۱اَی جان مه، خُداوند ره سِتایش کُو.
اَی تمامِ هَستی وجُود مه، نامِ مُقَدَّسِ ازُو ره سِتایش کُو.
۲اَی جان مه، خُداوند ره سِتایش کُو
و هیچ کُدَم اِحسان ھای ازُو ره پُرمُشت نَکُو.
۳ اُو اَسته که تمامِ گُناه ھای تُو ره مُوبَخشه
و پگِ ناجوری ھای تُو ره شَفا مِیدیه؛
۴ اُو اَسته که زِندگی تُو ره از عالمِ مُردا بازخرِید مُونه
و تاجِ رَحمت و مُحَبَت ره دَ سر تُو میله؛
۵ اُو اَسته که جان تُو ره قد چِیزی خُوب سیر مُونه
تا رقمِ بُرگُج، جوانی تُو تازه شُنه.
۶خُداوند عدالت ره دَ جای میره
و دَ حقِ پگِ مظلُوما اِنصاف مُونه.
۷اُو راه های خُو ره بَلدِه مُوسیٰ معلُومدار کد
و کارای خُو ره بَلدِه بَنی اسرائیل.
۸خُداوند رحِیم و پُرفَیض اَسته،
دیر خَشم-و-قار، مگم پُر از مُحَبَت.
۹اُو تا اَبَد سرزنِش نَمُونه
و قار خُو ره بَلدِه همیشه نِگاه نَمُوکُنه.
۱۰اُو دَ مُطابِقِ گُناه ھای مو قد ازمو رفتار نَمُونه
و نَه ام مو ره دَ مُطابِق خطاهای مو جَزا مِیدیه.
۱۱چُون دَ اندازِه که آسمو از زمی بِلند اَسته،
دَ امزُو اندازه رَحمتِ ازُو کَلو یَه بَلدِه کسای که ازُو ترس دَره.
۱۲دَ اندازِه که مشرِق از مغرِب دُور اَسته،
دَ امزُو اندازه اُو خطاھای مو ره از مو دُور کده.
۱۳امُو رقم که یگ آته دَ حقِ بچکِیچای خُو دِلسوز اَسته،
امُو رقم خُداوند ام دَ حقِ کسای دِلسوز اَسته که از خُدا ترس دَره.
۱۴چُون اُو بیخ-و-رِیشِه مو ره مِیدَنه
و دَ یاد شی اَسته که مو خاک اَستی.
۱۵اِنسان روزای عُمر شی رقمِ عَلف اَسته؛
اُو مِثلِ گُلِ صحرا سَوُز مُونه
۱۶و امی که باد از بَلِه شی تیر مُوشه، اُو از بَین موره
و دَ جای شی اَثرِ ازُو ام دِیده نَمُوشه.
۱۷لیکِن رَحمتِ خُداوند از اَزَل تا اَبَد دَ بَلِه کسای اَسته که از خُدا ترس دَره
و عدالت شی دَ بَلِه اَولادای بچکِیچای ازوا،
۱۸دَ بَلِه کسای که عھدِ ازُو ره نِگاه مُونه
و دستُورای ازُو ره دَ یاد خُو مِیگِیره تا اُونا ره دَ جای بیره.
۱۹خُداوند تَخت خُو ره دَ عالمِ باله برقرار کده
و پادشاھی شی دَ بَلِه پگ حاکِم اَسته.
۲۰خُداوند ره سِتایش کُنِید، اَی ملایکه های شی،
اَی مَوجُوداتِ زورتُو که اَمرِ ازُو ره دَ جای میرِید
و دَ آوازِ کلامِ ازُو گوش مِیدِید.
۲۱خُداوند ره سِتایش کُنِید، اَی تمامِ لشکر های ازُو،
اَی خِدمتگارای شی که خاست-و-اِرادِه ازُو ره دَ جای میرِید.
۲۲اَی تمامِ مخلُوقاتِ خُداوند،
اُو ره دَ پگِ جایای پادشاهی شی سِتایش کُنِید!
اَی جان مه، خُداوند ره سِتایش کُو!