۱اَی خُداوند، خُدای مه، دَز تُو پناه میرُم؛
مَره از دِستِ تمامِ کسای که دَ دُمبال مه اَسته خلاص کُو و مَره نِجات بِدی.
۲نَشُنه که رقمِ شیر مَره پاره کده تِکه-و-پرچه کُنه
و هیچ کس ام نَبَشه که نِجات بِدیه.
۳اَی خُداوند، خُدای مه، اگه ما اینی کارا ره کدیم:
اگه از دِست مه بےاِنصافی سر زَده،
۴اگه دَ حقِ کسی که قد مه دَ صُلح-و-صفا بُوده بَدی کدیم،
یا دُشمون خُو ره بِدُونِ دَلِیل غارَت کدیم،
۵بیل که دُشمو مَره دُمبال کده گِرِفتار کُنه
و زِندگی مَره دَ بَلِه زمی پایمال کُنه
و شان-و-شَوکت مَره دَ خاک بِزَنه. سِلاه.
۶اَی خُداوند، قد قار خُو باله شُو
و خود ره دَ مُقابِلِ خَشمِ دُشمَنای مه بِلند کُو.
بَلدِه مه وَرخَی، تُو که قضاوَت ره حُکم کدے.
۷بیل که جمعیَتِ قَوم ها دَ گِرد تُو جَم شُنه
و تُو دَ بَلِه ازوا دَ جای بِلند قرار بِگِیر.
۸خُداوند قَوم ها ره قضاوَت مُونه.
اَی خُداوند، مُطابِقِ عدالت مه
و مُطابِقِ بےعَیبی مه دَ داد مه بِرَس.
۹ اَی خُدای عادِل که فِکر ها و دِل های مردُم ره آزمایش مُونی،
بیل که شرارَتِ شرِیرو از بَین بوره
و آدمِ عادِل اُستوار شُنه.
۱۰خُدا مِثلِ سِپر مُحافِظ مه اَسته،
امُو که آدمِ دِل-راست ره نِجات مِیدیه.
۱۱خُدا قاضی عادِل اَسته،
خُدای که قار شی ھر روز دَ ضِدِ بَدکارا باله مُوشه.
۱۲اگه آدمِ شرِیر توبه نَکنه،
خُدا دَ ضِدِ ازُو شمشیر خُو ره تیز مُونه
و کَمون خُو ره خَم دَده آماده مُوکُنه.
۱۳اُو سَلاح ھای کُشِندِه خُو ره آماده کده
تِیر های آتِشی خُو ره تَیار میله.
۱۴اونه، آدم شرِیر دَ کَورِه شی شرارَت جای گِرِفته
قد ظُلم شِکامتُو شُده
و حِیله-و-مَکر مِیزَیه.
۱۵اُو چاه کنده اُو ره غَوُج مُونه،
و دَ چاهی که کنده، خود شی موفته.
۱۶ظُلمِ ازُو دَ سرِ خود شی مییه
و بےرَحمی شی دَ بَلِه تولغِه ازُو نازِل مُوشه.
۱۷ما خُداوند ره بخاطرِ عدالت شی شُکر-و-سِپاس مُوگُم
و بَلدِه سِتایشِ نامِ خُداوندِ مُتعال سرُود میخانُم.