۱اوخته یونُس از مَنِه کَورِه ماهی دَ پیشِ خُداوند دُعا کده ۲گُفت:
”دَ وختِ مُشکِلات خُو خُداوند ره کُوی کدُم
و اُو دَ داد مه رسِید؛
از کَورِه عالمِ مُرده ها ناله-و-فریاد کدُم، اَی خُداوند
و تُو آواز مَره شِنِیدی.
۳تُو مَره دَ چُقُوری دَ دِلِ دریا ها پورته کدی
و سیل گِرد مَره گِرِفت؛
تمامِ طُغیانِ آوها و جلپه های تُو از سر مه تیر شُد.
۴ما قد خُو گُفتُم،
ما از نظر تُو اُفتَدیم
چِطور مِیتنُم که خانِه مُقَدَّس تُو ره بسم بِنگرُم؟
۵آو ها مَره پوشَند دَ اندازِه که جان مَره بِگِیره،
غَوُچی مَره گِرد گِیره کد و
علف های دریا دَ گِردِ سر مه پیچ خورد.
۶تا بُنیادِ کوه ها تاه رفتُم
و زمی بَلدِه همیشه مَره دَ بند های خُو گِرِفت.
لیکِن تُو، اَی خُداوند، خُدای مه، مَره از زِندگی مَره از چُقُوری بُر کدی.
۷وختِیکه جان مه دَ وجُود مه بیحال شُد،
اَی خُداوند، ما تُو ره یاد کدُم؛
اوخته دُعای مه دَ پیش تُو دَ خانه مُقَدَّس تُو رسِید.
۸کسای که بُت های باطِل ره پرَستِش مُونه،
اُونا وفاداری خُو ره ایله مُوکُنه،
۹لیکِن ما قد آوازِ شُکرگُزاری بَلدِه تُو قُربانی مُونُم
و نَذر خُو ره اَدا مُونُم.
نِجات از طرفِ خُداوند اَسته.“
۱۰اوخته خُداوند دَ ماهی اَمر کد و ماهی یونُس ره دَ خُشکی قَی کد.