۱بعد ازُو دَور خوردی و دَ راهِ خُو اِدامه دَده طرفِ باشان رَیی شُدی، و عوج پادشاهِ باشان قد تمامِ نفرای خُو دَ خِلاف مو بُر شُد تا دَ اِدرعَی قد مو جنگ کُنه. ۲اوخته خُداوند دَز مه گُفت: ’ازُو ترس نَخور، چُون ما اُو ره قد پگِ نفرای ازُو و سرزمِین شی دَ دِستِ ازتُو تسلِیم کدیم. دَ حقِ ازُو امُو کار ره کُو که دَ حقِ سِیحون پادشاهِ اَموری ها کدی که دَ حِشبون زِندگی مُوکد.‘ ۳پس خُداوند، خُدای مو عوج پادشاهِ باشان ره ام قد تمامِ نفرای شی دَ دِستِ ازمو تسلِیم کد. مو اُو ره تا غَیتی زَدی که ازُو ھیچ کس زِنده نَمَند. ۴دَ امزُو غَیت پگِ شارای ازُو ره گِرِفتی و شاری نَمَند که ازوا نَگِرِفته بَشی، اَرے، مو شصت شار، یعنی تمامِ منطقِه اَرجوب ره که مَملَکَتِ عوج دَ باشان بُود، گِرِفتی. ۵پگِ امزیا شارای دیوالدار بُود که دیوال ھای بِلند و درگه ھای پُشت‌بَنددار دَشت، علاوه از آغِیلای بےدیوال که غَدر کَلو بُود. ۶مو اُونا ره کامِلاً نابُود کدی، امُو کار ره که دَ حقِ سِیحون پادشاهِ حِشبون کدُدی، دَ حقِ ازوا ام کدی، یعنی دَ ھر شار مَردا، خاتُونو و بچکِیچا ره نابُود کدی. ۷لیکِن تمامِ چارپایا و مال-و-دارایی شارا ره دَ عِنوانِ وُلجه بَلدِه خُو گِرِفتی.
۸خُلاصه، دَ امزُو غَیت سرزمِینِ دُو پادشاهِ اَموریا ره دَ اُو طرفِ دریای اُردُن گِرِفتی، یعنی از دَرِّه اَرنون تا کوهِ حِرمون، ۹-- صَیدونیا حِرمون ره سِیریون کُوی مُوکد و اَموریا اُو ره سِنِیر مُوگُفت -- ۱۰تمامِ شارای اَواری ها، تمامِ جِلعاد و تمامِ باشان ره تا سَلِخه و اِدرعَی که شارای مَملَکَتِ عوج دَ باشان بُود، گِرِفتی. ۱۱عوج پادشاهِ باشان تنها کسی بُود که از جَمِ رِفائیا باقی مَندُد. اونه، تَختِ خاوِ ازُو که تَختِ آینی یَه، هنوز دَ منطقِه رَبَتِ اَولادِه عمون مَوجُود اَسته. دِرازی ازُو نُه توغَی و بَر شی چار توغَی دَ مُطابِقِ توغَی مُرَوَج اَسته.
۱۲از سرزمِینی که مو دَ امزُو غَیت تَصَرُف کدی، ما منطقِه عَروعیر ره که دَ بَغلِ دَرِّه اَرنون اَسته قد نِیمِ کوهِستونِ جِلعاد و شارای شی، دَ رئوبینیا و جادی ها دَدُم. ۱۳باقی مَندِه جِلعاد و تمامِ باشان ره که مَملَکَتِ عوج بُود دَ نِیم طایفِه مَنَسّی دَدُم، یعنی تمامِ منطقِه اَرجوب ره قد تمامِ باشان که سرزمِینِ رِفائیا گُفته مُوشُد. ۱۴یائیر اَولادِه مَنَسّی تمامِ منطقه های اَرجوب ره تا سرحدِ جِشُوریا و مَعکیا تَصَرُف کد، و امُو سرزمی ره، یعنی باشان ره دَ مُطابِقِ نامِ خود خُو حَوّوت-یائیر نام ایشت که تا اِمروز دَمزی نام یاد مُوشه. ۱۵و جِلعاد ره دَ اَولادِ بابِه ماخِیر دَدُم. ۱۶و دَ رئوبینیا و جادی ها از جِلعاد تا دَرِّه اَرنون، یعنی تا مینکلِ دَرّه ره دَدُم که سرحد اَسته و تا دَرِّه یَبوق که سرحدِ اَولادِه عمون اَسته؛ ۱۷امچُنان دَشت و دریای اُردُن ره قد ساحِلای شی، از کِنِرِت تا دریای که دَ دَشت اَسته، یعنی دریای مُرده که دَ زیرِ دامَنه های کوهِ پیسگه طرفِ شَرق اَسته.
