۱بعد ازُو چِیزا خُدا اِبراهِیم ره اِمتِحان کده دَزشی گُفت: ”اَی اِبراهِیم!“ و اُو گُفت: ”اَمر کُو صاحِب.“ ۲خُدا گُفت: ”باچِه خُو ره، یگانه باچِه خُو اِسحاق ره که دوست دَری بِگِیر و دَ سرزمِینِ موریا بورُو و اُو ره دَ اُونجی دَ بَلِه یگ کوه که دَز تُو نِشو مِیدُم دَ عِنوانِ قُربانی سوختَنی تقدِیم کُو!“ ۳صُبحِ روزِ دِیگِه شی اِبراهِیم باله شُده خَر خُو ره پالو کد و دُو نفر از خِدمتگارای خُو ره قد باچِه خُو اِسحاق گِرِفت و یگ مِقدار هیزُم بَلدِه سوختَندونِ قُربانی سوختَنی مَیده کد و رَیی شُده سُون امزُو جای رفت که خُدا دَزشی اَمر کدُد. ۴دَ روزِ سِوّم اِبراهِیم باله توخ کد و امُو جای ره از دُور دِید. ۵اوخته اِبراهِیم دَ خِدمتگارای خُو گُفت: ”شُمو امِینجی دَ پیشِ خَر بِشِینِید؛ ما و باچِه مه دَ اُونجی موری و عِبادت کده پس دَ پیش از شُمو میی.“ ۶اِبراهِیم هیزُم ره که بَلدِه سوختَندونِ قُربانی سوختَنی اَوُردُد، دَ پُشتِ باچِه خُو اِسحاق بار کد و خود شی آتِش و کارد ره گِرِفت و هر دُوی شی قتی رَیی شُد. ۷اوخته اِسحاق دَ آتِه خُو اِبراهِیم گُفت: ”آتَی!“ آتِه شی گُفت: ”بُگی باچِه مه.“ اِسحاق گُفت: ”مو آتِش و هیزُم دَری، لیکِن بارِه قُربانی سوختَنی کُجا یَه؟“ ۸اِبراهِیم دَ جواب شی گُفت: ”باچِه مه، خُدا بارِه قُربانی سوختَنی ره خود شی مِیرسَنه.“ و هر دُوی شی دَ راهِ خُو اِدامه دَد. ۹وختی اُونا دَمزُو جای رسِید که خُدا دَزشی گُفتُد، اِبراهِیم دَ اُونجی یگ قُربانگاه جور کد و هیزُم ره بَلِه شی چِیند. بعد ازُو باچِه خُو اِسحاق ره بسته کده دَ قُربانگاه دَ بَلِه هیزُم ایشت. ۱۰اوخته اِبراهِیم دِست خُو ره دِراز کده کارد ره گِرِفت تاکه باچِه خُو ره قُربانی کنه. ۱۱لیکِن ملایکِه خُداوند از آسمو اُو ره کُوی کده گُفت: ”اِبراهِیم، اِبراهِیم!“ و اُو دَ جواب شی گُفت: ”اَمر کُو صاحِب!“ ۱۲ملایکه گُفت: ”دِست خُو ره دَ باچه دِراز نَکُو؛ دَزُو هیچ کار نَگِیر! چُون آلی مِیدَنُم که از خُدا مِیترسی، چراکه باچِه خُو ره، یگانه باچِه خُو ره از مه دِریغ نَکدی.“
۱۳و اِبراهِیم سر خُو ره باله کده دِید که دَ پسِ پُشت شی یگ قُوچ اَسته و شاخای شی دَ مَنِه بُوٹه بَند مَنده. پس اُو رفته قُوچ ره گِرِفت و اُو ره دَ عِوَضِ باچِه خُو دَ عِنوانِ قُربانی سوختَنی تقدِیم کد. ۱۴و اِبراهِیم امُو جای ره دَ نامِ «خُداوند مُهَیا مُونه» نام کد. امُو رقم که تا اِمروز گُفته مُوشه، ”دَ کوهِ خُداوند مُهَیا مُوشه.“ ۱۵و ملایکه خُداوند دفعِه دوّم از عالمِ باله اِبراهِیم ره کُوی کده ۱۶گُفت: ”خُداوند مُوگه که ’دَ ذات خُو قَسم مُوخورُم: ازی که تُو اِی کار ره کدی و باچِه خُو ره، یگانه باچِه خُو ره ازمه دِریغ نَکدی، ۱۷ما یقِیناً تُو ره بَرکت مِیدُم و نسل تُو ره رقمِ سِتاره های آسمو و ریگِ دریا اَلّی کَلو مُونُم. و اَولادِه تُو درگه های شارِ دُشمَنای خُو ره تَصَرُف مُونه. ۱۸و دَ وسِیلِه اَولادِه تُو پگِ مِلَّت های دُنیا بَرکت پَیدا مُونه، چراکه تُو تورِه مه ره گوش کدی.‘“ ۱۹اوخته اِبراهِیم دَ پیش خِدمتگارای خُو پس اَمَد و اُونا باله شُده پگ شی طرفِ بِئیرشِبَع رَیی شُد. و اِبراهِیم دَ بِئیرشِبَع زِندگی مُوکد.
۲۰بعد ازی چِیزا دَ اِبراهِیم گُفته شُد که ”مِلکه ام بَلدِه بِرار تُو ناحور باچه ها دَ دُنیا اَوُرده: ۲۱باچِه اوّلباری شی عُوص و بِرار شی بُوص و قَمُوئیل آتِه ارام، ۲۲کاسَد، حَزُو، پِلداش، یِدلاف و بِتُوئیل.“ ۲۳بِتُوئیل آتِه رِبِکا شُد. امی هشت باچه ره مِلکه بَلدِه ناحور بِرارِ اِبراهِیم دَ دُنیا اَوُرد. ۲۴کنِیزِ ناحور که رَومه نام دَشت، اُو طابِح، گاحَم، تاحَش و مَعکه ره بَلدِه شی دَ دُنیا اَوُرد.