۱بَلدِه خُداوند سرُودِ نَو بِخانِید.
اَی تمامِ زمی، بَلدِه خُداوند سرُود بِخانِید.
۲بَلدِه خُداوند سرُود بِخانِید، نامِ ازُو ره سِتایش کُنِید.
هر روز نِجاتِ ازُو ره اِعلان کُنِید.
۳دَ مینکلِ مِلَّت ها از بُزُرگی-و-جلالِ ازُو توره بُگِید،
دَ مینکلِ پگِ قَوم ها از کارای عجِیبِ ازُو نَقل کُنِید،
۴چراکه خُداوند بُزُرگ اَسته و بےاندازه لایقِ سِتایش؛
از پگِ خُدایو کده باید ازُو ترس دَشته بَشی،
۵چُون پگِ خُدایونِ قَوم های دِیگه بُت ها اَسته،
لیکِن خُداوند آسمونا ره خَلق کد.
۶شِکوه و جلال دَ حُضُورِ ازُو اَسته،
قُوَت و نُوربَندی دَ جایگاهِ مُقَدَّس شی.
۷اَی طایفه های قَوم ھا، خُداوند ره تَوصِیف کُنِید،
خُداوند ره بخاطرِ جلال و قُوَت شی تَوصِیف کُنِید،
۸خُداوند ره مُطابِقِ جلالِ نام شی تَوصِیف کُنِید،
هدیه بیرِید و دَ حَولی های ازُو بیِید.
۹خُداوند ره دَ اِحتِرامِ قُدُوسیَت شی پرستِش کُنِید؛
اَی تمامِ زمی، دَ حُضُورِ ازُو بِلَرزِید!
۱۰دَ مینکلِ مِلَّت ها بُگِید: ”خُداوند پادشاھی مُونه.
دُنیا دَ وسِیلِه ازُو مُستَحکم اَسته و تکان نَمُوخوره؛
اُو قَوم ها ره دَ اِنصاف قضاوَت مُوکُنه.“
۱۱بیل که آسمونا خوشی کنه و زمی خوشحال بَشه؛
دریا و پگِ چِیزای که دَ مَنِه شی اَسته، دَ غُرِش بییه،
۱۲بیل که صحرا و هر چِیزی که دَ مَنِه ازُو اَسته، خوشحالی کنه.
اوخته تمامِ دِرختای جنگل آوازِ خوشی بُر مُونه
۱۳ آوازِ خوشی دَ حُضُورِ خُداوند، چُون اُو مییه،
اَرے، اُو مییه تا زمی ره دَ اِنصاف قضاوَت کنه؛
اُو دُنیا ره قد عدالت
و قَوم ها ره قد راستی خُو قضاوَت مُونه.