۱۸دَ امزُو غَیت دَزوا اَمر کده گُفتُم: ’خُداوند، خُدای شُمو اِی سرزمی ره دَز شُمو دَده تا اُو ره تَصَرُف کُنِید، پس تمامِ مَردای جنگی شُمو آماده شُده پیش پیشِ بِرارونِ اِسرائیلی خُو از دریای اُردُن تیر شُنِید. ۱۹لیکِن خاتُونو، بچکِیچا و چارپایای شُمو دَ شارای که دَز شُمو دَدیم بُمَنه، چُون ما مِیدَنُم که شُمو چارپایای کَلو دَرِید. ۲۰وختِیکه خُداوند دَ بِرارون شُمو مِثلِ ازشُمو آرامی دَد و اُونا ام سرزمِینی ره که خُداوند، خُدای شُمو دَ اُو طرفِ دریای اُردُن دَزوا مِیدیه، تَصَرُف کد، اوخته ھر کُدَم شُمو مِیتنِید دَ مُلک خُو که دَز شُمو دَدیم، پس بیِید.‘
۲۱دَ امزُو غَیت دَ یوشِع اَمر کده گُفتُم: ’تمامِ کارای ره که خُداوند، خُدای شُمو دَ حقِ امزی دُو پادشاه کد، تُو قد چِیمای خُو دِیدی؛ خُداوند دَ حقِ پگِ مَملَکَت ھای که شُمو از دریای اُردُن تیر شُده سُون ازوا مورِید، ام امُو کار ره مُونه. ۲۲ازوا ترس نَخورِید، چراکه خُداوند، خُدای شُمو بَلدِه شُمو جنگ مُونه.‘“
۲۳”دَ امزُو غَیت دَ پیشِ خُداوند عُذر-و-زاری کده گُفتُم: ۲۴’اَی خُداوند-خُدا، تُو بُزُرگی و دِستِ قَوی خُو ره دَ خِدمتگار خُو دَ نِشو دَدو شُدے؛ کُدَم خُدا دَ آسمو یا دَ زمی مِیتَنه که مِثلِ ازتُو اعمال و کارای پُر قُدرت انجام بِدیه؟ ۲۵مَره بیل که از دریای اُردُن تیر شُنُم تا امُو سرزمِینِ خُوب ره که دَ اُو طرف اَسته، بِنگرُم، یعنی امُو کوهِستونِ خُوب و لِبنان ره.‘
۲۶لیکِن خُداوند بخاطرِ ازشُمو دَ بَلِه مه قار بُود و عُذر-و-زاری مَره گوش نَکد، بَلکِه دَزمه گُفت: ’بَس کُو! دَ بارِه امزی مطلب دِیگه قد ازمه توره نَگی. ۲۷دَ قِیلی پیسگه بُر شُو و سُون غَرب، سُون شمال، سُون جنُوب و سُون شَرق توخ کُو؛ خُوب توخ کُو، چراکه تُو امزی دریای اُردُن تیر نَمُوشی. ۲۸مگم دَ یوشِع وظِیفه بِدی و ازُو حِمایت کده اُو ره قَوی جور کُو، چراکه اُو پیش پیشِ امزی قَوم از دریای اُردُن تیر مُوشه و سرزمِینی ره که تُو از دُور مِینگری، بَلدِه ازوا تقسِیم مُونه.‘ ۲۹پس مو دَ دَرّه، رُوی دَ رُوی بَیت فِغور مَندی.