۱اَی قَومِ اِسرائیل گوش کُو! تُو اِمروز از دریای اُردُن تیر مُوشی تا دَ سرزمِین مِلَّت های که از تُو کده کٹه‌تَر و قَوی‌تَر اَسته، داخِل شُنی و شارای کٹِه ره که دیوال های شی تا آسمو بِلند اَسته، تَصَرُف کُنی. ۲اُونا مردُمای کٹه و قد بِلند اَسته، اَولادِه عَناق که تُو مِینَخشی و شِنِیدے که دَ بارِه ازوا گُفته شُده، ’کِی مِیتَنه دَ مُقابِلِ اَولادِه عَناق ایسته شُنه؟‘ ۳لیکِن اِمروز بِدَن که خُداوند، خُدای تُو رقمِ آتِشی که مُوسوزَنه پیش پیش تُو رفته از دریای اُردُن تیر مُوشه؛ اُو اَسته که اُونا ره شِکست مِیدیه و اُونا ره دَ پیش تُو تسلِیم مُونه تاکه تُو اُونا ره بُر کُنی و دَ آسانی از بَین بُبری، امُو رقم که خُداوند دَز تُو گُفته.
۴پس وختِیکه خُداوند، خُدای شُمو، اُونا ره از پیشِ رُوی شُمو هَی کد، دَ دِل خُو نَگِید که: ’بخاطرِ عدالت مو خُداوند مو ره دَ اِی سرزمی اَوُرد تا اِی ره تَصَرُف کُنی.‘ نَه، بَلکِه بخاطرِ شرارَتِ امزی مِلَّت ها اَسته که خُداوند اُونا ره از پیشِ رُوی شُمو هَی مُونه. ۵اِی بخاطرِ عدالت یا راستی دِل شُمو نِییه که شُمو دَ سرزمِینِ ازوا داخِل مُوشِید و اُو ره تَصَرُف مُونِید، بَلکِه بخاطرِ شرارَتِ امزی مِلَّت ها اَسته که خُداوند، خُدای شُمو اُونا ره از پیشِ رُوی شُمو هَی مُونه، تا وعدِه ره که خُداوند دَ بابه‌کَلونای شُمو اِبراهِیم و اِسحاق و یعقُوب قَسم خوردُد پُوره کُنه. ۶پس بِدَنِید که خُداوند، خُدای شُمو اِی سرزمِینِ خُوب ره بخاطرِ عدالت شُمو، دَز شُمو نَمِیدیه تا اُو ره تَصَرُف کُنِید، چراکه شُمو یگ قَومِ سرکَش اَستِید.
۷دَ یاد خُو دَشته بَشِید و پُرمُشت نَکُنِید که چِطور قارِ خُداوند، خُدای خُو ره دَ بیابو باله اَوُردِید. شُمو از روزی که از سرزمِینِ مِصر بُرو اَمدِید تا غَیتِیکه دَ اِینجی رَسِیدِید، بار بار دَ خِلافِ خُداوند شورِش کدِید. ۸دَ حوریب شُمو دَ اندازِه قارِ خُداوند ره باله اَوُردِید که خُداوند دَ بَلِه شُمو غَضَبناک شُد و میخاست شُمو ره نابُود کُنه. ۹وختِیکه ما دَ بَلِه کوه بُر شُدُم تا لَوح ھای سنگی ره بِگِیرُم، یعنی لَوح ھای عهدی ره که خُداوند قد شُمو بسته کد، ما مُدَتِ چِل روز و چِل شاو دَ کوه مندُم؛ ما دَ اُونجی نَه نان خوردُم و نَه آو وُچی کدُم. ۱۰و خُداوند امُو دُو لَوحِ سنگی ره دَز مه دَد که قد کِلکِ خُدا دَ بَلِه شی نوِشته شُدُد؛ و دَ بَلِه ازوا تمامِ توره های بُود که خُداوند دَ کوه از مینکلِ آتِش دَ روزی که شُمو جَم شُده بُودِید، دَز شُمو گُفتُد. ۱۱بعد از خَتمِ چِل روز و چِل شاو خُداوند امُو دُو لَوحِ سنگی، یعنی لَوح های عهد ره دَز مه دَد. ۱۲اوخته خُداوند دَز مه گُفت: ’باله شُو، دَ زُودی ازِینجی تاه بورُو، چُون قَوم تُو که اُونا ره از مِصر بُرو اَوُردے فاسِد شُده. اُونا راه-و-طرِیقی ره که ما دَزوا اَمر کدُم دَ زُودی ایله کده و بَلدِه خُو یگ بُتِ ریختَنده شُده جور کده.‘
