۱اَی خُدا، ناله-و-فریاد مَره بِشنَو
و دَ دُعای مه تَوَجُه کُو!
۲از آخِرای زمی تُو ره کُوی مُونُم،
وختِیکه دِل مه از حال موفته.
مَره دَ بَلِه قادِه هِدایت کُو که از مه کده بِلند اَسته،
۳چُون تُو پناهگاهِ مه اَستی،
یگ بُرجِ مُستَحکم دَ مُقابِلِ دُشمون مه.
۴بیل که بَلدِه همیشه دَ خَیمِه تُو جای-د-جای شُنُم
و دَ تَی سایِه بال های تُو پَناه بِگِیرُم. سِلاه.
۵چُون تُو، اَی خُدا، نذر های ره که وعده کدُم شِنِیدی
و میراثِ کسای ره که از نام تُو ترس دَره، دَزمه عطا کدی.
۶روزای عُمرِ پادشاه ره کَلو کُو،
و سال ھای زِندگی شی ره نسل اَندر نسل اِدامه بِدی.
۷بیل که اُو تا اَبَد دَ حُضُورِ خُدا دَ بَلِه تَخت بِشِینه
و رَحمت و وفاداری خُو ره مُقرَر کُو تا ازُو مُحافِظَت کُنه.
۸پس ما همیشه بَلدِه سِتایشِ نام تُو سرُود میخانُم
و نذر های خُو ره هر روز اَدا مُونُم.