۱دِیناه، دُخترِ که لیه بَلدِه یعقُوب دَ دُنیا اَوُرد، یگ روز بَلدِه دِیدونِ دُخترونِ امزُو سرزمی بُرو رفت. ۲وختِیکه شِکیم باچِه حَمورِ حِوّی دِیناه ره دِید، اُو ره دَ زور گِرِفت و قد شی خاو شُده اُو ره بےعِزَت کد. حَمورِ حِوّی حُکمرانِ امزُو سرزمی بُود. ۳دِلِ شِکیم سرِ دِیناه، دُخترِ یعقُوب رفت و اُو عاشُقِ امزُو دُختر شُد و تورای دِلشِین دَز شی گُفت. ۴و شِکیم دَ آتِه خُو حَمور گُفت: ”اِی دُختر ره بَلدِه مه بِگِیر که خاتُون مه شُنه.“ ۵اوخته یعقُوب شِنِید که شِکیم دُختر شی دِیناه ره بےآبرُو کده. مگم باچه های شی قد مال ها دَ صحرا بُود. امزی خاطر یعقُوب تا اَمَدونِ ازوا چُپ شِشت. ۶و حَمور آتِه شِکیم پیشِ یعقُوب رفت تا قد ازُو دَ اِی باره توره بُگه. ۷و باچه های یعقُوب که از صحرا پس اَمَد و دَزی باره شِنِید، اُونا کوٹیوبار شُد و قارِ ازوا غَدر باله اَمَد، چراکه شِکیم قد دُخترِ یعقُوب خاو شُدُد و بےحُرمَتی کٹه دَ حقِ اِسرائیل کدُد. اِی کار نَباید مُوشُد. ۸مگم حَمور دَزوا گُفت: ”دِلِ باچِه مه شِکیم دَ سرِ دُختر شُمو رفته. خاهِش مُونُم که اُو ره دَ عِنوانِ خاتُو دَزشی بِدِید. ۹قد ازمو خیشی کُنِید: دُخترون خُو ره دَز مو بِدِید و دُخترونِ از مو ره بَلدِه باچه‌های خُو بِگِیرِید. ۱۰دَ بَینِ ازمو جای-دَ-جای شُنِید و اِی سرزمی دَ پیشِ رُوی شُمو واز اَسته؛ دَ اِینجی بِشِینِید و تُجارت کُنِید و صاحِبِ خانه-و-زمی شُنِید.“
۱۱اوخته شِکیم دَ آته و بِرارای دِیناه گُفت: ”دَ بَلِه مه نظرِ لُطف کنِید و هر چِیزی که دَز مه بُگِید، ما مِیدُم. ۱۲هر قدر مَهر و گَلِه کَلو که از مه طلب مُونِید ما مِیدیُم؛ فقط اُو دُختر ره دَ عِنوانِ خاتُو دَز مه بِدِید.“
۱۳مگم باچه های یعقُوب دَ جوابِ شِکیم و آتِه شی حَمور دَ حِیله-و-مَکر توره گُفت، چراکه خوارِ ازوا دِیناه ره بےآبرُو کدُد. ۱۴اُونا دَزوا گُفت: ”اِی کار ره مو نَمِیتَنی که خوار خُو ره دَ یگ آدمِ ناخَتنه بِدی. اِی بَلدِه ازمو نَنگ اَسته. ۱۵فقط دَ یگ شرط راضی مُوشی که شُمو ام رقمِ ازمو شُنِید و پگِ مَردا-و-باچه های شُمو خَتنه شُنه. ۱۶اوخته دُخترون خُو ره دَز شُمو مِیدی و دُخترون شُمو ره بَلدِه باچه های خُو مِیگِیری و قد شُمو زِندگی کده یگ قَوم جور مُوشی. ۱۷اگه تورِه مو ره قبُول نَکُنِید و خَتنه نَشُنِید، مو دُختر خُو ره گِرِفته ازِینجی کوچ مُونی.“
۱۸توره های ازوا دَ نظرِ حَمور و باچِه شی شِکیم خوش خورد. ۱۹و امُو جوان که دَ تمامِ خانِه آتِه خُو مُحترم بُود، دَ انجام دَدونِ امزی کار معطل نَکد، چراکه دُخترِ یعقُوب ره غَدر دوست دَشت.
۲۰پس حَمور و باچِه شی شِکیم دَ درگِه شار خُو اَمَد و دَ مردُمِ شار خُو اِعلان کده گُفت: ۲۱”اِی مردُم قد ازمو دوستانه رفتار مُونه؛ بیلِید که اُونا دَ امزی سرزمی جای-دَ-جای شُنه و تُجارت کُنه، چُون اِی سرزمی بَلدِه ازوا پِراخ اَسته. بیِید که دُخترون ازوا ره بَلدِه باچه های خُو بِگِیری و دُخترون خُو ره دَزوا بِدی. ۲۲فقط دَ اِی شرط اُونا راضی مُوشه که قد ازمو زِندگی کنه و یگ قَوم جور شُنه: هر مَرد-و-باچِه از مو باید خَتنه شُنه امُو رقم که اُونا خَتنه شُده یَه. ۲۳آیا چارپایای ازوا و مال-و-دارایی ازوا و پگِ حَیوانای ازوا از مو نَمُوشه؟ پس بیِید که قد ازوا موافِقت کنی تاکه اُونا دَ بَینِ ازمو زِندگی کنه.“ ۲۴اوخته تمامِ کسای که دَ درگِه شارِ ازُو رَفتُد تورِه حَمور و باچِه شی شِکیم ره گوش کد و هر مَرد-و-باچه خَتنه شُد، یعنی پگِ کسای که دَ درگِه شارِ ازُو رفتُد.
۲۵و دَ روزِ سِوّم که اُونا هنوز دَرد مِیکشِید، دُو باچِه یعقُوب، یعنی شِمعون و لاوی بِرارونِ دِیناه هر کُدَم شی شمشیر خُو ره گِرِفته بےخبر دَ شار داخِل شُد و تمامِ مَردا-و-باچه ها ره کُشت. ۲۶اُونا حَمور و باچِه شی شِکیم ره قد دَمِ شمشیر کُشت و دِیناه ره از خانِه شِکیم گِرِفته بُر شُد. ۲۷و باچه های یعقُوب دَ بَلِه کُشته شُده ها اَمَده تمامِ شار ره چُور-و-چپاوُل کد، چراکه خوارِ ازوا دَ اُونجی بےآبرُو شُدُد. ۲۸اُونا گلّه ها، رمه ها، اُلاغ ها و هر چِیزی ره که دَ شار و صحرا بُود، گِرِفت ۲۹و تمامِ مال-و-دارایی و پگِ بچکِیچا و خاتُونوی ازوا ره اسِیر کده بُرد؛ هر چِیزی ره که دَ خانه های ازوا بُود وُلجه کد. ۳۰اوخته یعقُوب دَ شِمعون و لاوی گُفت: ”شُمو مَره دَ مُشکِل اَندختِید و مَره دَ پیش باشِنده های امزی سرزمی، دَ پیشِ کِنعانی ها و فِرِزی ها مایِه نفرَت جور کدِید. تعدادِ نفرای مه کم اَسته؛ اگه اُونا دَ ضِد مه جم شُده دَ بَلِه مه حَمله کنه، ما و خانَوار مه نابُود مُوشی.“ ۳۱اُونا دَ جوابِ آتِه خُو گُفت: ”آیا شِکیم حق دَشت که قد خوار مو مِثلِ یگ فاحِشه رفتار کُنه؟“