۱۳خُداوند بسم قد مه گپ زَده گُفت: ’ما اِی قَوم ره دِیدُم که واقعاً یگ قَومِ سرکَش اَسته. ۱۴مَره تنها بیل که امیا ره نابُود کنُم و نامِ ازیا ره از تَی آسمو گُل کنُم؛ و ما از تُو یگ قَومِ قَوی‌تَر و کٹه‌تَر ازیا دَ وجُود میرُم.‘
۱۵پس ما دَور خورده از کوه تاه اَمدُم دَ حالِیکه کوه دَ آتِش مُوسوخت و امُو دُو لَوحِ عهد ام دَ دُو دِست مه بُود. ۱۶اوخته ما توخ کدُم و دِیدُم که شُمو واقعاً دَ خِلافِ خُداوند، خُدای خُو گُناه کده بَلدِه خُو یگ گوسَلِه ریختَنده شُده جور کدِید و راه-و-طرِیقی ره که خُداوند دَز شُمو اَمر کدُد، دَ زُودی ایله کده بُودِید. ۱۷پس ما امُو دُو لَوح ره گِرِفته از دِستای خُو پورته کدُم و دَ پیشِ چِیم شُمو اُونا ره تِکه-و-پرچه کدُم. ۱۸اوخته مِثلِ دفعِه پیشنه، بسم چِل روز و چِل شاو دَ حُضُورِ خُداوند رُوی دَ خاک اُفتَدُم و نَه نان خوردُم و نَه آو وُچی کدُم، فقط بخاطرِ پگِ گُناه های که کده بُودِید، یعنی چِیزی ره که دَ نظرِ خُداوند بَد بُود انجام دَده قارِ خُداوند ره باله اَوُرده بُودِید. ۱۹چُون از قار و شِدَّتِ غَضَبِ خُداوند که دَ بَلِه شُمو باله اَمدُد تا شُمو ره نابُود کُنه ترس خورده بُودُم؛ لیکِن خُداوند اُوم دفعه ام دُعای مَره قبُول کد. ۲۰خُداوند دَ بَلِه هارُون کَلو قار شُدُد که میخاست اُو ره نابُود کُنه، لیکِن ما دَ امزُو غَیت بَلدِه هارُون ام دُعا کدُم. ۲۱اوخته ما سَبَبِ گُناهِ شُمو، یعنی امُو گوسَلِه طِلّایی ره که جور کده بُودِید گِرِفته دَ آتِش سوختَندُم و اُو ره ٹوٹه ٹوٹه کده خُوب سَیدُم تا رقمِ خاک نَرم شُد؛ بعد ازُو خاک شی ره دَ جویی که از کوه جاری بُود، پاش دَدُم.
۲۲شُمو دَ تَبعیره، مَسّا و قِبروت-هَتاوه ام قارِ خُداوند ره باله اَوُردِید. ۲۳و غَیتِیکه خُداوند شُمو ره از قادِش بَرنیَع رَیی کده گُفت: ’بورِید و سرزمِینی ره که ما دَز شُمو دَدیم تَصَرُف کُنِید،‘ شُمو از اَمرِ خُداوند، خُدای خُو سرپیچی کدِید، چُون دَزُو نَه اِعتماد کدِید و نَه از اَید شی شُدِید. ۲۴از روزی که شُمو ره مینَخشُم، شُمو دَ خِلافِ خُداوند شورِش کده مورِید.
۲۵اَرے، ما بَلدِه چِل روز و چِل شاو دَ حُضُورِ خُداوند رُوی دَ خاک اُفتَدُم، چُون خُداوند گُفتُد که شُمو ره نابُود مُونه. ۲۶اوخته ما دَ پیشِ خُداوند دُعا کده گُفتُم: ’اَی خُداوند-خُدا، اِی قَوم ره که مالِ خود تُو اَسته و تُو اُونا ره قد بُزُرگی خُو آزاد کدی و دَ وسِیلِه دِستِ قَوی خُو از مِصر بُرو اَوُردی، نابُود نَکُو. ۲۷خِدمتگارای خُو اِبراهِیم و اِسحاق و یعقُوب ره دَ یاد بَیر و دَ سرکشی امزی قَوم و دَ شرارَت و گُناهِ ازیا نظر نَکُو. ۲۸اگه نَه، مردُمِ سرزمِینی که مو ره از اُونجی بُرو اَوُردی، مُوگیه، ”ازی که خُداوند نَتنِست اُونا ره دَ سرزمِینی بُبره که بَلدِه ازوا وعده کدُد و ازی که اُونا بَد شی میمَد، اُونا ره بُرو اَوُرد تا دَ بیابو از بَین بُبره.“ ۲۹ولے اَی خُداوند، اُونا قَوم تُو اَسته و مالِ خود تُو که اُونا ره قد قُدرتِ بُزُرگ و بازُوی قَوی خُو بُرو اَوُردی.‘