۱اَی خُدا، دِل مه مُستَحکم-و-اُستوار اَسته،
ما قد تمامِ وجُود خُو سرُود میخانُم و ساز مِیزَنُم.
۲اَی چنگ و بَربط بیدار شُنِید؛
ما روشَنی صُبح ره بیدار مُونُم.
۳اَی خُداوند، ما دَ مینکلِ قَوم ها تُو ره شُکر-و-سِپاس مُوگیُم
و دَ بَینِ مردُما بَلدِه تُو سرُودِ سِتایش میخانُم،
۴چراکه رَحمت تُو بُزُرگ اَسته، باله‌تَر از آسمونا،
و وفاداری تُو دَ آوُرها مِیرَسه.
۵اَی خُدا، دَ عالمِ باله مُتعال شُو
و بُزُرگی-و-جلال تُو دَ بَلِه تمامِ زمی بَشه!
۶دَ وسِیلِه دِستِ راست خُو خلاصی بِدی و دُعای مَره قبُول کُو
تا کسای ره که تُو دوست دَری نِجات پَیدا کُنه.
۷خُدا از جایگاهِ مُقَدَّس خُو گپ زَده گُفت:
”قد خوشی شِکیم ره تقسِیم مُونُم
و دَرِّه سُکوت ره اندازه مِیگِیرُم.
۸جِلعاد از مه یَه و مَنَسّی دَزمه تعلُق دَره؛
اِفرایم کولِه آینی مه اَسته
و یهُودا تَیاقِ پادشاهی مه.
۹موآب تَی‌دِستی مه یَه؛
دَ اِدوم کَوشرِه خُو ره پورته مُونُم
و دَ بَلِه فَلَسطِین پیروزمَندانه چِیغ مِیزَنُم.“
۱۰کِی اَسته که مَره دَ شارِ دیوال‌دار داخِل کُنه؟
کِی اَسته که مَره سُون اِدوم راهنُمایی کُنه؟
۱۱آیا تُو نِیَستی اَی خُدا، که مو ره دُور پورته کدے
و دِیگه قد لشکرهای مو بُر شُده نَموری، اَی خُدا؟
۱۲مو ره دَ مُقابِلِ دُشمو کومَک کُو،
چراکه کومَکِ اِنسان بےفایده اَسته.
۱۳قد خُدا مو پیروز مُوشی،
چُون اُو اَسته که مُخالِفای مو ره پایمال مُونه.