۱اَی آدمِ زورتُو، چرا دَ بَلِه بَدی-و-شرارَت اِفتخار مُونی؟
رَسوایی از طرفِ خُدا بَلدِه همیشه دَ بَلِه تُو قرار مِیگِیره.
۲زِبون تُو نَقشِه تخرِیبکاری مِیکشه
و رقمِ تِیغِ تیز اَسته، اَی حِیله‌گر.
۳تُو بَدی ره از نیکی کَلوتَر خوش دَری
و دروغ گُفتو ره کَلوتَر از راست گُفتو. سِلاه.
۴تُو پگِ توره های نابُود کُنِنده ره دوست دَری،
اَی زِبونِ مکار.
۵امزی خاطر خُدا تُو ره بَلدِه همیشه نابُود مُونه؛
اُو تُو ره گِرِفتار مُونه و از خَیمِه تُو کنده
تُو ره از زمِینِ زِنده ها رِیشه-کَن مُونه. سِلاه.
۶مردُمای عادِل اِی ره دِیده ترس مُوخوره
و دَ بَلِه امزُو آدم خَنده کده، مُوگیه:
۷”اونه، اُو امُو آدم اَسته که خُدا ره پناهگاهِ خُو جور نَکد،
بَلکِه دَ دارایی کَلون خُو تَوَکُل کد
و دَ وسِیلِه شرارَت-و-بَدی خُو خود ره زورتُو جور کد.“
۸لیکِن ما رقمِ درختِ زَیتُونی اَستُم
که دَ خانِه خُدا سَوُز شُده موره:
ما دَ رَحمتِ خُدا تَوَکُل دَرُم، تا اَبَداُلاباد.
۹ خُدایا، بخاطرِ کاری که انجام دَدے،
ما تُو ره تا اَبَد شُکر-و-سِپاس مُوگیُم؛
ما دَ حُضُورِ مومنِین تُو
دَ نام تُو اُمِیدوار اَستُم، چراکه نیک اَسته.