۱حمد-و-ثنا دَ خُداوند، قاده-و-پناهگاهِ مه
که دِستای مَره بَلدِه جنگ تعلِیم مِیدیه
و کِلکای مَره بَلدِه مُبارِزه.
۲اُو دَ حق مه رحِیم اَسته و قلعِه بِلند مه،
قلعِه مُستَحکم و نِجات دِهِندِه مه،
سِپرِ مه که دَزُو پَناه مُوبرُم؛
اُو قَوم ها ره تابِع مه مُونه.
۳اَی خُداوند، اِنسان چی اَسته که اُو ره دَ نظر خُو بیری،
و بَنی آدم که دَ بارِه ازُو فِکر کنی؟
۴آدمی رقمِ یگ نَفَس کشِیدو اَسته
و روزای عُمر شی رقمِ سایِه که تیر مُوشه.
۵اَی خُداوند، آسمونای خُو ره خَم کُو و تاه بیه،
دَ کوه ھا دِست بِزَن تا ازوا دُود باله شُنه.
۶آتِشَک ره رَیی کُو و دُشمنا ره تِیت‌پَرَک کُو،
تِیر های خُو ره پورته کُو و اُونا ره تار-و-مار کُو.
۷دِست خُو ره از عالمِ باله دِراز کُو،
مَره خلاصی دَده از آوهای کَلو نِجات بِدی،
از دِستِ آدمای بیگَنه،
۸ از دِستِ کسای که دان های ازوا دروغ مُوگیه
و دِستِ راستِ ازوا قَولِ دروغ مِیدیه.
۹اَی خُدا، ما بَلدِه تُو سرُودِ نَو میخانُم،
قد چنگِ دَه‌تار بَلدِه تُو ساز مِیزَنُم،
۱۰ بَلدِه ازتُو که دَ پادشایو پیروزی نصِیب مُونی
و خِدمتگار خُو داوُود ره از دَمِ شمشیرِ کُشِنده خلاص مُونی.
۱۱مَره از دِستِ آدمای بیگَنه خلاصی دَده نِجات بِدی،
از دِستِ کسای که دان های ازوا دروغ مُوگیه
و دِستِ راستِ ازوا قَولِ دروغ مِیدیه.
۱۲اوخته باچه های مو دَ جوانی رقمِ نیال های مُوشه که خُوب رُشد کده
و دُخترون مو رقمِ ستُون های که بَلدِه آباد کدونِ قصر ها تَراش شُده.
۱۳دَی‌خانه های مو پُر از حاصِلاتِ رقم رقم مُوشه
و رمه های مو دَ دَشت های مو هزاران-هزار مِیزَیه
۱۴و گَله های مو چاق شُده وَزنی مُوشه.
دَ دیوال های مو هیچ رَخنه دَ وجُود نَمییه
و هیچ کس دَ اسِیری بُرده نَمُوشه
و دَ کوچه های مو هیچ ناله-و-فریاد شِنِیده نَمُوشه.
۱۵نیک دَ بَختِ قَومی که امی بَرکت ها نصِیب شی مُوشه
و نیک دَ بَختِ قَومی که خُداوند، خُدای شی اَسته.