۱ما قد صَبر-و-حَوصِله چِیم دَ راهِ خُداوند شِشتُم
و اُو دَزمه مایل شُده ناله-و-فریاد مَره شِنِید.
۲اُو مَره از چاهِ نابُودی بُر کد
و از مَنِه گِل-و-لَی کشِید
و پایای مَره دَ بَلِه قاده ایشته
قَدم های مَره مُستَحکم کد.
۳اُو سرُودِ نَو دَ دان مه اَندخت،
سرُودِ سِتایشِ خُدای مو ره.
غَدر کسا اِی چِیزا ره دِیده ترس مُوخوره
و تَوَکُل خُو ره دَ خُداوند مُونه.
۴نیک دَ بَختِ آدمی که دَ خُداوند تَوَکُل دَره
و سُون آدمای کِبری-و-مغرُور نَموره،
سُون کسای که از دروغ پَیرَوی کده گُمراه مُوشه.
۵اَی خُداوند، خُدای مه، کارای عجِیب که تُو کدے غَدر کَلو اَسته،
امچُنان فِکرای که بَلدِه ازمو دَری؛
هیچ کس قد ازتُو برابری نَمِیتنه.
اگه ما بِخایُم که کارای تُو ره بَیان کده دَ بارِه ازوا نَقل کنُم،
اُونا از حِساب بُر اَسته.
۶تُو دَ قُربانی و هدیه دِلچسپی نَدَری
و از مه قُربانی سوختَنی و قُربانی گُناه طلب نَکدی،
بَلکِه گوشای مَره واز کدی.
۷اوخته گُفتُم: ”اینه، ما حاضِر اَستُم.
دَ طومارِ نوِشته های مُقَدَّس دَ بارِه مه نوِشته شُده:
۸خوشی مه دَ انجام دَدونِ خاست-و-اِرادِه ازتُو یَه، اَی خُدای مه؛
شریعت تُو دَ دِل مه نوِشته یَه.“
۹ما خوشخبری عدالت ره
دَ مینکلِ جماعتِ کٹه اِعلان کدیم؛
اینه، ما لب های خُو ره بَند نَکدیم،
تُو مِیدَنی، اَی خُداوند.
۱۰ما عدالت تُو ره دَ دِل خُو تاشه نَکدیم،
بَلکِه از وفاداری و نِجات تُو توره گُفتیم
و رَحمت و راستی تُو ره از جماعتِ کٹه پوشِیده نِگاه نَکدیم.
۱۱اَی خُداوند، رَحمت خُو ره از مه دِریغ نَکُو؛
بیل که مُحَبَت و وفاداری تُو دایم از مه حِفاظَت کُنه،
۱۲چراکه بَلاهای بےحِساب گِرد مَره گِرِفته؛
گُناھای مه مَره دَ چنگ خُو گِرِفته و ما دِیده نَمِیتنُم،
گُناه های مه از مُویای سر مه کده کَلو یَه،
دِل مه از حال رفته.
۱۳اَی خُداوند، از رُوی لُطف خُو مَره خلاصی بِدی؛
خُداوندا، دَ کومَک مه عَجَله کُو.
۱۴کسای که قَصدِ گِرِفتونِ جان مَره دَره تا اُو ره نابُود کُنه،
بیل که پگِ ازوا شرمِنده و سرخَم شُنه؛
کسای که مَیل دَره دَزمه ضَرَر بِرسَنه،
بیل که عَقَب نِشِینی کده رَسوا شُنه.
۱۵کسای که دَ بَلِه مه هَه هَه مُونه
بیل که از شرمِندَگی دَ گور دَر بییه.
۱۶لیکِن کسای که دَ طلبِ ازتُو یَه،
پگ شی دَ حُضُور تُو خوشی کُنه و خوشحال بَشه؛
کسای که نِجات تُو ره دوست دَره،
دایم بُگیه: ”خُداوند بُزُرگ اَسته!“
۱۷لیکِن ما غرِیب و مُحتاج اَستُم،
یا مَولا، دَ فِکر مه بَش.
تُو مَدَدگار و نِجات دِهِندِه مه اَستی؛
دیر نَکُو، اَی خُدای مه.