۱ اَی خُداوند، تُو ره قد تمامِ دِل خُو شُکر-و-سِپاس مُوگیُم؛
دَ پیشِ رُوی خُدایو بَلدِه تُو سرُود میخانُم.
۲ما سُون خانِه مُقَدَّس تُو سَجده مُونُم
و بخاطرِ رَحمت و وفاداری تُو، نام تُو ره سِتایش مُوکنُم؛
چراکه تُو نام و کلام خُو ره از تمامِ چِیزا کده باله‌تَر قرار دَدی.
۳دَ روزی که کُوی کدُم، تُو دُعای مَره قبُول کدی
و دَ جان مه قُوَت دَده مَره دلیر جور کدی.
۴اَی خُداوند، بیل که تمامِ پادشایونِ زمی تُو ره حمد-و-ثنا بُگیه،
بخاطرِ کلامِ دان تُو که اُونا مِیشنَوه.
۵بیل که اُونا دَ وَصفِ راه های خُداوند سرُود بِخانه،
چراکه جلالِ خُداوند بُزُرگ اَسته.
۶واقِعاً، خُداوند مُتعال اَسته،
و دَ بَلِه آدمای اُفتَده نظرِ لُطف مُونه،
ولے مردُمای کِبری-و-مغرُور ره از دُور مِینَخشه.
۷باوجودِ که دَ غولِ سختی-و-مُشکِلات مورُم،
تُو مَره زِنده نِگاه مُونی.
تُو دِست خُو ره دَ برابرِ قارِ دُشمنای مه دِراز مُونی،
و دِستِ راست تُو مَره نِجات مِیدیه.
۸خُداوند مقصد خُو ره دَ بارِه ازمه پُوره مُونه.
اَی خُداوند، رَحمت تُو تا اَبَد باقی مُومنه.
کارای دِست خُو ره ایله نَکُو.