۱لاویای پیشوا، بَلکِه تمامِ طایفِه لاوی دَ اِسرائیل تقسِیم و مُلک نَدَشته بَشه. اُونا مِیتَنه از هدیه های خاصِ خُداوند که تقسِیمِ ازوا اَسته بُخوره. ۲پس اُونا باید دَ مینکلِ بِرارونِ اِسرائیلی خُو مُلک-و-زمی نَدَشته بَشه، چراکه حقِ خُداوند تقسِیم ازوا اَسته، امُو رقم که دَزوا گُفته.
۳از طرفِ مردُم، یعنی از طرفِ کسای که گاو یا گوسپو ره قُربانی مُونه حقِ پیشوایو اینیا اَسته: قَی، کَله و شِکَمبه؛ اُونا امی حِصّه ها ره دَ پیشوایو بِدیه. ۴ امچُنان از حاصِلِ نَوِ غَلّه و شرابِ انگُور و روغونِ زَیتُون خُو و از اوّلِین پاشُمِ گوسپون خُو دَزوا بِدیه، ۵چراکه خُداوند، خُدای شُمو اُونا ره از مینکلِ پگِ طایفه های شُمو اِنتِخاب کده تا اُونا و باچه های ازوا همیشه دَ نامِ خُداوند بَلدِه خِدمت ایسته شُنه.
۶اگه یگ لاوی از یکی از شارای شُمو یعنی از هر جایی که اُو دَ اِسرائیل زِندگی مُونه بُر مُوشه و دَ خوشِ دِل خُو دَ جایی که خُداوند اِنتِخاب مُونه مییه، ۷و دَ نامِ خُداوند، خُدای خُو خِدمت مُونه، رقمی که دِیگه بِرارونِ لاوی شی دَ اُونجی دَ حُضُورِ خُداوند بَلدِه خِدمت ایسته مُوشه، ۸ اوخته اُو مِیتَنه از خوراک ها مساویانه بُخوره؛ عایدی که از سَودا کدونِ جایدادِ بابه‌کَلونای شی دَزُو مِیرَسه، حِساب شی جدا یَه.
۹وختی دَ سرزمِینی که خُداوند، خُدای شُمو دَز شُمو مِیدیه داخِل شُدِید، شُمو کارای نفرَت‌انگیزِ امزُو مِلَّت ها ره یاد نَگِیرِید و ازوا تقلِید نَکُنِید. ۱۰دَ مینکل شُمو باید هیچ کس پَیدا نَشُنه که باچه یا دُختر خُو ره دَ آتِش قُربانی کُنه؛ و پالگر، غَیبگوی، رَمل انداز، جادُوگر، ۱۱تعوِیذ نَوِیس، کسی که جِنیات یا اَرواح ره حاضِر مُونه و از مُرده ها مشوَره مِیگِیره ام دَ مینکل شُمو نَبَشه. ۱۲چُون هر کسی که امی کارا ره انجام بِدیه، اُو دَ نظرِ خُداوند نَجِس اَسته؛ از خاطرِ امزی کارای نفرَت‌انگیز خُداوند، خُدای شُمو اُونا ره از پیشِ رُوی شُمو هَی مُونه. ۱۳شُمو باید دَ پیشِ خُداوند، خُدای خُو بےعَیب بَشِید. ۱۴امی مِلَّت های ره که شُمو هَی مُونِید، اُونا دَ تورِه پالگرا و غَیبگویا گوش مِیدیه، لیکِن خُداوند، خُدای شُمو دَز شُمو اِجازه نَمِیدیه که امُو کار ره کُنِید.
۱۵خُداوند، خُدای شُمو از مینکل شُمو، از جمِ بِرارون شُمو یگ پَیغمبر ره که رقمِ ازمه اَسته مُقرَر مُونه؛ شُمو باید دَ تورِه ازُو گوش بِدِید. ۱۶اِی مُطابِقِ چِیزی اَسته که خودون شُمو دَ کوهِ حوریب، دَ روزی که جم شُده بُودِید، از خُداوند، خُدای خُو خاهِش کدِید و گُفتِید: ’مو دِیگه نَمِیتَنی آوازِ خُداوند، خُدای خُو ره بِشنَوی و اِی آتِشِ بُزُرگ ره بِنگری، نَشُنه که بُمُری.‘ ۱۷اوخته خُداوند دَز مه گُفت: ’چِیزی ره که اُونا گُفته، خُوب اَسته. ۱۸ما یگ نَبی ره بَلدِه ازوا از مینکلِ بِرارونِ ازوا مُقرَر مُونُم که رقمِ ازتُو یَه و ما تورای خُو ره دَ دانِ ازُو مِیندَزُم و هر چِیزی ره که دَزُو اَمر کنُم، اُو دَزوا نَقل مُونه. ۱۹هر کسی که دَ تورای ازمه که امُو نَبی دَ نامِ ازمه مُوگیه، گوش نَدیه، ما خود مه ازُو بازخاست مُونُم. ۲۰لیکِن پَیغمبری که خودسرانه دَ نامِ ازمه توره بُگیه، دَ حالِیکه ما دَزُو اَمر نَکدیم که توره بُگیه، یا پَیغمبری که دَ نامِ خُدایونِ بیگَنه توره بُگیه، باید کُشته شُنه.‘ ۲۱شُمو شاید دَ دِل خُو بُگِید: ’مو چِطور مِیتَنی پَی بُبری که یگ توره ره خُداوند نَگُفته؟‘ ۲۲وختِیکه یگ نَبی دَ نامِ خُداوند توره بُگیه و امُو چِیز واقِع نَشُنه و حقِیقت پَیدا نَکُنه، اُو تورِه اَسته که خُداوند نَگُفته، بَلکِه امُو پَیغمبر اُو ره خودسرانه گُفته. پس ازُو نَترسِید.