۱قد آوازِ بِلند خُو دَ پیشِ خُداوند ناله-و-فریاد مُونُم؛
قد صَدای خُو دَ پیشِ خُداوند عُذر-و-زاری مُوکنُم.
۲گِله-و-شِکوِه خُو ره دَ حُضُورِ ازُو عرض مُونُم،
و مُشکِلات-و-سختی خُو ره دَ پیش شی بیان مُوکنُم.
۳وختِیکه روحِ مه دَ وجُود مه از حال موفته،
تُو راهِ مَره مِیدَنی.
دَ راهی که ما قَدم مِیزَنُم،
اُونا بَلدِه مه دام ایشته.
۴طرفِ راست مه توخ کُو و بِنگر
که هیچ کس مَره دَ نظر خُو نَمیره؛
هیچ پناهگاه بَلدِه مه نَمَنده
و هیچ کس دَ فِکرِ جان مه نِیَسته.
۵اَی خُداوند، ما دَ پیشِ ازتُو ناله-و-فریاد مُونُم
و مُوگیُم، ”تُو پناهگاهِ مه اَستی
و اِنتِخاب مه دَ زمِینِ زِنده ها.“
۶دَ ناله-و-فریاد مه تَوَجُه کُو،
چراکه غَدر دَرمَنده اَستُم.
مَره از چنگِ آزار دِهِنده های مه خلاص کُو،
چراکه اُونا از مه کده زورتُو یَه.
۷جان مَره ازی حالتِ ضِیق بُرو بَیرُو
تا نام تُو ره سِتایش کنُم.
اوخته آدمای عادِل دَ گِرد مه جم مُوشه،
چراکه تُو چِیزی ره که حقدار شی اَستُم دَز مه مِیدی.