۱حمد-و-ثنا دَ خُداوند!
اَی جان مه، خُداوند ره حمد-و-ثنا بُگی.
۲تا زِنده اَستُم خُداوند ره حمد-و-ثنا مُوگیُم؛
تا وجُود مه اَسته، ما بَلدِه خُدای خُو سرُود میخانُم.
۳تَوَکُل خُو ره دَ حُکمرانا نَکُنِید،
دَ بَنی‌آدم، که دَ وسِیلِه ازُو نِجات نَمییه.
۴ وختِیکه روحِ ازُو بُر مُوشه، اُو پس دَ خاک موره
و دَ امزُو روز نَقشه های شی نابُود مُوشه.
۵نیک دَ بَختِ کسی که خُدای یعقُوب مَدَدگار شی اَسته
و اُمِید ازُو دَ خُداوند، خُدای شی اَسته،
۶ دَ خُدای که آسمو و زمی ره خَلق کد
و دریا و هر چِیزی ره که دَ مَنِه شی اَسته؛
دَ امزُو که وفاداری خُو ره تا اَبَد نِگاه مُونه،
۷دَ دادِ مظلُوما مِیرَسه
و دَ گُشنه ها خوراک مِیدیه.
خُداوند بَندی ها ره آزاد مُونه.
۸خُداوند چِیمای کورا ره واز مُونه؛
خُداوند کسای ره که خَم شُده، باله مُونه؛
خُداوند آدمای عادِل ره دوست مِیدَنه.
۹خُداوند از آدمای بیگَنه مُحافِظَت مُونه
و پُشتِیوانِ یَتِیما و خاتُونوی بیوه اَسته،
لیکِن راه-و-رفتارِ آدمای شرِیر ره سرنِگون مُونه.
۱۰خُداوند تا اَبَد پادشاهی مُونه،
خُدای تُو، اَی صَهیون، نسل اَندر نسل.
حمد-و-ثنا دَ خُداوند!