۱وختِیکه پگِ امزی چِیزا، یعنی بَرکت ها و نالَت های که دَ پیش شُمو ایشتُم دَ بَلِه شُمو اَمَد و شُمو امیا ره دَ مینکلِ پگِ مِلَّت های که خُداوند، خُدای شُمو، شُمو ره دَ اُونجی هَی مُونه، دَ یاد اَوُردِید ۲و سُون خُداوند، خُدای خُو پس اَمَدِید و از اَید شی شُدِید و تمامِ چِیزای ره که ما اِمروز دَز شُمو اَمر مُونُم، شُمو و بچکِیچای شُمو قد تمامِ دِل و تمامِ جان خُو دَ جای اَوُردِید، ۳اوخته خُداوند، خُدای شُمو خوشبَختی های شُمو ره پس میره و دَ بَلِه شُمو رَحم کده شُمو ره از مینکلِ پگِ قَوم های که خُداوند، خُدای شُمو، شُمو ره دَ اُونجی تِیت‌پَرَک کده، پس جم مُونه. ۴ حتیٰ اگه شُمو تا آخرِ زمی ام آواره شُده بَشِید، خُداوند، خُدای شُمو، امزُونجی ام شُمو ره جم مُونه و پس میره. ۵و خُداوند، خُدای شُمو، شُمو ره دَ سرزمِینی که دَ بابه‌کَلونای شُمو تعلُق دَشت پس میره و شُمو صاحِبِ ازُو مُوشِید؛ اُو دَ حق شُمو خُوبی مُونه و تِعداد شُمو ره از بابه‌کَلونای شُمو کده کَلوتَر مُوکُنه. ۶علاوه ازی، خُداوند، خُدای شُمو دِلِ ازشُمو و دِلِ بچکِیچای شُمو ره خَتنه مُونه تا خُداوند، خُدای خُو ره قد تمامِ دِل و تمامِ جان خُو دوست دَشته بَشِید و زِنده بُمَنِید. ۷خُداوند، خُدای شُمو پگِ امزی نالَت ھا ره دَ بَلِه دُشمنا و مُخالِفای شُمو که شُمو ره آزار-و-اَذیَت کد میره. ۸اوخته شُمو بسم از اَیدِ خُداوند مُوشِید و پگِ احکامِ ازُو ره که ما اِمروز دَز شُمو اَمر مُونُم، دَ جای میرِید ۹و خُداوند، خُدای شُمو، شُمو ره دَ پگِ کارای دِست شُمو کامیاب مُونه و دَ ثَمرِ رَحم شُمو، دَ ثَمرِ چارپایای شُمو و دَ حاصِلاتِ زمِین شُمو بَرکت مِیدیه، چُون خُداوند از کامیاب کدون شُمو بسم خوشحال مُوشه، امُو رقم که از کامیاب کدونِ بابه‌کَلونای شُمو خوشحال شُد، ۱۰دَ شرطی که از اَیدِ خُداوند، خُدای خُو شُنِید و احکام و دستُورای شی ره که دَ امزی کِتابِ شریعت نوِشته شُده، دَ جای بیرِید و قد تمامِ دِل و تمامِ جان سُون خُداوند، خُدای خُو پس بیِید.
۱۱امی حُکم ره که ما اِمروز دَز شُمو اَمر مُونُم، بَلدِه شُمو کَلو مُشکِل نِیَسته و از دِسترَس شُمو ام دُور نِییه. ۱۲اِی دَ عالمِ باله نِیَسته که بُگِید: ’کِی بَلدِه ازمو دَ عالمِ باله موره و اُو ره بَلدِه ازمو میره تاکه مو بِشنَوی و دَ جای بیری؟‘ ۱۳دَ اُو طرفِ دریا ام نِیَسته که بُگِید: ’کِی بَلدِه ازمو دَ اُو طرفِ دریا تیر مُوشه و اُو ره بَلدِه ازمو میره تاکه مو بِشنَوی و دَ جای بیری؟‘ ۱۴بَلکِه اِی کلام غَدر دَ نزدِیک شُمو اَسته؛ دَ دان شُمو و دَ دِل شُمو، تا اِی ره دَ جای بیرِید.
۱۵اینه، ما اِمروز ام زِندگی و کامیابی ره دَ پیشِ رُوی شُمو ایشتُم و ام مَرگ و تباهی ره. ۱۶چُون ما اِمروز دَز شُمو اَمر مُونُم که خُداوند، خُدای خُو ره دوست دَشته بَشِید، دَ مُطابِقِ راه ها-و-طرِیق های ازُو رفتار کُنِید و احکام، قانُونا و دستُورای ازُو ره دَ جای بیرِید تا زِنده بُمَنِید و تِعداد شُمو کَلو شُنه و تا خُداوند، خُدای شُمو، شُمو ره دَ سرزمِینی که بَلدِه تَصَرُف کدون شی دَزُو داخِل مُوشِید، بَرکت بِدیه. ۱۷لیکِن اگه دِل شُمو از راه بُر شُنه و از اَید نَشُنِید و گُمراه شُده خُدایونِ بیگَنه ره سَجده و عِبادت کُنِید، ۱۸اِمروز دَز شُمو اِعلان مُونُم که شُمو حتماً از بَین مورِید و دَ سرزمِینی که بَلدِه تَصَرُف کدون شی از دریای اُردُن تیر شُده داخِل مُوشِید، عُمرِ دِراز نَمِیدَشته بَشِید. ۱۹اِمروز آسمو و زمی ره دَ بَلِه شُمو شاھِد مِیگِیرُم که ما زِندگی و مَرگ ره دَ پیشِ رُوی شُمو ایشتیم و بَرکت و نالَت ره. پس زِندگی ره اِنتِخاب کُنِید تا شُمو و اَولادِه شُمو زِنده بُمَنِید. ۲۰ اَرے، خُداوند، خُدای خُو ره دوست دَشته بَشِید، از اَید شی شُنِید و دَزُو محکم بِچَسپِید، چراکه اُو زِندگی و دِرازی عُمر شُمو اَسته، تا دَ سرزمِینی که خُداوند بَلدِه بابه‌کَلونای شُمو، اِبراهِیم و اِسحاق و یعقُوب قَسم خورد که اُو ره دَزوا مِیدیه، جای-دَ-جای شُنِید.“