از بارِشِ آسمو آو مُوخوره. ۱۲اُو سرزمِینی یَه که خُداوند، خُدای شُمو مُتَوَجِه ازُو اَسته و نظرِ خُداوند، خُدای شُمو همیشه دَ بَلِه ازُو اَسته، از شُروعِ سال تا آخِرِ سال.
۱۳اگه احکامِ ازُو ره که ما اِمروز دَز شُمو اَمر مُونُم، دَ دِقَت گوش بِگِیرِید و خُداوند، خُدای خُو ره دوست بِدَنِید و اُو ره قد تمامِ دِل و قد تمامِ جان خُو خِدمت کُنِید، ۱۴اوخته اُو بارِش ره بَلدِه زمِینای شُمو دَ موسم شی مِیدیه، ام بارِشِ اوّل و ام بارِشِ آخِر ره، تا بِتنِید غَلّه، شِیرِه انگُور و روغونِ زَیتُون خُو ره جَم کُنِید. ۱۵اُو دَ عَلفچَر ھای شُمو بَلدِه چارپایای شُمو علف سَوزدلجی مُونه و شُمو از پگِ خوراک ها خورده سیر مُوشِید.
۱۶هُوش خُو ره بِگِیرِید که دِل شُمو بازی نَخوره و گُمراه نَشُنِید که خُدایونِ دِیگه ره پرَستِش کُنِید و دَزوا سَجده کُنِید؛ ۱۷اگه نَه، آتِشِ قارِ خُداوند دَ خِلاف شُمو دَر مِیگِیره و اُو آسمو ره بسته مُونه تا بارِش نَباره و زمی حاصِل خُو ره نَدیه و شُمو امزُو سرزمِینِ خُوب که خُداوند دَز شُمو مِیدیه دَ زُودی نابُود مُوشِید.
۱۸پس امی تورای مَره دَ دِل و جان خُو جای بِدِید و اُونا ره بَلدِه یادآوَری دَ دِست خُو بسته کُنِید و رقمِ نشان دَ مینکلِ چِیما دَ پیشانی خُو بَند کُنِید. ۱۹اُونا ره دَ بچکِیچای خُو تعلِیم بِدِید و دَ غَیتِیکه خانه اَستی، دَ غَیتِیکه راه موری، دَ غَیتِیکه خاو مُوشی و دَ غَیتِیکه باله مُوشی دَ بارِه ازوا توره بُگی. ۲۰اُونا ره دَ چَوکات های درگه های خانِه خُو و دَ درگه های شار خُو نوِشته کُنِید، ۲۱تا روزای عُمرِ ازشُمو و روزای عُمرِ بچکِیچای شُمو دَ سرزمِینی که خُداوند دَ بابه‌کَلونای شُمو قَسم خورد که دَزوا مِیدیه، دِراز شُنه، دَ اندازِه روزای که آسمو دَ بَلِه زمی اَسته.
۲۲چُون اگه شُمو تمامِ امزی احکام ره که ما دَز شُمو اَمر مُونُم دَ دِقَت دَ جای بیرِید و خُداوند، خُدای خُو ره دوست بِدَنِید و دَ مُطابِقِ تمامِ راه ها-و-طرِیقای ازُو رفتار کُنِید و دَزُو محکم بِچَسپِید، ۲۳اوخته خُداوند پگِ امزی مِلَّت ها ره از پیشِ رُوی شُمو هَی مُونه و شُمو سرزمِینِ مِلَّت های کٹه‌تَر و قَوی‌تَر از خود ره تَصَرُف مُونِید. ۲۴دَ ھر جایی که پای خُو ره بیلِید، امُو جای از شُمو مُوشه؛ سرحدای سرزمِین شُمو از بیابو تا لِبنان و از دریا یعنی دریای فَرات تا دریای غَربی اِدامه پَیدا مُونه. ۲۵ھیچ کس نَمِیتَنه که دَ برابر شُمو مُقاوِمَت کُنه، چراکه خُداوند، خُدای شُمو ترس و وَحشَت شُمو ره دَ بَلِه تمامِ مردُمِ امزُو سرزمی، دَ هر جایی که قَدم بیلِید قرار مِیدیه، امُو رقم که دَز شُمو گُفته.
۲۶اینه، ما اِمروز دَ پیشِ رُوی شُمو بَرکت و نالَت ره میلُم. ۲۷بَرکت مِینگرِید، اگه از احکامِ خُداوند، خُدای خُو که ما اِمروز دَز شُمو اَمر مُونُم، اِطاعَت کُنِید؛ ۲۸نالَت مُوشِید، اگه از احکامِ خُداوند، خُدای خُو اِطاعَت نَکُنِید و از راه-و-طرِیقی که ما اِمروز دَز شُمو اَمر مُونُم بِگردِید و از خُدایونِ دِیگه که هرگِز نَمِیشنَختِید پَیرَوی کُنِید.
۲۹وختِیکه خُداوند، خُدای شُمو، شُمو ره دَ سرزمِینی که بَلدِه گِرِفتون شی داخِل مُوشِید بُرد، اوخته بَرکت ره دَ کوهِ جِرِزِیم و نالَت ره دَ کوهِ عیبال قرار بِدِید. ۳۰اُونا دَ اُو طرفِ دریای اُردُن اَسته، طرفِ راهی که آفتَو مِیشِینه، دَ سرزمِینِ کِنعانی های که دَ دَشت زِندگی مُونه، رُوی دَ رُوی جِلجال دَ نزدِیکِ بَلُوط های مورِح. ۳۱اینه، شُمو دَ زُودی از دریای اُردُن تیر شُده داخِل مورِید تا سرزمِینی ره که خُداوند، خُدای شُمو دَز شُمو مِیدیه تَصَرُف کنِید و غَیتِیکه اُو ره گِرِفتِید و دَ اُونجی جای-دَ-جای شُدِید، ۳۲فِکر شُمو بَشه که تمامِ احکام و دستُورای ره که ما اِمروز دَ پیشِ رُوی شُمو میلُم، دَ جای بیرِید.